Rozmiary wznowionej przez Maga w Uczcie Wyobraźni „Imajiki” Clive’a Barkera są imponujące – nieprzypadkowo poprzednie wydanie tej książki składało się z dwóch tomów. Liczbie stron (915) odpowiada rozmach roztaczanej na nich wizji. Wszechświat złożony z pięciu rozdzielonych wydarzeniami sprzed wielu setek lat Dominiów, akcja rozciągająca się, częściowo w retrospekcji, przez dwa stulecia, śmierci i wskrzeszenia, potwory, boginie i Bóg, zmagania pierwiastka żeńskiego z męskim, erotyka w wielu ziemskich i nieziemskich kombinacjach, uczuciowe trójkąty czy raczej wielokąty – skłonności do ograniczania swojej wyobraźni niewątpliwie Barkerowi zarzucić nie sposób.

Książkę otwiera krótkie wprowadzenie przedstawiające teorię słynnego dramaturga z Drugiego Dominium, Pluthero Quexosa, twierdzącego, że w każdym dziele jest miejsce tylko dla trzech postaci. Właściwa akcja powieści rozpoczyna się od nietypowego zlecenia morderstwa we współczesnym Londynie. Porzucony przez żonę, piękną Judith, Charlie Estabrook znosi rozstanie na tyle źle, że postanawia wynająć płatnego zabójcę, by się na niej zemścić. Odejście żony wiąże się dla Charliego ze wspomnieniami dotyczącymi okresu, gdy ją poznał – Judith była wówczas partnerką Johna Furie Zachariasa, znanego także jako Gentle. W ten sposób już w pierwszym rozdziale poznajemy trójcę głównych bohaterów „Imajiki” – choć dopiero później staje się jasne, że nie ma wśród nich Charliego, a chodzi o pożądaną i znienawidzoną przez niego Judith, kobieciarza i fałszerza obrazów Gentle’a oraz przyjmującego zlecenie tajemniczego zabójcy, mieszkającego z rodziną na osiedlu przyczep kempingowych w południowym Londynie, Pie (czy raczej Pie’oh’paha).

Rzeczywistość ziemska szybko okazuje się tylko jedną z aren fabuły, a dokładniej mówiąc: wyłącznie ostatnim, Piątym Dominium. Reszta Imajiki – tak nazywa się książkowy świat – została oddzielona od Ziemi zamieszkałą przez upiorne bestie otchłanią In Ovo. Do pozostałych Dominiów nadal można się przedostać, ale wymaga to pewnej wiedzy magicznej i znajomości miejsc, z których można wyruszyć w podróż. Przyczyny oddzielenia Piątego Dominium, opowieść o historycznych próbach połączenia go z innymi, zwanego Pojednaniem, oraz pytanie, czy teraz uda się do niego doprowadzić i jakie będzie to miało konsekwencje, stanowią główną oś powieściowej intrygi. Pie’oh’pah okazuje się mistyfem, wywodzącą się z Drugiego Dominium istotą zdolną do przybierania postaci pożądanej przez aktualnego rozmówcę (czy też kochanka). Dokładna rola Gentle’a i Judith w wiodących ku potencjalnemu Pojednaniu wydarzeniach pozostaje tajemnicą dużo dłużej, początkowo pewną wskazówką jest jedynie fakt, że żadne z nich nie pamięta swojej przeszłości.

W tle podróży przez magiczne krainy przewija się kluczowy temat „Imajiki”, czyli dualizm jedyność – wielorakość. Dominia są pozornie odrębne, w rzeczywistości zaś ściśle połączone i istotnie na siebie wpływające. Jedni bohaterowie mają swoje niemal idealne kopie, inni przeżywają życia w wielości wcieleń. Kobiecość idealnie dopełnia męskość, a zarazem stanowi jej zaprzeczenie. Wreszcie zamknięcie historii powieściowego świata okazuje się bramą do nowej rzeczywistości.

Niestety chwilami trudno nie odnieść wrażenia, że język i techniki autorskie Barkera nie są w stanie udźwignąć ciężaru powieści. Imponujące wizje magicznych miast i budowli (patrz choćby Oś w stolicy Drugiego Dominium, Yzordderrex) przeplatają się z seriami scen rodem z sensacyjnej literatury erotycznej nie najwyższych lotów. Kiedy po raz siedemnasty dowiadujemy się, że jeden z bohaterów, przebity wcześniej na wylot – i podobno na śmierć – dziesiątkami uderzeń noża i rozdarty potwornymi pazurami jednak regeneruje się i wraca na scenę, kolejne śmierci postaci przestają robić na czytelniku wrażenie. Trudno też czasem uwierzyć w logikę emocji kierujących głównymi aktorami dramatu – Judith i Gentle miotają się od pełni naiwnego zaangażowania do całkowitej apatii, zaś Pie’oh’pah, mimo pozornie bulwersującej historii życia, pozostaje tak naprawdę od początku do końca wiernym, kochającym sługą rodem z pozytywistycznej nowelki.

Nie powoduje to oczywiście, że w książce Barkera nie ma nic wartego uwagi. Lektura z całą pewnością znajdzie wielu zwolenników, zwłaszcza wśród miłośników wartkiej akcji, malowanych szerokim pędzlem fantastycznych pejzaży, tajemnych stowarzyszeń, groźnych zjaw i antropomorficznych, uwikłanych w rozciągnięte na tysiąclecia zmagań bóstw. Uczta Wyobraźni przyzwyczaiła czytelników do wysoko postawionej poprzeczki i nawet jeśli z czysto literackiego punktu widzenia „Imajica” ją poniekąd strąca, to na pewno nie przynosi serii wstydu.