Czternastoletnia Alea nie skończyła jeszcze opłakiwać śmierci przyjaciół, a znów musi stanąć do walki. Gaelia, targana wewnętrznymi konfliktami wyspa, zostaje areną, na której ścierają się wpływy polityczne i religijne. Konflikt między Rycerzami Płomienia, Armią Ziemi i wyznawcami Mojry wydaje się nieunikniony. Samildanacha czeka także wyzwanie życia. Czy czternastoletnia dziewczynka zrealizuje swoje plany oraz czy spełnią się przepowiednie zawarte w Encyklopedii Analego, dowiedzą się czytelnicy, którzy sięgną po trzeci i ostatni tom „Mojry” Henri Loevenbrucka¹⁾.

Powieść „Noc wilczycy” jest uwieńczeniem trylogii fantasy opowiadającej o sierocie z Sarre, która przypadkowo znalazła martwego mężczyznę i zdjęła z jego palca tajemniczy pierścień. Czyniąc to nie wiedziała, że będzie to początek spełniania się przepowiedni z jej udziałem. W poprzednich tomach serii dziewczynka przeżywała przygody mrożące krew w żyłach, ale także znalazła przyjaźń i o wiele większe uczucie. A z czasem stała się Samildanachem.

Główna bohaterka książki to Alea (tak samo, jak poprzednich części trylogii), ale nie jest ona już tą samą, rzuconą w wir wydarzeń i poddającą się zachciankom Mojry, osobą. Czternastolatka przeszła powolną, jednak bardzo wyraźną metamorfozę i choć nadal targają nią emocje, nie są już tak sprzeczne, jak były wcześniej, a wspomnienia dają się okiełznać. Alea stała się przywódczynią, która wie czego chce i stara się to osiągnąć oraz potrafi kierować własną armią, mimo że czuje ciężar odpowiedzialności i najchętniej by się jej pozbyła. Dziewczynka jest nad wyraz dojrzała, rozsądna, ale równocześnie zdeterminowana, aby zmienić oblicze Gaelii i stanąć przeciwko swojemu największemu wrogowi.

W „Nocy wilczycy” po raz ostatni spotkałem większość poznanych wcześniej bohaterów. Oprócz Alei w książce występują bowiem: krasnolud Mjolln, przyrodni brat głównej bohaterki Tagor, który jest przywódcą Tuathannów – ludu żądnego rekonkwisty – oraz młody magistel Erwan, wędrowna aktorka Kaitlin i Wielki Druid Finghin. Wszyscy oni się bardzo zmienili i nieraz mnie zaskoczyli. Najbardziej jednak zdziwiło mnie zachowanie Aminy Salii, przyjaciółki Alei z dzieciństwa, a obecnie królowej Gaelii, której ambicje sięgnęły o wiele wyżej niż sądziłem.

Jeśli do wymienionych kreacji doliczyć: żądnego władzy Ferena Al’Roega (hrabiego Harcourt), Merianda Mora Pięknego (hrabiego Ziemi Brunatnej) i podstępną córkę barona Bizanii, autor stworzył kocioł ciekawych bohaterów. Część z nich jest szwarccharakterami, ale niektórych, jak na przykład Merianda, nie potrafię jednoznacznie ocenić. Zachowanie innych przekonało mnie także, iż nawet zaślepieni ludzie potrafią się zmienić i przyznać do błędów.

Takich postaci, i pozytywnych i negatywnych, Loevenbruck powołał do życia dużo więcej. Przyznam jednak, że zaskoczył mnie fakt, iż główny czarny charakter „Mojry”, Maolmórdha, został odsunięty na plan dalszy i przez większość utworu przewijał się tylko w tle. Autor opisał go też mniej szczegółowo niż w poprzednich częściach trylogii, przez co czytelnicy nieznający ich treści, w trakcie lektury nie będą posiadać pełnej wiedzy na jego temat. Plusem jest jednak to, że Loevenbruck nie zostawił Maolmórdhy samemu sobie. Podobnie sytuacja przedstawia się z białą wilczycą Imalą, która w poprzedniej części („Wojna wilków”) odegrała istotną rolę, jak nie jedną z decydujących. Nadal, na szczęście, stanowi ważne ogniwo fabularne.

