Motyw zagłady świata przepowiedzianej przez kulturę Majów na rok 2012 stracił już wiele ze swej świeżości i mocy intrygowania. Wykorzystany przez popkulturę stał się tematem filmów, wielu książek, czy też inspiracją dla utworów muzycznych. Jak na tle tego wszystkiego prezentuje się powieść sensacyjna Briana D’Amato, nosząca tytuł „Królestwo Słońca”? Aby dokonać rzetelnej oceny już na wstępie trzeba zaznaczyć, że jest to książka nierówna. Z jednej strony naprawdę dopracowana, lecz miejscami niemalże nienadająca się do lektury.

Etykieta powieści sensacyjnej bardzo dobrze oddaje charakter recenzowanej pozycji, momentami rzeczywiście najbliżej jej do rasowego thrillera. Takiego, w którym występuje niezidentyfikowany czarny charakter, samochodowe pościgi, strzelaniny, tajemnice i liczne zagrożenia, składające się na grę o najwyższą, nieprawdopodobną wręcz stawkę, jaką jest istnienie znanego nam świata. Zarazem jest to powieść z elementami sf, gdyż pojawia się w niej istotny dla fabuły motyw podróży w czasie.

Opowiedziana w książce historia koncentruje się na starożytnej Grze ofiarnej, której używali Majowie, by odsłaniać sekrety przyszłości. Główny bohater powieści, Jed Delanda, pochodzi z Gwatemali i jest jednym z potomków dawnej cywilizacji. Tradycje przekazywane w jego rodzinie z pokolenia na pokolenie zawierały zasady Gry ofiarnej, którą dzięki niezwykłym zdolnościom Jed potrafi wykorzystywać. Chociażby do robienia świetnych interesów na giełdzie. Nie zdaje sobie sprawy, w jak dużym stopniu przyszłość całej ludzkości zależeć będzie właśnie od niego. Albowiem odnaleziony kodeks Majów przewiduje koniec znanego nam świata...

Zacznę od wad powieści, z dwóch powodów. Czytelnik musi zmierzyć się z nimi już od pierwszych stron książki. Zaś jej walory ujawnią się jedynie wobec tych, którzy wyjdą z tej próby zwycięsko i doczytają powieść do samego końca. Jeżeli po lekturze tego akapitu nadal będziesz chciał dowiedzieć się o książce czegoś więcej – jesteś na dobrej drodze. Większość nieudanych elementów powieści można opisać, jako błąd nadmiaru. Autor dogłębnie poznał kulturę Majów i wiedzę tę wykorzystał w książce, lecz zrobił to bezkrytycznie, zdradzając fascynację tematem. W zasadzie przedstawił każdy aspekt życia tej starożytnej cywilizacji, bez względu na to, czy jest on interesujący, czy nie. Poza opisami, których pominięcie byłoby tylko korzystne dla całości, książka pełna jest również podwójnego nazewnictwa miejsc położonych na terenie Ameryki Środkowej (nazwa współczesna i nadana przez Majów), oraz dat (według naszego kalendarza i rachuby Majów). Także liczne wtrącenia w dialektach Majów i w języku hiszpańskim, pozbawione wyjaśnienia wybijają z rytmu i przeszkadzają w zrozumieniu opisywanych zdarzeń. Spiętrzenie wspomnianych wad sprawia, że książki momentami nie chce się czytać...

Jednocześnie pisarstwo D’Amato ma wiele walorów. Fabularnie powieść robi wrażenie dopracowanej, zdumiewa rozmachem czasu i przestrzeni objętych akcją. Wspomniana już wiedza autora na temat cywilizacji Majów pozwala czytelnikowi dowiedzieć się mnóstwa naprawdę interesujących rzeczy o tej niezwykłej kulturze, tak odmiennej od naszej. Sceny brutalnej gry w piłkę, narkotycznych wizji, reguły i sposoby podróżowania, czy barwy i tradycje świętych miast Majów to elementy, o których czyta się z dużą przyjemnością. Książka nie jest też pozbawiona scen pełnych napięcia, jak w najlepszych thrillerach, będących w dodatku warsztatowymi perełkami. Pościgi, walki powietrzne, akcje oddziałów specjalnych, bitwy z przeszłości... Ponadto sam główny bohater stanowi wdzięczny element „Królestwa Słońca”. Autoironiczny, zdecydowanie aspołeczny, nierzadko użalający się nad sobą, lecz w krytycznych sytuacjach potrafiący wziąć się w garść. Postać ta wyraźnie ewoluuje wraz z biegiem akcji, a finał tego procesu gdzieś pod koniec trylogii może być wręcz wstrząsający.

Podsumowując, powieść Briana D’Amato to książka niepozbawiona wad, której nie mogę nikomu polecić w ciemno. Jeżeli jednak interesują cię dawne cywilizacje, pociąga przepowiednia roku 2012, i nie przeraziły cię przedstawione powyżej niedociągnięcia, to śmiało możesz spróbować zmierzyć się z lekturą. Przyznam, że im więcej czasu mija od przeczytania książki, tym lepiej ją oceniam. Wady zacierają się w pamięci, w odróżnieniu od jej mocnych stron. Zwłaszcza, że powieść kończy się naprawdę nietuzinkowo i wręcz robi apetyt na kolejny tom trylogii.