Współpraca między autorami to zjawisko rzadkie i niezbyt często wróżące coś dobrego. Wspólne dzieło dwóch uznanych autorów można uznać ze pewien ewenement, biorąc pod uwagę jak trudne musi być pogodzenie dwóch osobowości w ramach procesu pisarskiego. Za przykład niech posłuży „Dobry omen” Terry’ego Pratchetta i Neila Gaimana. Dużo częściej jednak dochodzi do kooperacji twórcy rozpoznawalnego z kimś, kto posiada już pewne doświadczenie, ale raczej nie sięgnął szczytów sławy. I najczęściej, niestety, nie wychodzi z tego wiele dobrego. Podobnie jest tym razem.

„Pożoga” kontynuuje historię pierwszej wojny z Formidami. Statek-matka Formidów przestaje być tajemniczym zjawiskiem, którego prawdziwą naturę znają jedynie nieliczni wolni górnicy z Pasa Kuipera. Staje się narzędziem zagłady, które zbliża się niepokojąco prędko do Ziemi. Victor Delgado z marnym skutkiem próbuje ostrzec ludzkość o nadchodzącym zagrożeniu – rządy pozostają bierne. Gdy w Chinach rozpętuje się piekło wojny, przypadek wiąże ze sobą wybitnie inteligentnego chłopca z chińskiej wioski, Bingwena, oraz przyszłego wybawcę ludzkości, Mazera Reckhama. Znów losy naszej planety zależą od jednostek zdolnych skutecznie działać.

Największą bolączką „Pożogi” są postacie. Siłą wielu powieści Carda było to, że czytelnik mógł w nich odnaleźć bohatera, któremu mógł kibicować, nawet jeśli miejsce akcji było zupełnie obce. W przypadku tej powieści mamy do czynienia z zagrożeniem dla całej ludzkości, czyli sytuacją bardzo wyrazistą. A jednak jedyną postacią, która budzi nieco cieplejsze odczucia jest Bingwen, ponadprzeciętnie inteligentny ośmiolatek. Stanowi to potwierdzenie, że Card bardzo dobrze radzi sobie z tworzeniem dziecięcych bohaterów, lecz tym razem nie poradził sobie z innymi. Victor Delgado jest postacią irytującą – nie potrafi ani na chwilę zapomnieć o osobistych urazach i niemal na każdym kroku zachodzi za skórę osobom, które mogą udzielić mu pomocy. Zamiast niepokornego buntownika mamy nieznośnego impertynenta. Mazer Reckham nie wyłamuje się raczej ze sztampy żołnierza-bohatera i raczej pasowałby do filmu z gatunku „zabili go i uciekł”. Ogólnie rzecz ujmując, większość bohaterów całkiem dobrze wpisuje się w swoje role, ale nic poza tym.

Mieszane odczucia budzi zaś sfera fabularna. Niewykluczone, że dla fanów twórczości związanej z Enderem Wigginem zaletą będzie fabuła, zapewniająca możliwość poznania genezy konfliktu z Formidami. Choć i tu budzi się pewna wątpliwość – obraz Formidów w tej serii dość mocno kłóci się z tym, który forsowany był w powieściach chronologicznie umiejscowionych po „Grze Endera”. Może być to jednak kwestia różnic w perspektywie. W „Pożodze” tempo akcji stoi na całkiem niezłym poziomie i nie brak tu efektownych scen czy dramatycznych momentów. Jest jednak też chyba nieco zbyt wiele przestojów na monologi wewnętrzne. O ile sprawdzają się one jako forma wytchnienia dla czytelnika, to wciskanie ich na sekundy przed kulminacją raczej wytrąca z równowagi. Zdecydowanym minusem jest natomiast zakończenie, które zawiesza akcję akurat przed momentem, do którego zmierzała cała powieść. Pomiędzy rozdziałami taki cliffhanger byłby do przyjęcia, ale zakończenie książki, nawet środkowego tomu serii, powinno być bardziej wiążące.

Pozytywnie można za to ocenić – przemycany pomiędzy wierszami lub wyrażany bezpośrednio przez bohaterów – komentarz autorski dotyczący ludzkości. Głównym problemem Ziemi nie jest przewaga technologiczna najeźdźców, lecz bierność rządów oraz podziały geopolityczne. Ciekawie wypada także krytyka korporacji przez przedstawienie relacji Ukko i Lema Juke’ów, ojca i syna. Ojciec pomaga Victorowi Delgado głównie dlatego, że widzi w tym korzyść dla siebie, a syn ma zamiar zrobić użytek z wojny, by przejąć władzę w korporacji. Nie najlepiej wypadło natomiast tłumaczenie – w kilku miejscach wyraźnie widać kalkowanie struktur angielskich, co wypada oczywiście bardzo sztucznie.

„Pożoga” to książka skierowana głównie do fanów wszystkiego co Enderowe, których przyciągnie możliwość poszerzenia wiedzy o świecie stworzonym przez Carda. Jednak nawet te osoby będą rozczarowane marną kreacją postaci i może być im trudno emocjonować się ich poczynaniami. Po tę pozycję sięgnąć mogą także osoby szukające niezobowiązującej, niekoniecznie wybitnej powieści akcji. Reszta powinna sięgnąć ponownie lub po raz pierwszy po „Grę Endera”.