„Siódmy syn” to powieść Orsona Scotta Carda z 1987 roku, otwierająca cykl Opowieści o Alvinie Stwórcy. Rok po premierze zdobyła Nagrodę Locusa a nominowana była między innymi do Hugo i World Fantasy Award, co pokazuje, że już w chwili publikacji była dużym wydarzeniem. Jej znaczenie dla literackiej fantastyki rosło z czasem, czego dowodzi powieść Terry’ego Pratchetta, „Czarodzicielstwo”, wzorowana właśnie na „Siódmym synie”, ale również zjawiska spoza świata literackiego, jak album metalowego zespołu Iron Maiden („Seventh Son of the Seventh Son” z piosenką o takim tytule), a nawet pojawienie się tego motywu w pierwszym sezonie polskiej edycji programu Big Brother (mniejsza o szczegóły, uwierzcie mi na słowo i nie traćcie czasu na sprawdzanie).

Card przenosi nas do alternatywnej wersji Ameryki Północnej XIX wieku. Tu, w czasach zaludniania nowych ziem, magia jest rzeczą normalną. No, może nie normalną, bo dotyka tylko część społeczeństwa, obdarzoną talentami, ale ludzie są przyzwyczajeni do nietypowych zdolności niektórych pobratymców. Pewne zjawiska zwiększają szansę na posiadanie talentu i z jakichś powodów jednym z tych zjawisk jest wielodzietność. Może to sposób ewolucji na rozrost gatunku, ale jeśli akurat zdarzyło się wam być siódmym z kolei męskim potomkiem, to dysponujecie nie lada mocą. A co dopiero w sytuacji, kiedy jesteście siódmym męskim potomkiem mężczyzny, który sam jest siódmym męskim potomkiem, siódmym synem siódmego syna! Wtedy możecie posiąść moc stwórcy. Oczywiście sytuacje takie są niezwykle rzadkie, bo nawet w czasach sprzed rewolucji seksualnej i wynalezienia pigułek antykoncepcyjnych tak liczne potomstwo było rzadkością.

Ale rzadkość to zawsze dobry materiał na powieść. Albo sześć, jak w tym przypadku. W pierwszym tomie cyklu poznajemy Alvina Millera, tytułowego siódmego syna. Zaczynamy w zasadzie od poznania jego rodziny, bo historia zaczyna się jeszcze przed przyjściem bohatera na świat. Jak możemy się spodziewać, siódmy syn siódmego syna to postać niezwykła i w świecie pełnym magii: potencjalnie bardzo potężna. Co zaś z tym się wiąże – zostaje celem ataków równie potężnych przeciwników, a czasem tylko głupich ignorantów. Alvin doświadcza obu typów napaści od najmłodszych lat (a nawet przed narodzeniem). Równolegle, powoli, budzą się w nim ukryte moce i o tym traktuje pierwsza część cyklu.

Jednak nie tylko o tym. „Siódmy syn” jest również opowieścią o przyjaźni i rodzinnej miłości. O przeznaczeniu, jego wypełnianiu i nieuchronności. Jest też powieścią o magii i religii, o zabobonach i przesądach, wreszcie o fanatykach i poetach. Pokazuje ludzi w różnym świetle, od najlepszej i od najgorszej strony. Podkreśla możliwość wyboru i daje nadzieję.

Powieść jest stosunkowo krótka, liczy raptem 250 stron podzielonych na 15 rozdziałów. Czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Dodatkowo recenzowana edycja zawiera posłowie pióra Andrzeja Sapkowskiego, w którym polski fantasta wytropił autentyczne postaci na stronach Carda i przypomniał, kim były w niealternatywnej historii Stanów Zjednoczonych. Dzięki temu lepiej widzimy, jak „Siódmy syn” zakorzeniony jest w dziejach Nowego Świata, co dodaje mu więcej uroku.