„Siedem minut po północy” to pozycja pod wieloma względami wyjątkowa. Nietypowa jest już sama historia powstania tej powieści – rozpoczętej przez cierpiącą na raka Siobhan Dowd i napisanej już po jej śmierci przez Patricka Nessa. Książka jest bogato ilustrowana, a genialne, mroczne i niepokojące grafiki Jima Kaya wnoszą ogromny wkład w klimat tej opowieści.

Powieść stanowi historię wewnętrznej walki, jaką toczy z przeciwnościami losu i własnymi uczuciami trzynastoletni chłopiec, Connor O’Malley, którego matka jest ciężko chora, ojciec porzucił rodzinę, a przyjaciele mają spory problem ze znalezieniem z nim wspólnego języka. Osamotniony, zbuntowany i wściekły na świat próbuje uciekać przed prawdą i rzeczywistością. Ta dopada go jednak pod postacią potwora, zjawiającego się o tytułowej porze i snującego opowieści.

Oryginalność polega na tym, że w tej historii nic nie jest na swoim miejscu, a znane motywy są przewrotnie zniekształcane. Potwór nie pełni bowiem roli, jaką zwykle pełnią potwory. Wplecione w powieść szkatułkowe opowieści rozwijają się w całkowicie niespodziewanym kierunku, a pointom z pozoru brakuje ładu, składu i morału. W całej historii zaś, jak się okazuje, problem i zagrożenie leży w innym miejscu, niż mogłoby się z pozoru wydawać.

Efektem jest dość nieszablonowa, budząca niepokój powieść, w którą czytelnik dosłownie się zapada. W jakiś sposób, gubiąc się w niej, współuczestniczy w zagubieniu głównego bohatera, dla którego, jak można mniemać, życie jest taką właśnie, pozbawioną sensu i wymykającą się zrozumieniu opowieścią. Ness nie udziela żadnych jasnych odpowiedzi, nie krzesze żadnych iskier nadziei a wręcz zdaje się głosić tezę, że rzeczywistość jest niezwykle złożona, nie ma żadnych prostych odpowiedzi i klarowna granica między dobrem i złem nie istnieje.

To bardzo subiektywna opinia, ale niżej podpisanemu zabrakło właśnie jakiegoś przesłania, moralnego kręgosłupa albo po prostu przejrzystej idei, aby w pełni cieszyć się tą historią. Banalny morał często zabija podobne opowieści, ale tu autor popadł w drugą skrajność – tworząc książkę, której zdaje się brakować fazy katharsis; w której czytelnik słyszy wiele pytań, ale ani przez chwilę nie ma wrażenia, że gdzieś niedaleko kryje się jakakolwiek odpowiedź.

Jeśli ktoś chce emocjonalnej bomby, winien raczej poprzestać na „Oskarze i Pani Róży” Érica-Emmanuela Schmitta. Tymczasem „Siedem minut po północy” zapada w pamięć głównie dzięki grafikom Jima Kaya, tworzącym piękną oprawę dla ciekawej opowieści, której jednak zabrakło jakiegoś nieuchwytnego elementu, aby zasłużyć na miano magicznego, niezapomnianego przeżycia.