„Ciepłe ciała” to powieść z gatunku paranormal romance, tak przynajmniej klasyfikuje ją wiele serwisów książkowych. Nurt ostatnimi czasy przeżywał istny boom, skutkiem czego powieści o uczuciowych wampirach do dziś wypełniają półki księgarń niczym nietoperze ciemne krypty.

Nie ukrywam, że na samo słowo wampir krew się we mnie gotuje, a drewniane kołki ostrzą się w kieszeni; toteż z nonszalanckim uśmiechem donoszę, że oto krwiopijcy ustępują miejsca. Komu? Żądnym mózgów zombie. Czy jest to jednak zamiana przemyślana? Czy nie jest jedynie próbą odświeżenia opakowania produktu, który już się przejadł? Nikt mi nie wmówi, że wytłuszczona rekomendacja samej Stephanie Mayer na okładce to zabieg czysto kosmetyczny. Wiadomo – marketingowa machina poszła w ruch, jeśli twoje nazwisko na rynku wydawniczym jeszcze nic nie znaczy, wysłuż się innym. Założę się, że spora rzesza fanek Zmierzchu udała się do Empików po „Ciepłe ciała” tylko dlatego, że ich życiowa mentorka de facto tak właśnie im przykazała. Czy zatem nie mamy do czynienia przypadkiem z czymś na kształt „Zmierzchu”, gdzie wampiry zostały zastąpione po prostu mniej wyeksploatowaną „rasą”?

„Nowy pomysł” w wykonaniu Isaaca Mariona od samych fundamentów stanowi kopię dokonań innych. Jego przepis: wyrwać jakąś część tego, co już gdzieś się sprawdziło, i pozamieniać. Cała innowacyjność leży właściwie w usytuowaniu zombie w roli amanta. Nie wiem, czy jest to zamysł nowy; z pewnością w miarę świeży, ale i nieco chory. Wcześniej nie spotkałem się z zestawieniem zombie – kochanek, jest dla mnie na tyle orientalne, że kupuje je niemal w całości. Jasne, że tak przedstawione zombie w świetle definicji tego słowa, już zombie wcale nie jest. Zyskuje wolną wolę i uczuciowość, co stoi w sprzeczności z klasycznym obrazem żywego trupa. Ale na boga, chodzi o zabawę. Tym bardziej, że zombie oprócz dosłownego występuje również w sensie bardziej alegorycznym – jako rodzaj otępienia umysłowego ogarniającego świat. Letargu myślenia.

Sam pomysł wydaje mi się mocny, zabrakło jednak trochę konsekwencji, a autor momentami poszedł na łatwiznę w kwestii prowadzenia wątku fabularnego. Wybiórczość pamięci zombie jest bardzo wygodna. Można selektywnie wybierać to, co zombie pamięta, a jest pomocne dla rozwoju fabuły, z drugiej zaś strony zdecydować, czego nie pamięta, bo wymaga tego akurat dana sytuacja. O ile mniej wymagający czytelnik przymknie na to oko, to ten bardziej uważny co najmniej się zirytuje.

Co zatem dostaje czytelnik? Romans w okowach postapokaliptycznego świata, gdzie zaraza miast zabijać, do życia umarłych powołuje. Głównym bohaterem jest zombie R, który po konsumpcji mózgu jednej z ofiar, uczuciem do żywej zapałał. Wszystko wedle zasady: zjadając czyjś mózg, przeżywasz wspomnienia ofiary. Zaczynasz żyć jej życiem. Akt zjedzenia mózgu sprawia, że R zakochuje się w Julie – dziewczynie swojego dopiero co zaserwowanego posiłku i ratuje ją przed wylądowaniem w żołądku któregoś z pobratymców. Coś zaczyna się w nim zmieniać, odrzuca dotychczasowe nawyki żywieniowe i jak na prawdziwego Romeo przystało, całą energię nakierowuje na ochronę dziewczyny. Zamiana R nieoczekiwanie przyczynia się do metamorfozy całej „społeczności” żywych trupów. Tylko czy skostniały świat jest gotowy na zmiany?

Wizja wykreowana przez Mariona ma w sobie sporo szaleństwa i absurdu. Zresztą cała powieść utrzymana jest w formie makabreski; autor przeplata „wielkie uczucia” z obrzydliwościami zjadania mózgu, doprawiając to niezłą dawką czarnego humoru. Styl nie męczy, choć do ideału w moim odczuciu brakuje. Ważne, że nawet celowo pozbawione finezji i polotu dialogi zombie, często ograniczające się do wysylabizowanego słowa, nie psują odbioru.

Ogólnie książka nie jest zła. Miałem mieszane uczucia, czytając etykietki jej przypisane. Spodziewałem się najgorszego. Tymczasem otrzymałem książkę na przyzwoitym poziomie.