Tom drugi „Rejsu Chathranda” jest książką bez wątpienia dużo bardziej dopracowaną od debiutanckiego „Sprzysiężenia Czerwonego Wilka”. W debiucie Redicka raziła trochę redakcja oraz sam styl autora, które w tej części zostały wyraźnie poprawione. Dodatkowo fabuła jest przedstawiona dojrzalej, żeby nie rzec poważniej, choć sama książka posiada również lżejsze elementy, najczęściej w tej części rozdziałów, które mają formę wpisów do dziennika jednego z pasażerów.

Co prawda akcja posuwa się do przodu, ale mamy do czynienia z pewnym przegadaniem w fabule. Bohaterowie często analizują sytuację, zastanawiają się nad przyszłością i sposobami wpływu na rozwój wypadków. Nie przekłada się to jednak zbyt często na jakieś widoczne efekty. Bywa też, że główni bohaterowie, w większości nastolatki, zbyt impulsywnie reagują na różne wydarzenia, nawet jak na osoby będące w wieku dojrzewania. Niemniej jednak książkę czyta się ogólnie z przyjemnością. Redickowi udało się nadrobić wyżej wymienione wady oryginalnością i kilkoma zwrotami akcji, których ciężko byłoby się spodziewać. Pojawiają się też interesujące, przykuwające uwagę postaci, których rola wydaje się być w przyszłości bardzo istotna dla dalszego rozwoju wypadków. Poznajemy też sporo faktów z przeszłości kilku bohaterów, którzy odtąd są nieco mniej tajemniczy.

Akcję wzbogacają liczne elementy fantastyczne, na przykład obudzone zwierzęta (czyli takie, w których obudziła się świadomość, a często także zdolność mowy), magiczne sztuczki głównego szwarccharakteru, maga Arunisa, spotkania z nieobecnym tymczasowo w świecie przedstawionym dobrym czarodziejem Ramachnim (będące czymś pomiędzy snem a czarodziejskim przejściem do alternatywnej rzeczywistości), niejednoznaczne relacje jednego z głównych bohaterów, byłego smołownika Pazela Pathkendae’a, z zamieszkującą morskie głębiny murthą. Takich motywów jest zresztą więcej i wiele z nich wiąże się z głównym wątkiem tajnej misji wspaniałego żaglowca Chathranda oraz ocalenia świata Alifrosu.

Trzeba jednak zaznaczyć, że w pewnym sensie „Szczury i Morze Rozległe” są dotknięte „syndromem środkowego tomu”. Wiadomo, że nie wszystko zostanie rozstrzygnięte, a akcja raczej bardziej się skomplikuje niż wyjaśni. Z jednej strony chciałoby się szerszego uchylenia fabularnego rąbka tajemnicy. Z drugiej strony zaś przydałyby się bardziej rozbudowane elementy rozwijające całą historię. Czy to źle? Myślę, że nie, ponieważ daje to szansę na więcej emocji, przygód i dłuższą opowieść o tym morskim rejsie, nietuzinkowych bohaterach, walkach magów, wywiadów i różnych nacji ze sobą w kolejnej powieści.

Reasumując, w drugim tomie cyklu o Chatrandzie widać postęp, jaki Redick poczynił w pisarskim rzemiośle. Owszem, ma jeszcze przed sobą wiele pracy nad stylem i warsztatem, ale można określić go pisarzem perspektywicznym. Wszak wymyślona przezeń opowieść wciąga czytelnika, wzbudzając jego zainteresowanie, a o to przecież głównie chodzi w takich powieściach.