Łowcy potworów są chwytliwym pomysłem dla twórców fantastyki: wszak taka postać to fabularny samograj. Saladin Ahmed stworzył kolejną wariację na ten temat: zmęczonego ciągłą walką pogromcę ghuli, który w pseudomuzułmańskich realiach musi zmierzyć się z kolejnym wyzwaniem.

Zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądałby łowca potworów, taki wiedźmin, wywodzący się z innego niż nasz słowiański (czy też szerzej: europejski) obszar kulturowy: noszący turban, pijący o poranku herbatę w pobliżu suku, przedkładający zaklęcia i inwokacje ze świętej księgi nad srebrny miecz, walczący z ghulami i dżinami, a nie swojskimi kikimorami. Taką arabską wersję, czy też raczej perską, serwuje czytelnikom Saladin Ahmed w „Tronie Półksiężyca”. Powieść nie odbiega w sposób znaczący od wydawniczych standardów, ale stanowi rzetelnie wykonaną robotę na każdym z pól: konstrukcji fabuły, kreacji bohaterów i wewnętrznej spójności świata przedstawionego.

Głównym bohaterem powieści jest Adulla Machslud, podstarzały łowca ghuli imponujący tak dokonaniami, jak i posturą, którą zawdzięcza upodobaniu do przedniego jadła. Przywołanie bohatera powieści Andrzeja Sapkowskiego nie wynikało li tylko z zawodowego pokrewieństwa obu postaci; podobnie jak Geralt, tak i Abdulla jest zmęczony wykonywaną profesją, tęskni za normalnym życiem i wizją zestarzenia się w spokoju u boku ukochanej kobiety. Jednakże, zanim to nastąpi, jest zmuszony do podjęcia jeszcze jednego wyzwania. Nie sposób przy tym oprzeć się wrażeniu, że jest to tyleż efekt rzeczywistych pragnień postaci, co skłonności do ciągłego narzekania. Właśnie ten rys charakteru, dodający niemal wszystkim jego wypowiedziom czy przemyśleniom nuty malkontenctwa, sprawia, że nie do końca chce się dawać wiarę jego pragnieniu zerwania z polowaniami na stwory ciemności.

Adulla nie działa sam, ale pozostałe postaci mają drugoplanowe znaczenie; w dodatku ich charakterystyka nie należy do najlepiej rozwiniętych. Jego przyjaciele i współpracownicy mają raczej archetypiczne przymioty i jawią się jako postaci, którymi powoduje jedna konkretna motywacja. Jeśli nawet jątrzą się w nich dylematy, są one standardowe i nie budzą większych emocji. Na przykład ileż to razy czytało się już o młodym mnichu (tu derwiszu), który w pogardzie ma płeć piękną, aż do momentu, kiedy spotyka na swej drodze kobietę wyjątkową? I jeśli nawet Ahmed próbuje te wątki rozegrać niesztampowo w finale, to ogólna ocena pozostaje umiarkowana.

Również fabularnie „Tron Półksiężyca” obraca się wokół zgranych, powszechnych motywów. Trop, na który trafia Abdulla z przyjaciółmi, okazuje się czymś znacznie poważniejszym, niż początkowo się zdaje. Przeciwnikiem nie jest jakiś podrzędny czarnoksiężnik, który przywołał kilku ghuli, a potężna i pradawna moc, której celem jest władza, czyli przejęcie tytułowego tronu. W tle toczy się kilka innych wątków, z których jeden nabiera znaczenia w końcówce, ale i tak nie sposób oprzeć się wrażeniu, że fabuła przebiega w sposób liniowy, a zaskakujących zwrotów akcji jest stosunkowo niewiele.

Pewnym urozmaiceniem w natłoku anglosaskiej (i – w naszych warunkach – słowiańskiej) fantasy jest orientalna sceneria. Skojarzenia z kulturą islamską są jak najbardziej na miejscu, chociaż rzecz jasna całość została zmodyfikowana przez fantastyczne założenia. Niemniej duch krajów muzułmańskich – a przede wszystkim Persji – unosi się nad lekturą. Nie dotyczy to jedynie potworów wywodzących się z tej tradycji, ale przede wszystkim opisów realiów życia w mieście. Jest to z pewnością przefiltrowane przez współczesne wyobrażenia, nawet biorąc pod uwagę pochodzenie rodziny autora, ale na potrzeby przygodowego fantasy zdaje się być spójne i wiarygodne.

Gdy większość elementów powieści nie odbiega od standardu, kluczowe jest ich przedstawienie. Ahmed nie silił się na udziwnienia i stworzył powieść bez aspiracji, od początku do końca mającą być przede wszystkim rozrywką (pod względem oryginalności już opowiadanie „Racice i szałas Abdela Dżamili” jest ciekawsze). Prostymi środkami, zarówno konstrukcyjnymi, jak i językowymi, zmierza do celu, jakim jest prosta i dynamiczna powieść przygodowa w realiach fantasy. Na przerywnik między bardziej wymagającymi lekturami nadaje się w sam raz. Tym bardziej, że jak na obecne realia rynkowe, książka ma cenę wręcz niespotykaną.