Harry Dresden przyzwyczajony jest do pracy w różnych warunkach, ale na planie filmów porno nie przyszło mu jeszcze wykonywać obowiązków służbowych. Rozpraszany przez kobiece wdzięki musi sobie poradzić z klątwą uderzającą w kolejne osoby na planie.

Cykl „Akta Harry’ego Dresdena” to klasyczne urban fantasy z magiem-detektywem w roli głównej. Prawdopodobnie właśnie tym opisem mógłbym otwierać recenzję każdego tomu serii Jima Butchera (i już przynajmniej raz tak zrobiłem). Cóż, jest to najkrótsza i najbardziej trafiająca charakterystyka. Jedyne różnice pomiędzy poszczególnymi tomami, to sceneria i tarapaty, w jakie popada główny bohater.

W szóstej części, zatytułowanej „Krwawe rytuały”, Harry Dresden ma zlecenie nietypowe, bo ma za zadanie wyjaśnić dziwne wypadki na planie filmu pornograficznego. Szybko okazuje się, że cała sytuacja ma drugie dno (albo i trzecie), a na dodatek pojawiają się dodatkowe komplikacje w postaci wysłanników Czarnego Dworu – wampirów przypominających Nosferatu, które najwyraźniej pragną wyrównać rachunki z chicagowskim magiem. Jakby tego było mało, to Dresden ma kolejne komplikacje natury osobistej. A w tle pojawia się Biały Dwór, czyli wampiry żerujące na emocjach i energii pochodzącej z seksu.

W porównaniu z wcześniejszymi dwoma tomami fabuła powieści wydaje się nieco bardziej stonowana. Po pierwsze główny bohater dostaje jakby mniejsze cięgi niż do tej pory – tym razem raczej zastosowana jest zasada raz a dobrze. Po drugie finałowa konfrontacja jest na zdecydowanie mniejszą skalę niż ta, do której Butcher przyzwyczaił czytelników. Nie jest to jakiś specjalny zarzut, a raczej proste stwierdzenie faktu. W formie nieco wytłumionej przygody chigacowskiego maga też się sprawdzają… być może nawet lepiej, bo jednak wzorowana na klasycznych Chandlerowskich kryminałach postać lepiej pasuje właśnie do takiego rozwiązania.

„Krwawe rytuały” wydają się powieścią pomostową, kontynuującą niektóre z wcześniejszych wątków, ale też kładąca podwaliny pod nowe fabuły. Lepiej zostały zarysowane znane już od jakiegoś czasu postaci (Murphy, Thomas, Ebenezar McCoy, Kincaid), zostały też wzmocnione lub zmienione relacje między nimi, a Dresdenem. Pojawiły się także nowe tajemnice i wątki wymagające rozwiązania. Wydaje się, że jest to książka, w której Butcher zdał sobie sprawę z wyczerpania dotychczasowego potencjału i postanowił zapoczątkować kilka nowych osi fabularnych.

Odmienną kwestią jest ocena tych zmian. Na szerszą perspektywę przyjdzie jeszcze czas, gdy poznamy zamiary autora. W „Krwawych rytuałach” wydają się jednakże melodramatyczne i wprowadzone nieco na siłę (przynajmniej w takiej liczbie). Szczególnie wątki dotyczące przeszłości i rodziny Dresdena przypominają raczej kiepskie telenowele niż przyzwoitą powieść obyczajową. Z drugiej strony należy pamiętać, że to elementy fabularne wprowadzone dość pretekstowo, które napędzają fabułę, ale nie są tym czynnikiem, który jest dla fabuły kluczowy. Zawsze, gdy mam z czymś porównać „Akta Harry’ego Dresdena”, to przychodzi mi do głowy serial „Supernatural”. W tym konkretnym kontekście: kogo w n-tym sezonie jeszcze obchodzą ciągłe starcia Deana i Sama? Ale jednak dzięki nim fabuła (jakoś) idzie naprzód.

Szósty tom cyklu Jima Butchera oferuje to wszystko, za co cenią go czytelnicy. „Krwawe rytuały” w żaden sposób nie zaskakują, chociaż rozłożenie akcentów jest w tej powieści nieco inne, niż w przypadku pięciu poprzedniczek. Nie jest to jednakże zmiana, która mogłaby w jakikolwiek sposób wpłynąć na ocenę całości: fani będą zadowoleni, a osoby niechętne… cóż, lekturę przerwały już kilka tomów wcześniej, więc i tak tego nie przeczytają.