Powieść Alana Averilla, chociaż posiadająca dobre fragmenty, bardzo wyraźnie unaocznia wiele z błędów, jakie popełniają debiutanci. W całości widać potencjał, ale nie został on w pełni wykorzystany; obok udanych elementów pojawiają się też takie, które drażnią.

Historia „Pięknego kraju” Alana Averilla jest rodem z amerykańskiego snu. Początkowo debiut był niezauważony; ot, jeden z tysięcy ebooków wrzucanych na Amazona przez próbujących swych sił początkujących pisarzy. Po niecałym dolarze za sztukę sprzedało się jej sto pięćdziesiąt sztuk, autor kupił sobie za to kilka piw i był gotów zapomnieć o karierze pisarskiej... ale dał się namówić na zgłoszenie jej do konkursu Amazona na najlepszy debiut. Efekt? Zdobycie Amazon Breakthrough Novel Award, uznanie jury i użytkowników serwisu, a także pozostawienie w pokonanym polu ponad dziesięciu tysięcy konkurentów.

Doświadczenie uczy, że nagrody nagrodami, ale wyróżnienia nie zawsze trafiają we właściwe ręce. Również i do laurów dla „Pięknego kraju” należy podchodzić ostrożnie. Po jego lekturze można stwierdzić, że faktycznie znajduje się w nim wiele elementów, które mogły spodobać się osobom głosującym na nią, ale też widoczne są błędy typowe dla osób dopiero zaczynających pisarską przygodę z długą formą.

Zanim jednak zacznie się wytykanie wad, kilka słów o zaletach. Te są widoczne przede wszystkim w pierwszej połowie powieści, gdzie ciekawie i subtelnie nakreślony wątek obyczajowy (nie dajcie się zwieść opisowi z okładki: powieści Averilla daleko do tkliwego romansidła, chociaż oczywiście zmieniające się relacje między dwoma głównymi postaciami są jednym z kluczowych wątków opowieści) łączy się z zawiązaniem akcji typowym dla powieści sensacyjnej. Wątki zaczynają się zazębiać, a autor umiejętnie dokłada kolejne elementy układanki, podtrzymując zainteresowanie czytelnika. Jednakże, gdy większość z nich trafia na miejsce i przychodzi czas, by ruszyć z fabułą pełną parą, konstrukcja zaczyna się powoli sypać.

Averill wprowadza zbyt wiele klasycznych elementów, jednocześnie nie do końca nad nimi panując. Sedno intrygi koncentruje się wokół autorskiej wizji podróży w czasie, chociaż tak naprawdę przypominają one raczej międzywymiarowe podróże. Oprócz tego pojawiają się między innymi takie motywy, jak drapieżne i okrutne ptakopodobne bestie rodem z horrorów czy szalony geniusz, którego cele są tak pokrętne, że sam ich chyba nie rozumie. Nie zabrakło też oczywiście pełnej poświęcenia i zagrożeń misji ratowania świata, a nawet wszechświata, przed totalną zagładą. Ta mieszanina wątków i motywów, nie zawsze sensownie ze sobą powiązanych i uzasadnionych, sprawia, iż początkowy klimat powieści zostaje utracony, a w zamian otrzymujemy dość chaotycznie i monotonnie (mimo dynamicznych wydarzeń) prowadzoną narrację.

Averillowi wyraźnie zabrakło doświadczenia, by zakończyć powodzeniem próby połączenia licznych motywów przy jednoczesnej próbie przełamania konwencji. W powieści widać potencjał i zamysł, który przy lepszym pisarskim warsztacie dałby bardziej satysfakcjonujące efekty. Niestety w zamian wraz z kolejnymi stronami „Piękny kraj” coraz bardziej rozłazi się w szwach; nawet początkowo umiejętnie zaszyte w treści przesłanie w finale wychodzi na wierzch i razi dosłownością. Z dobrze zapowiadającej się powieści wyszedł co najwyżej średniawy thriller z fantastycznymi rekwizytami w nadmiarze; im więcej Averill zdradza, tym jaśniejsze się staje, że elementy SF są jedynie naprędce wymyślonymi gadżetami.