W omawianej powieści, pisarz skupił się przede wszystkim na konfliktach politycznych i religijnych między władcami, przez co utwór posiada epickie sceny bitewne. Muszę tutaj zaznaczyć, że „Noc wilczycy” jest najbardziej drastyczną i brutalną częścią trylogii.

Fabuła utworu ma miejsce w epoce zwanej Trzecią Erą, o czym Loevenbruck wspomniał w „Wilczycy i Córce Ziemi” (pierwszej części „Mojry”), ale dopiero w tej powieści uszczegółowił informacje. W książce znajduje się bowiem historia Gaelii, w której autor opisał trzy Ery i podał ich daty graniczne. Jest to jeden z dodatków w „Nocy wilczycy”. Pozostałymi są: opis i charakterystyka najważniejszych bohaterów trylogii, geografia polityczna wyspy oraz występujące na niej rasy i kasty. Jest to wyraźny plus książki, ponieważ w poprzednich tomach brakowało mi tych elementów i gubiłem się w fabule.

W utworze znajduje się także mapka. Dzięki niej mogłem śledzić przygody bohaterów i poznać lokacje, w których miały miejsce poszczególne sceny (Galację ze stolicą w Providence, Harcourt z Rią, Ziemię Brunatną z Mericourt, Bizanię i Góry Gor-Draka). Układ Gaelii przypomina obszar współczesnej Irlandii, co zauważyłem już pisząc recenzję „Wojny wilków”. Znalazłem także inne nawiązania do „zielonej wyspy”: druidzi i ich panowanie oraz walka z rozszerzającym się chrześcijaństwem.

Autor zaskoczył mnie fabułą, pogłębieniem historii przodków głównej bohaterki oraz skupieniem się na wątkach politycznych i konflikcie zbrojnym, które przysłoniły odwieczną walkę dobra ze złem.

Podoba mi się fakt, że utrzymana została konwencja okładki znana z poprzednich części „Mojry”. Różne odcienie niebieskiego koloru mieszają się na niej z szarością. Znajdująca się na oprawie, na tle nocy, młoda bohaterka przygotowuje się do użycia Saimana, a obok niej szczerzy kły Imala. Stojące za nimi wilki także sposobią się do ataku lub obrony.

Czytelna czcionka sprawiła, że nie męczyłem się w trakcie lektury. Wydawca zastosował w fabule dwa jej kroje: prosty i kursywę, a autor dwa czasy: teraźniejszy i przeszły. Pierwsze (prosty krój i czas przeszły) dominują w utworze, a drugimi wyróżniono myśli bohaterów, wyrażenia pochodzące z obcych języków i opisy Djar (rzeczywistości między światami, wymiarami oraz życiem i śmiercią), w którym czasem przebywa Alea.

Z wad zapamiętałem tylko pojawiające się w treści literówki. Niewiele dowiedziałem się o Loevenbrucku. Notka o nim informuje, między innymi o tym, że autor jest pisarzem, kompozytorem i muzykiem rockowym, a w utworach fantasy wielokrotnie sięga do wątków z celtyckich legend i mitologii.

Jakkolwiek podobały mi się poprzednie części „Mojry”, tak wobec zwieńczenia trylogii mam mieszane uczucia. I nie mam na myśli tego, że ostatni tom jest bardziej brutalny i krwawy od poprzednich. Loevenbruck utrzymał poziom „Wilczycy i Córki Ziemi” i „Wojny wilków”, ale go nie podwyższył. Bohaterowie, choć ulegli metamorfozie i nieraz mnie zaskoczyli zachowaniem, niestety zaczęli się zacierać w pamięci po odłożeniu książki na półkę. Podobnie jak fabuła utworu.

Lekturę „Nocy wilczycy” polecam wszystkim miłośnikom fantasy i twórczości Loevenbrucka. Choć do poznawania losów nastoletniego Samildanacha niektórych czytelników może nieco zniechęcić fakt, iż dynamika utworu rozwija się stopniowo, kulminacyjny moment go wynagradza.

---

¹⁾ Autor recenzji omawiał poprzednie tomy w numerach 2.2013 i 3.2013 „Głosu Fantastyki”.