Od początku kariery pisarskiej Andrzej Pilipiuk mógł służyć jako wzór pracowitości. Wprawdzie w ostatnimi czasy nieco zwolnił tempo i zamiast trzech-czterech wypuszcza na rynek regularnie dwie książki, ale to i tak liczba, o której wielu autorów może pomarzyć. Patrząc na ostatnie dokonania „Wielkiego Grafomana”, rzuca się w oczy brak jego znaku firmowego – nowych przygód Jakuba Wędrowycza. O to, czy za tą decyzją stało wyczerpanie pomysłów, czy może zmęczenie tematem, należałoby zapytać samego pisarza. Jakby nie było, dopiero po czterech latach na księgarskie półki trafił „Konan Destylator”.

Na najnowszy zbiór przygód egzorcysty-amatora składa się piętnaście premierowych tekstów, które powinny sprawić sporą frajdę wiernym czytelnikom. Pilipiuk wychodzi naprzeciwko ich oczekiwaniom i nie eksperymentuje z treścią czy formą. Owszem, kilka razy mrugnie do fanów (opis bójki w „Stalkerach”), ale stara się trzymać wypróbowanych schematów. Punktem wyjścia akcji jest zazwyczaj wojsławicka gospoda, z której to główny bohater z nieodłącznym towarzyszem Semenem Korczaszką ruszają w najdziwniejsze podróże w czasie i przestrzeni. Nie mogło również zabraknąć klanu Bardaków czy dzielnych posterunkowych Rowickiego i Birskiego, przy czym ci ostatni awansowali z funkcji etatowych wrogów do roli cichych współpracowników. Kolejne przygody są coraz bardziej odlotowe, a wszystkie okraszone specyficznym humorem; Pilipiuk jest przy tym bezlitosny i obrywa się po trosze wszystkim i każdemu z osobna: Unii Europejskiej, systemowi edukacji, modzie na zombie i literaturę postapo. Szczególnie mocno polecam opowiadanie „Trudny teren”, w którym wespół z młodym policjantem odwiedzamy Wojsławice i niejako na nowo poznajemy tutejszych mieszkańców. Świetnie przy tym wypada kontrast pomiędzy naiwnością praktykanta, a cynizmem i doświadczeniem starszych kolegów po fachu.

Wierni czytelnicy powinni być dodatkowo zadowoleni faktem, że autor wypełnia kolejne białe plamy biografii Jakuba Wędrowycza i jego druha. W końcu dowiadujemy się prawdy o wielokrotnie wzmiankowanym spaleniu szkoły („Szkolne wspominki”), a także poznajemy sekret długowieczności Semena („Źródło”). Idąc tym tropem liczę, że w kolejnym tomie czytelnicy zostaną zaznajomieni z tajemnicą śmierci Józefa Paczenki, czy okolicznościami spotkania z samym Harrym Potterem.

Czytając najnowszą książkę Pilipiuka, widać, że autor się przyłożył i nie chciał wypuścić na rynek niedoróbki. Fabuła poszczególnych opowiadań, zwłaszcza tych dłuższych, jest dobrze przemyślana i niekiedy zakończona mocną puentą („Stalkerzy”). Słabiej wypadają kilkustronicowe shorty („Ufoki”, „Labirynt obciachu”), który nie są ani specjalnie zabawne, ani oryginalne.

„Konan destylator” trzyma poziom pierwszych tomów o Jakubie Wędrowyczu – akcja dziarsko pędzi do przodu, charakterystyczny humor nie męczy, a wrażenie powtórki z rozrywki jest słabsze. Dla fanów rzecz z gatunku „must read”.