Gillian Anderson jest znakomitą aktorką. I nie mam tu na myśli jej roli w serialu „The X-files” (przecież nie dla aktorstwa ten serial był oglądany i nie dlatego ma status kultowego), ale późniejsze role, w szczególności w serialach BBC. Nie jest jednak wybitną pisarką. Nawet wspomagana przez innego weterana w piórze, Jeffa Rovina. Nie oznacza to, że „Nadchodzi ogień” jest powieścią złą. Jest to powieść mocno przeciętna, typowy wakacyjny zapychacz czasu. Powieść do pociągu, którą po przeczytaniu można w tymże pociągu bez żalu zostawić.

Fabuła opowiada historię Caitlin O’Hary, światowej sławy psychologa dziecięcego, która zajmuje się leczeniem traum, powstałych w wyniku wojen i klęsk żywiołowych. To silna kobieta i matka, ma mocny charakter i ugruntowaną pozycję zawodową, jednak całe jej doświadczenie i wiedza o świecie stają pod znakiem zapytania, gdy zaczyna pracować z młodą dziewczyną o wyjątkowych zaburzeniach. Próbując jej pomóc, Caitlin zaczyna dostrzegać, że za problemami dziewczyny kryją się o wiele potężniejsze siły niż te, które jest w stanie objąć ludzki umysł....

Jedno trzeba powieści przyznać – szybko się ją czyta. Posiada także ciekawą fabułę, tj. tajemnicę, która kryje się za zaburzeniami, które dotykać zaczynają niektórych ludzi w różnych częściach świata. Jest to zagadka, która potrafi przytrzymać uwagę czytelnika. Ale to nie jest jednocześnie jakaś specjalna zaleta. Siła przyciągania takich powieści to właśnie tajemnice przykuwające uwagę, w których odkryciu czytelnik „towarzyszy” bohaterom powieści. Tak jak przy kryminale najbardziej intrygujące jest kto zabił i dlaczego. Gdyby powieść zawodziła pod tym względem, nie byłoby sensu jej czytać.

Na co zatem narzekać, skoro powieść czyta się szybko i posiada intrygującą zagadkę? Problemem najważniejszym są bohaterowie. Kompletnie papierowi i momentami doprowadzający najniżej podpisanego do frustracji albo śmiechu. Przykładem tego jest choćby ich przejmowanie się światem, zmierzającym ku upadkowi. Konkretnemu i nie związanemu z główną tajemnicą, bo dotyczącemu rozgrywających się w tle negocjacji pokojowych między Indiami i Pakistanem. Jest to wątek nakreślony nieporadnie i naiwnie – lub wprost: infantylnie. Poza tym w genialność i sławę głównej bohaterki po prostu trzeba uwierzyć na słowo. Nie znalazłem w fabule żadnych zdarzeń, które by to potwierdzały. Zwłaszcza, że zarówno bohaterka, jak i jej przyjaciel szybko stają wobec problemów, które przerastają ich kompetencje i wiedzę. Niemniej jednak, skoro już się w takie zdarzenia się zaplątali, to – jak na kompletnych amatorów – szybko wpadają na to, co się naprawdę dzieje i radzą sobie z problemami niemal tak, jak bohaterowie kina akcji. Nie będę narzekał na niskie prawdopodobieństwo wydarzeń, bo to element nieodłączny takiej przygodowej konwencji. Niemniej jednak zadać należałoby pytanie, skąd bohaterka czerpie fundusze na branie udziału w tak skomplikowanych i czasochłonnych „operacjach”. Rachunek dla klienta, którego córce ma pomagać, musiałby być naprawdę wysoki. Może to nic nie znaczący szczegół. Ale rzuca się w oczy. A skoro tak się dzieje, to powieść nie jest wystarczająco dobra, abym nie zwrócił na to uwagi. Zazwyczaj nie czepiam się szczegółów, jeśli inne elementy rekompensują takie drobne „niedogodności”. Nieco kuriozalne jest zakończenie powieści, kiedy jeden z bohaterów (który może awansować na pierwszy plan), stara się ukryć pewne odkrycie przed innymi. W mojej ocenie finał tej powieści, wbrew intencjom autorów, wprowadza nieoczekiwany element komiczny, dobijając wiarygodność fabuły.

Powieść ma ciąg dalszy i pewnie drugi tom niedługo trafi na rynek. Ciekawe, czym autorzy uatrakcyjnią fabułę, jako że w pierwszej części tajemnica została wyjaśniona. Teraz być może czytelnicy i bohaterowie mierzyć się będą z konsekwencjami odkryć. Szczerze pisząc, nie wiem, czy warto na to czekać.