Przygody młodego Dodgera przywołują jednocześnie echa innych dzieł Pratchetta, jak i np. Dickensowskiego „Olivera Twista”. To sympatyczna powieść przygodowa dla młodzieży, niepozbawiona jednakże morału i tak charakterystycznego dla ostatnich książek ze „Świata Dysku” dydaktyzmu.

Terry Pratchett znany jest przede wszystkim z książek pisanych w ramach „Świata Dysku”, ale od czasu do czasu zdarza mu się napisać powieść niezwiązaną z tymi realiami. Pytanie, czy te utwory w znaczący sposób różnią się od tych z bardziej znanej serii autora. Bazując na podstawie lektury „Spryciarza z Londynu”, można stwierdzić, że zmiany są kosmetyczne i dotyczą przede wszystkim anturażu oraz wyrazistości przekazu.

Bohaterem powieści jest Dodger, londyński spryciarz specjalizujący się w wyszukiwaniu skarbów miejskich kanałach. Każdy go zna, a on ma dla każdego miłe słowo. Ma w sobie też coś z rycerza, więc kiedy natrafia na damę w opresji, bez wahania rusza jej na ratunek. Jest to początek historii, która zwykłego ulicznika wyniesie na salony. Co do samej natury intrygi, na której opiera się fabuła, można mieć pewne zastrzeżenia, ale też nie ona jest najważniejsza: jak wskazuje tytuł powieści, to postać głównego bohatera jest osią, wokół której obracają się realia wykreowane przez brytyjskiego pisarza.

Scenografia XIX-wiecznego Londynu nie odgrywa w powieści znaczącej roli, ale jednocześnie jest zarysowana na tyle, że wprowadza odpowiedni nastrój i nie sprawia wrażenie pretekstowej. Jednocześnie widać inspiracje – konstrukcyjne i fabularne – ówczesną prozą, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł Charlesa Dickensa, który nota bene pojawia się na kartach książki i odgrywa znaczącą, chociaż drugoplanową rolę.

Każdy, kto zna ostatnie powieści ze „Świata Dysku”, wie, że służą one przede wszystkim jako nośniki światopoglądu autora, a postać komendanta Vimesa stanowi niemalże alter ego pisarza. W „Spryciarzu z Londynu” aż tak rzucającej się w oczy postaci nie ma, ale zarówno Dodger, jak i kilka innych postaci nadal służą przede wszystkim celom dydaktycznym. Chociaż teoretycznie jest to powieść osadzona w realiach historycznych (sam autor zaznacza w posłowiu, że w kilku miejscach nagiął fakty i daty, by móc w jednym czasie zebrać wszystkie potrzebne mu osobistości), to bohaterowie wyrażają poglądy i przejawiają postawy znacznie bardziej współczesne, niż wynikałoby to z ich metryki. W ich wypowiedziach łatwo dopatrzyć się znanych z innych książek Pratchetta tez dotyczących równości, krytyki drapieżnego kapitalizmu, nieobiektywności mediów czy wreszcie wartości jednostki.

Z pewnością nie jest to najlepsza ani najbardziej błyskotliwa książka sir Terry’ego; i to wcale nie dlatego, że w założeniach jest to powieść młodzieżowa – wszak niektóre z opowieści o Tiffany Obolałej (na przykład w „W północ się odzieję”) potrafią mocno oddziaływać na emocje i dosadnie przekazywać poglądy autora. „Spryciarz z Londynu” jest znacznie bardziej wyważony, niejako w duchu dziewiętnastowiecznego społeczeństwa, w którym niezależnie od okoliczności należało pozostać spokojnym, wyważonym dżentelmenem. Niemniej chęć wykreowania fabuły z młodym bohaterem, a jednocześnie z utemperowanym przekazem światopoglądu autora, wypadła poniżej oczekiwań. Być może zabrakło pewnej dozy ostrego i cynicznego humoru, tak znanego ze „Świata Dysku”? Bo żarty słowne i sytuacyjne się pojawiają, ale brak im zadziorności i błysku.

Podsumowując, „Spryciarz z Londynu” jest przyjemną pozycją rozrywkową z młodzieżowym rysem. Nie obyło się bez typowych dla Pratchetta tematów i idei, ale oceniając przez pryzmat ogółu twórczości, powieść sprawia wrażenie napisanej z nieco większym dystansem, bez charakterystycznego zęba i humoru. Dla jednych może być to zachęta, dla innych – szczególnie ortodoksyjnych fanów książek ze „Świata Dysku” – powód do drobnego rozczarowania.