Od pewnego już czasu rynek literatury młodzieżowej zdaje się stawiać na powieści dystopijne, ocierające się o sf, które w większości przypadków potrafią w równym stopniu bawić młodszych, jak i starszych czytelników. Wystarczy wspomnieć o „Więźniu labiryntu” Jamesa Dashnera, „Wariancie” Robison Wells czy popularnym cyklu „Igrzyska śmierci” Suzanne Collins. Do tego grona zaliczyć można również recenzowane „Życie, które znaliśmy” Susan Beth Pfeffer, będące pierwszym tomem trylogii „Ocaleni”.

Książka przyjęła formę pamiętnika szesnastoletniej Mirandy, mieszkającej wraz z braćmi i matką w niewielkim domu na przedmieściach, gdzieś w stanie Pensylwania. Wszyscy oczekują niezwykłego zdarzenia, jakim ma być nieszkodliwa kolizja asteroidy z Księżycem. Ludzie wystawiają teleskopy lub śledzą transmisję na żywo w telewizji. Jednakże radosne oczekiwanie przeradza się w niepokój i niepewność, gdy zderzenie powoduje zmianę orbity srebrnego globu. W konsekwencji zaś życie na Ziemi staje w obliczu licznych katastrof naturalnych, problemów społecznych oraz pogrzebanych nadziei i marzeń milionów ludzi na całym świecie. Ludzi takich, jak Miranda.

Forma pamiętnika sprawia, że wydarzenia poznajemy z perspektywy głównej bohaterki, poddane jej subiektywnej ocenie i przekazane w sposób niezwykle emocjonalny. Tym samym czytelnik poznaje te aspekty i sprawy rzeczywistości po katastrofie, które interesują Mirandę. Przez długi czas na pierwszym planie są jej marzenia i rozterki, kłótnie z mamą, fascynacje idolem, kłopoty z nauką. Normalne życie, choć toczące się w coraz mniej zwyczajnych okolicznościach. Z biegiem czasu i mijaniem pór roku, na jakie podzielona jest powieść, przyziemne sprawy młodej bohaterki ustępują miejsca poważniejszym spostrzeżeniom i dylematom. Autorka z powodzeniem ukazała różne postawy ludzkie wobec niebezpieczeństwa, trudne wybory, jakie stają przed rodzicami troszczącymi się o swoje dzieci, czy też etapy przeobrażenia się zgranej grupy sąsiedzkiej w ludzi walczących o przetrwanie. Powieść zdaje się też podkreślać, że najważniejsza jest rodzina i wzajemne wsparcie, troska o siebie. Choć każdy ma nadzieję na ratunek ze strony rządu, to w gruncie rzeczy zdaje sobie sprawę, że może liczyć tylko na najbliższych.

Dość prosty język książki, podział na niewielkie fragmenty odpowiadające istotnym dniom z życia bohaterki oraz skoncentrowanie na poszczególnych tematach sprawia, że powieść czyta się z łatwością. Wspomniane powyżej wątki powinny zainteresować zwłaszcza młodszych czytelników, do których powieść jest adresowana. Z pewnością mogą oni utożsamiać się z bohaterką, przeżywając zagładę świata tak, jakby była ich udziałem. Tyle że z bezpiecznej odległości. Natomiast starsi czytelnicy, pomimo wielu istotnych i dramatycznych kwestii poruszanych przez pisarkę mogą poczuć się lekturą znudzeni. Nastoletnie rozterki Mirandy nie będą ich raczej interesować, zaś ważkie tematy podobnego rodzaju znaleźć można w znacznie bardziej poruszających i wnikliwych powieściach o końcu świata. Takich, jak choćby „Droga” Cormaca McCarthy’ego.