Są dwa sposoby czytania „Akt Harry'ego Dresdena”. Pierwszy polega na skrupulatnym zapoznawaniu się z każdym kolejnym tomem (jest ich 15, nie licząc opowiadań) i skupianiu na fabule łączącej kolejne części, z której wyłania się szeroko zakrojona intryga cyklu. W tym sposobie czytelnik zwraca uwagę na liczne szczegóły świata kreowanego przez Jima Butchera – rasy zamieszkujące Chicago, polityczne relacje między nimi, zasady rządzące społeczeństwem, w którym obok ludzi żyją wampiry, elfy czy wilkołaki. To sposób czytania fana. Drugi, który sam praktykuję, polega na wybiórczym czytaniu różnych tomów, czasem w zachwianej kolejności. Ten sposób uprzywilejowuje historię opowiedzianą w każdym tomie, pozwala traktować „Akta...” bardziej jak powieści detektywistyczne niż cykl fantasy.

Wspominam o tym z kilku powodów. Po pierwsze – żaden z tych stylów nie jest lepszy. Jeśli macie za sobą lekturę pierwszych tomów i chcielibyście przeskoczyć od razu do „Białej nocy” – spróbujcie. Nadmierna pedanteria nie jest tu konieczna. Po drugie – taka możliwość wydaje się świadczyć o dużej sile tej serii. Bo skoro działa ona dobrze zarówno jako ciąg, dający coś więcej niż tylko trzymające w napięciu sprawy kryminalne, a przy tym naprawdę trzyma we wspomnianym napięciu każdorazowo, przy każdym tomie, to znaczy, że powzięty przez autora zamiar został osiągnięty. Że „Akta...” nie są tylko franczyzą służącą wyciąganiu pieniędzy od czytelników. Po trzecie wreszcie – dzięki temu wyznaniu musicie mi wybaczyć osobliwą perspektywę recenzji: nie będę zwracał większej uwagi na rozwój wydarzeń w ramach serii czy przeobrażenia bohaterów od czasu poprzednich tomów. To zadanie dla fanów.

„Biała noc” to dziewiąty tom „Akt” i w tej chwili najnowszy z wydanych po polsku. Jej bohaterem jest Harry Dresden, chicagowski mag/detektyw. Jak w każdym tomie, podejmuje się rozwiązania kryminalnej sprawy, której tropy prowadzą do środowisk wszelakiej maści bytów nadprzyrodzonych (wampirów, wilkołaków, elfów i podobnych, choć zwykle brzydszych stworzeń). I ponownie sprawa komplikuje się, gdy zahacza o relacje pomiędzy klanami, dworami, rodzinami i innymi komórkami organizacji społecznej owych bytów.

Tym razem chodzi o tajemnicze samobójstwa użytkowników magii, które dość szybko okazują się nie być wcale samobójstwami, lecz sprawką niebezpiecznego seryjnego mordercy. Problem w tym, że podejrzenia padają na Thomasa, brata Harry’ego. Nie trzeba być stałym czytelnikiem „Akt”, by wiedzieć, że Thomas jest niewinny, ale takie postawienie sprawy z pewnością utrudnia pracę naszemu bohaterowi.

Trop wiedzie ku wampirom, a to znaczy, że będzie... cóż... krwawo. I rzeczywiście, Butcher od połowy książki wrzuca nas w niezłą jatkę. Akcja nabiera zawrotnego tempa i przykuwa do książki. Ale dynamika wydarzeń nie karmi się kosztem dobrej fabuły pełnej zaskakujących zwrotów. Bardzo dobre w „Białej nocy” jest to, że całość nie zmierza do jednej wyraźnej kulminacji, że takie punkty zdarzają się kilkakrotnie.

W „Białej nocy” Butcher trzyma wysoki poziom. Choć oczywiście jest to nadal literatura czysto rozrywkowa, bez wyższych aspiracji, to jest to dobra literatura rozrywkowa, w której zręcznie mieszają się wątki kryminalne i fantastyczne. Świat, w którym pośród mieszkańców Chicago mieszkają istoty magiczne, wypada ciekawie i stanowi dobry punkt wyjścia dla nieco mroczniejszych historii Butchera.