Druga część trylogii Davida Gemmella jest tak samo dobra, jak część pierwsza albo nawet lepsza. Fabularna maszyneria działa sprawnie, oferując czytelnikom doskonałą rozrywkę. Na scenę wkroczyli nowi aktorzy i powrócili starzy, którzy w pierwszej części byli na drugim planie, a w drugiej części ich role w dramacie nabierają czasami nowych znaczeń.

Nowi bohaterowie to tajemnicza kapłanka, której prawdziwa tożsamość jest niebezpieczna dla każdego, kto ją pozna oraz dwóch mykeńskich wojowników wygnanych za przegrany atak na Troję. Ich losy splotą się ze sobą i zostaną splecione także ze zbliżającym się konfliktem między Mykenami i Troją. Na scenę wkroczy także Agamemnon wraz z sojusznikami: Achillesem i jego odrażającym ojcem. Powróci Helikaon, choć w mniejszej roli, ale nie z mniejszym znaczeniem dla całej fabuły. Nie zabraknie Odyseusza, Andromachy, Priama, Hektora, Kasandry, Heleny.

W „Tarczy Gromu” Davidowi Gemmellowi udało się to, co było jedną z zalet pierwszej części: uczłowieczył mitycznych bohaterów, czyniąc ich ludźmi z krwi i kości. Ich losy angażują czytelnika a postacie nie są wycięte z szablonu. Helikaon w tej powieści cierpi podwójnie. Andromacha jest rozdarta między miłością a obowiązkiem. Zaś wielki wojownik może skrywać wstydliwy sekret. Nawet król Priam, który intrygował niejednoznacznością w pierwszej części, w „Tarczy Gromu” zaskoczy ponownie. Tak samo jak Odyseusz, który zostanie zmuszony do dokonania politycznego wyboru. A może poświęcony na ołtarzu polityki? Bohaterowie zmagają się nie tylko ze sobą, ale rzuceni zostają w polityczno-wojenny wir, przed którym i tak nie mogliby uciec.

W tej powieści wszystkie elementy są na swoim miejscu i pracują razem wyśmienicie. Miłość i nienawiść, polityka i pragmatyzm, obowiązek i poświęcenie, wojna i pokój. David Gemmell stworzył doskonałą opowieść, przetwarzając mity w realistyczną, wciągającą historię. Można zaryzykować twierdzenie, że tu i ówdzie puszczał oko do czytelnika, bawiąc się „Iliadą” czy – przede wszystkim – „Odyseją” (opowieść o załodze zamienionej w świnie). Najbliższy mitycznemu wizerunkowi jest w tej powieści Odyseusz – tak samo przebiegły, inteligentny, ale i nie pozbawiony „zwykłych”, ludzkich namiętności lub wad. W „Tarczy Gromu” większą rolę odgrywają także bogowie, a raczej wiara w nich, bo nie zaszczycają swoją obecnością ludzkiego padołu. W obliczu rosnącej niepewności wobec nadciągających wydarzeń wszelkie znaki, przepowiednie czy domniemane boskie „artefakty” stają się dla bohaterów atutem, wręcz tarczą, która może ich ochronić przed zgubą. Czy to się uda, przyjdzie się przekonać w ostatniej części.

Powieść w zasadzie czyta się sama. Akcja jest płynna i angażuje czytelnika od prologu, którego sens przyjdzie zrozumieć dopiero w trakcie opowieści. Nie wyobrażam sobie lepszej polecanki na wakacje niż te trzy powieści. I piszę to w ciemno, nie znając jeszcze finału trylogii, bo jestem pewien, że nie doznam zawodu.