Patykiewicz, Piotr - "Dopóki nie zgasną gwiazdy"

NAST.pl

Komiks

Facebook

Forum

Strona główna Zapowiedzi Recenzje Imprezy Konkursy Wywiady Patronaty Archiwum newsów Artykuły i relacje Biblioteka Fragmenty Galerie Opowiadania Redakcja Zaprzyjaźnione strony

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)

LaValle, Victor - "Samotne kobiety"

Ukazały się

Esslemont, Ian Cameron - "Kamienny wojownik"

Kagawa, Julie - "Dusza miecza"

Pupin, Andrzej - "Szepty ciemności"

Ferek, Michał - "Pakt milczenia"

Markowski, Adrian - "Słomianie"

Sullivan, Michael J. - "Epoka legendy"

Stewart, Andrea - "Cesarzowa kości"

Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku"

Linki

Patykiewicz, Piotr - "Dopóki nie zgasną gwiazdy"

Wydawnictwo: SQN
Cykl: Dopóki nie zgasną gwiazdy
Data wydania: Czerwiec 2015
ISBN: 978-83-7924-380-8
Oprawa: miękka
Format: 140 x 205 mm
Liczba stron: 400
Cena: 34,90 zł
Tom cyklu: 1

Patykiewicz, Piotr - "Dopóki nie zgasną gwiazdy"

Mroźne postapo

Piotr Patykiewicz w powieści „Dopóki nie zgasną gwiazdy” czerpie z wielu źródeł i gatunków fantastyki. Wrażenia z lektury są ambiwalentne: z jednej strony intrygująco zarysowany świat, z drugiej jednak dość prosta, młodzieżowa fabuła.

Piotr Patykiewicz nie jest pisarzem anonimowym. W dorobku ma już kilka powieści, zarówno dla dorosłego (np. „Zły brzeg” czy „Odmieniec”), jak i młodzieżowego czytelnika (chociażby „Samotnica”). W najnowszej książce zatytułowanej „Dopóki nie zgasną gwiazdy” stara się połączyć oba te nurty i wykreować fabułę łączącą poważniejsze tematy z przygodową akcją i nastoletnim bohaterem.

W omawianej książce autor czerpie z popularnej ostatnio prozy postapokaliptycznej. Kreuje przy tym wizję początkowo bardzo podobną do opowiadania Marka S. Huberatha „Trzy kobiety Dona”: mroźny, skuty lodem świat, w którym na nielicznych ludzi (w tym wypadku skrytych w najwyższych partiach gór) czeka ciągłe zagrożenie. Z czasem jednak obie wizje świata przedstawionego się rozchodzą. Patykiewicz koncentruje się na opisaniu społeczności tych, którzy przeżyli: podzielonych na enklawy rozrzucone po szczytach, między którymi komunikacja jest bardzo ograniczona.

Jednakże bardziej istotnym wyróżnikiem jest natura zagłady, która spotkała Ziemię. Jest to rzecz jasna jedna z głównych tajemnic książki, a jej kolejne fragmenty zostają stopniowo odsłaniane, więc nie wypada za dużo napisać na ten temat. W każdym razie oprócz panującego zimna na ludzi czyha też bardziej metafizyczne zagrożenie: błędne ogniki potrafiące opanować umysł i będące ziarnami zasianymi przez Lucyfera (jaka jest jego natura, to już zupełnie inna historia… chyba czekająca na ewentualną kontynuację).

Fabuła koncentruje się na nastoletnim bohaterze, który został wyposażony w standardowy w takich przypadkach zestaw cech. Jest w nim odrobina buntownika, ale też ciekawość świata. Wykazuje się odwagą, ale potrafi zachować się ostrożnie i troszczyć się o innych. To za jego sprawą czytelnik ogląda świat przedstawiony i zdobywa wiedzę dotyczącą okoliczności, w jakich znalazła się resztka ludzkości.

Patykiewicz miał pomysł na świat i otaczającą go tajemnicę. Dopóki te elementy działały w powieści, lektura toczyła się wartko. Problem zaczął się pojawiać w momencie, kiedy te oba źródła zainteresowania się wyczerpały. Podobnie jak w „Samotnicy” ma się wrażenie, że cała para twórcza poszła w wymyślanie szczegółów świata i niewiele zostało dla samej fabuły. W efekcie druga część powieści to dość monotonne „odhaczanie” wymienionych wcześniej lokacji, co tylko pozornie posuwa akcję do przodu. Sporo do życzenia pozostawia także sam finał – z jednej strony zamknięty, z drugiej jawnie dopraszający się o kontynuację. W dodatku im dalej w powieść, tym więcej królików wyciągniętych z kapelusza.

Z jednej strony autorowi nie można odmówić lekkości pióra i sprawnego kreowania ciekawych światów, z drugiej jednak brakuje mu umiejętności tworzenia nielinearnej fabuły wykraczającej poza zagadkę tkwiącą w samym sednie realiów. W rezultacie książce „Dopóki nie zgasną gwiazdy” konstrukcyjnie i fabularnie znacznie bliżej do prozy young adult, a nie fantastyki dla dorosłych czytelników.

Autor: Tymoteusz Wronka

Dodano: 2015-09-24 18:32:38

Komentarze

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

Yans - 10:45 25-09-2015
A tak bardziej po krasnoludzku, dobrze się czyta czy nie ? Odczucia po recenzji mam ambiwalentne ;)

kurp - 11:49 25-09-2015
No! Czekałem na tę recenzję :)

Teraz już wiem, że nie warto. No, chyba że za piątaka z jakiejś wyprzedaży ;)

Shadowmage - 21:21 25-09-2015
Po krasnoludzku są po ambiwalentne. Trochę za bardzo młodzieżowe (postapo w tych klimatach mi nie leży) początek dobry, później się rozmywa.

Fidel-F2 - 22:21 25-09-2015
Nie wiem czy autor jakoś to w powieści wyjaśnia ale w opowiadaniu z NF uderzała niespójność konstrukcji świata. Od trzystu lat świat jest pokryty, lodem, śniegiem i mrozem. Jest ciężko. Ale w tym świecie wino dostępne jest na lewo i prawo. Skąd? Od trzystu lat nie wyrosło ani źdźbło trawy ale popularnym jadłem jest baranina a na popitkę kumys. Skąd? Po lasach (!?!) pełno zwierzyny i drapieżników na nie polujących. W opuszczonej ruderze, pełno koców, tylko brać. Skąd? Ale jeśli się nad tym nie zastanawiać to świat jest odmalowany zgrabnie, plastycznie.

Shadowmage - 22:33 25-09-2015
Trochę wyjaśnia, szczególnie jeśli chodzi o hodowlę. Można wizję kupić, jak się nie ma mani rozbierania czegoś na czynniki pierwsze. Powiedzmy sobie szczerze, mniej prawdopodobne zjawiska są w tym świecie gdzie indziej

kurp - 23:28 15-09-2016
Po przeczytaniu stwierdzam, że autor recenzji miał jednak rację. Po pierwszych stronach można sobie wiele obiecywać. Niestety, Im dalej w las, tym gorzej.

Komentuj

Artykuły