Pod względem stylu „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha” to nie jest najlepsza książka Philipa K. Dicka. Słaba językowo, zawierająca fabularne dziury, jakby nie do końca przemyślana i pisana w pośpiechu z obawy przed utratą jakiejś wizji (co jest całkiem prawdopodobne). A jednak wciągająca i intrygująca, pobudzająca szare komórki do ciągłej czujności i rozgryzania najdrobniejszych nawet zdarzeń, które w najmniej oczekiwanym momencie okazują się być powiązane. „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha” to powieść naznaczona, niczym tytułowy stygmat, filozoficzno-religijnymi, niemal mistycznymi rozmyślaniami o Bogu, jakiego nikt z nas pewnie sobie nie wyobrażał.

Świat powieści to czasy po globalnym ociepleniu, w których ludzie nie wychodzą na zewnątrz bez specjalnych kombinezonów chroniących przed potężnym gorącem, pracują pod ziemią, a największym luksusem jest mieszkanie na najniższych poziomach Ziemi, z dala od morderczego Słońca. Kolonizacje obcych planet nie dają większych rezultatów, ponieważ ludzie tam wysłani, zamiast przystosowywać się do życia i próbować oswoić nieznane środowiska, spędzają czas w wyimaginowanym świecie lalki Perky Pat, do którego przenosi ich narkotyk Can-D. Ten pozornie nieszkodliwy cukierek powoduje realistyczne halucynacje i pozwala kolonistom tkwić w szczęśliwym ziemskim świecie. Strach przed nowym i zmianą paraliżuje ich w takim stopniu, że najważniejsze staje się zdobycie kolejnych porcji Can-D. Tymczasem na Ziemi trwa walka o przetrwanie. Najbogatsi poddają się ryzykownym operacjom przyspieszającym ewolucję, dzięki czemu mają szansę lepiej funkcjonować w epoce ognia. O statusie społecznym decyduje również ilość posiadanych dzieci, a raczej ich brak. Nie masz dzieci, masz mieszkanie na niskim piętrze, zachodzisz w ciążę, musisz się wynieść.

I w taki oto świat wkracza Palmer Eldritch. Tytułowy bohater jest zagadką, którą próbuje rozwiązać Leo Bulero, szef korporacji P.P. Layouts produkującej zestawy Perky Pat. Zaginiony przed dziesięcioma laty legendarny ekscentryk powraca i od razu wprowadza chaos w jako tako funkcjonującym porządku. To on stoi za wprowadzeniem na rynek nowego narkotyku, Chew-Z, obiecując jeszcze lepsze i bardziej prawdziwe doznania niż poprzedni. Kreuje się na potężniejszego od Boga i obiecuje życie wieczne, możliwość kreowania własnej rzeczywistości, w której wszystko jest możliwe. Rozpoczyna się przedziwna walka, najpierw o pozycję, pieniądze, władzę, ostatecznie o rząd dusz między Bulerem a Eldritchem. Autor przerzuca czytelnika między nieskładnymi i często nie dokończonymi wątkami niczym szmacianą lalkę, miesza realność z wyobraźnią, sprawiając, że traci się poczucie rzeczywistości, a czasem również cierpliwość do pisarza i jego wymysłów.

Można zarzucać Dickowi, że nie przywiązuje uwagi do oprawy fabularnej, że sama fabuła niespecjalnie go interesuje. Nie zmienia to jednak faktu, że ten autor wyjątkowo potrafi się wbić w umysł czytelnika i przekonać go do swoich wyobrażeń, zasiać w nim swoje lęki. Po przeczytaniu „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” nie sposób nie zastanawiać się, czy taki Bóg, jakiego przedstawił, istnieje. Im dalej w fabułę, tym bardziej się to wszystko wydaje sensowne i dzięki temu wizja Dicka jest bardziej szokująca, chociaż rozwiązania tajemnicy można się domyślać znacznie wcześniej niż przewiduje to finał powieści. Wiele faktów i wydarzeń przedstawionych w „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha” układa się w całość dzięki przedmowie Jerzego Sosnowskiego, który pozwala osadzić powieść w szerszym kontekście biograficznym autora oraz obyczajowym, czasach, w których powstawała książka. Stanowi nieodłączną jej część i warto ją przeczytać, zanim pokręconym labiryntem puścicie się w pogoń za Palmerem Eldritchem.