W drugim odcinku szóstego sezonu mamy do czynienia z kilkoma powrotami. Po pierwsze znowu pojawia się Bran przeżywający wizje z przeszłości. Na razie jakoś specjalnego celu w pokazaniu mało istotnych wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat nie widać, ale może z czasem się to rozwinie – np. poprzez podkreślenie konfliktu pomiędzy chęcią przebywania w świecie wizji a powrotem do kalekiego ciała. To mogą zwiastować krótkie rozmowy z udziałem Meery. A może były to po prostu zapychacze czasu.

W serialu pojawiają się ponownie Greyjoyowie. Są to dwie krótkie sceny, które jednak dość dobrze rysują kontekst. Po pierwsze pokazano, że król Balon jest już skończony jako władca; chwilę później zresztą zostaje zabity przez powracającego z wypraw brata. Wiadomo, w książkach odbyło się to inaczej, ale wygląda na to, że wszystko prowadzi do podobnego rozwiązania – czyli wyborów nowego króla Żelaznych Wysp, gdzie o względy kapitanów będą rywalizować Euron i Yara (Asha). A może w to wszystko wmiesza się Theon, który w dość płaczliwej scenie postanawia opuścić Sansę?

Mieliśmy w tym odcinku jeszcze jeden przewrót pałacowy (trzeci w tym sezonie po Dorne i Greyjoyach) – w Winterfell Ramsay postanowił iść na swoje, bo poczuł się zagrożony narodzinami brata. Pogratulował ojcu, uściskał, a potem wbił mu sztylet w wątrobę. Wydawałoby się, że Roose to inteligentny facet, a tu dał się podejść jak – nie szukając daleko – Robb Stark. To, że tak się ten wątek rozwinie, należało przypuszczać już po pierwszym odcinku, ale liczyłem, że scenarzyści będą potrafili obudować go jakąś ciekawą fabułą. Z kronikarskiego obowiązku należy jeszcze wspomnieć, że noworodkiem i matką młody Bolton nakarmił psy. Bo dlaczego nie?

Niespecjalnie załapałem cel scen z Królewskiej Przystani – zajmują sporo czasu ekranowego, a niewiele wnoszą do całości. Jeśli twórcy serialu chcieli pokazać, że Cersei powoli odbudowuje swoją pozycję, Tommen to straszna ciapa, która ciapą być nie chce (więc będzie dawał się sterować mamuśce), a Wielki Wróbel już nawet nie ukrywa swoich ambicji, to można było to zrobić w bardziej dynamiczny sposób.

fot. HBO

Za morzem na razie standardowo, czyli dość nudno. Arya zebrała kolejny oklep, ale odpowiedziała dobrze na kilka pytań (dziecko by się zorientowało, jakich odpowiedzi trzeba udzielić – a w zachowaniu specjalnej różnicy nie widać), więc przechodzi do kolejnego etapu szkolenia. W Meereen grupa trzymająca władzę nadal jest bezradna – do tego stopnia, że Tyrion postanawia zabawić się w poskramiacza smoków. Miał być dramatyzm, wyszło dość przeciętnie – głównie chodziło o to, by pokazać, że wielkie gady są inteligentne i będzie można się z nimi dogadać i współpracować. Niemniej wizja karła lecącego na smoku zaczęła kiełkować w wyobraźni. Przynajmniej darowano nam tym razem wątek Daenerys.

W odcinku dochodzi też do wydarzenia, na które wszyscy widzowie czekali i nie dali się zmylić HBO i Kitowi Haringtonowi mówiącym, że Jon Snow nie żyje. Owszem, stan ten udawał przez prawie dwa odcinki, ale wreszcie doszło do jego wskrzeszenia. Zanim jednak załamana Melisandre dała się przekonać Davosowi, a potem odprawiła – jak wszyscy uczestnicy myśleli – nieudane czary-mary, to mieliśmy scenę batalistyczną. Z tych słabych. Dzicy weszli, chwile pomachali bronią, padły ze dwa trupy (jeden dość widowiskowo rozciapany na ścianie) i po wszystkim. Pewnie, można tłumaczyć to załamaniem ostatnimi wydarzeniami w Nocnej Straży, ale i tak nie wypadło to specjalnie przekonująco. No cóż, Snow musi mieć, kim dowodzić, więc wszystkich wybić nie można było.

Początek tego sezonu „Gry o tron” nie zachwyca. Nadal jesteśmy na etapie budowania nowych wątków i kończenia starych spraw. Oby tylko nie trwało to zbyt długo. Przydałoby się nieco fabularnego mięsa, bo szokowanie kolejnymi śmierciami już nie działa – osiągnięto już takie stężenie zgonów, że kolejne niespecjalnie kogokolwiek obchodzą.