„Kamień Rozstania” to drugi tom trylogii Pamięć, Smutek, Cierń, w którym poznajemy dalsze losy bohaterów zmagających się z przeciwnościami losu i złem, które powoli gromadzi się nad Osten Ard.

Nie zdradzę zbyt wiele z fabuły, jeśli napiszę, iż w tej części mamy do czynienia najpierw z motywem rozstania, a potem dążenia poszczególnych bohaterów i ich towarzyszy do tytułowego Kamienia Rozstania mającego być punktem zwrotnym w walce ze złem. Kilka wątków, które dotąd, używając wodnej metafory, choć płynęło w tym samym kierunku, pozostawało jednak poza głównym nurtem zdarzeń, łączy się ze sobą w większe strumyki.

Głównym elementem powieści jest przedstawienie dalszego procesu dojrzewania (przede wszystkim pod względem psychicznym) wpadającego w coraz to inne tarapaty protagonisty Seomana. Musi się on mierzyć z takimi problemami, jak np. co będzie ze światem, który zna od dzieciństwa, a który – z powodu zachodzących zmian i nadciągających niebezpieczeństw – może nie tylko nie być już takim samym, ale w ogóle zniknąć.

Drugi tom trylogii Williamsa poszerza nam nieco spektrum całej historii. Poznajemy lepiej świat przedstawiony w trylogii, dowiadujemy się więcej o jego historii, ważnych postaciach i polityce. Poza rozwojem Seomana mamy do czynienia także ze zmianami u innych bohaterów, jak chociażby u będącego jednym z głównych przeciwników nadchodzącego zła księciu Joshui, który targany wewnętrznymi rozterkami zdaje się w końcu odnajdywać sens wszystkiego co robi i precyzować cele. Widzimy z czym walczy, dla odmiany w sobie, księżna Vorzheva. Poznajemy także kolejne etapy misji księcia Isgrimnura i przygody księżniczki Miriamele, w której budzi się coś wyrastającego ponad dotychczasową niewinność... Ma to związek ze spotykanymi na drodze postaciami oraz rozwojem samej bohaterki.

Trochę irytowało mnie, że – mniej więcej od połowy – Kamień Rozstania stał się Kamieniem Pożegnania. Niby drobiazg, ale nie lubię takich niekonsekwencji. Jednak książkę czyta się naprawdę z zainteresowaniem. Zwłaszcza, że dowiadujemy się z niej więcej choćby o tajemniczym ludzie Sithów czy też innych mitycznych populacjach zamieszkujących głęboko pod ziemią. Williams raczy nas różnorodnością ras, kultur i bohaterów. Niezmiennie też kojarzy mi się jego twórczość z dorobkiem J. R. R. Tolkiena – podobieństwa widać zarówno w fabule, jak i kreacji niektórych bohaterów.

Powieść utrzymana jest na niezłym poziomie i z chęcią poznam jej zakończenie, a to można uznać za całkiem pozytywny prognostyk dla lektury kolejnych książek autora.