– Wie pan, co to znaczy być wybrańcem?

– Brać od wszystkich po dupie.¹⁾

Wydawnictwo Mag w ekspresowym – jak na polskie warunki – tempie wydaje kolejne tomy przygód Matthew Swifta, bohatera o licznych zdolnościach i jeszcze liczniejszych tytułach i funkcjach (a także przynajmniej dwóch osobowościach). Pół roku po premierze tomu pierwszego mamy możliwość przeczytania „Neonowego Dworu”, trzeciej części cyklu. Na kolejną odsłonę co prawda przyjdzie nam trochę poczekać, bo jeszcze nawet się w oryginale nie ukazała, ale należy przypuszczać, że przy dotychczasowej determinacji wydawcy „The Dealer of Dreams” trafi na półki polskich księgarń niedługo po swej premierze w krajach anglojęzycznych. Czy to dobrze? Raczej tak, gdyż Kate Griffin dostarcza w swoich powieściach sporej porcji – co prawda bezpretensjonalnej – rozrywki. Nie inaczej jest również z omawianą tutaj książką.

Konwencja powieści jest niezmienna: to pomieszanie urban fantasy, kryminału noir i odrobiny powieści sensacyjnej. Jest to teatr jednego aktora, którym oczywiście jest Matthew Swift. Wbrew woli i ochocie po raz kolejny zostaje wplątany w aferę na wielką skalę: musi pogodzić dwa zwaśnione magiczne klany, a do tego zmierzyć się z potężną mocą, która opętała jego starą, chociaż niezbyt lubianą znajomą. Na dokładkę granice Londynu się kurczą, a słońce zdaje się nigdy nie wschodzić, chociaż nikt jego braku nie zauważa. Tradycyjnie główny bohater postanawia wszystkim zająć się sam, zbierając łupnia przy każdej okazji, a powiedzenie o piekle wybrukowanym dobrymi chęciami po raz kolejny okazuje się prawdziwe. Po raz kolejny nie będę oryginalny i przypomnę, że pod tym względem książki Griffin przypominają powieści Mike’a Careya o Feliksie Castorze.

Nie ma zaskoczenia również jeśli chodzi o naturę zarówno głównego zagrożenia, jak i znacznie drobniejszych elementów fantastycznych. Brytyjska pisarka wychodzi od typowych cech życia w mieście: zagrożeń w nim występujących, miejskich legend, nawyków jego mieszkańców. Jak pokazał „Nocny Burmistrz”, nie ma co się spodziewać głębszego spojrzenia na zasady funkcjonowania magii, której natura jest mimo wszystko jednak potraktowana dosyć powierzchownie, ale nie przeszkadza to podziwiać pomysłowości dotyczącej twórczego wykorzystania powyżej wymienionych elementów. Dotyczy to przede wszystkim rzeczy małych, detali. Niemniej nawet one potrafią zauroczyć czy rozbawić. Właśnie dzięki nim to nadal jest jeden z najlepszych, jeśli nie najlepiej przedstawiony świat urban fantasy.

Jednym z ciekawszych elementów książki jest to, jak autorka bawi się z koncepcją wybrańca, tak przecież popularnym w fantasy. Ileż to razy proroctwa i przepowiednie namaszczały Bogu winnego wieśniaka na zbawcę świata, obrońcę sierot i zdobywcę ręki księżniczki? W „Neonowym Dworze” również jest wybrana, ale Griffin przewrotnie przerabia typowe ujęcie tego tematu. W efekcie osiąga się interesujący, chociaż mocno poboczny wątek, a przysłowiową wisienką w nim są rozważania, do jakich wniosków może doprowadzić fakt istnienia prawdziwej wybranej. Mała rzecz, a cieszy.

Odbiór książek Griffin przeze mnie można przedstawić na sinusoidzie (a w zasadzie cosinusoidzie): pierwszy tom bardzo mi się spodobał, drugi okazał się dużym rozczarowaniem, ale trzeci znów przyniósł sporo przyjemności podczas lektury. Zapewne na wrażeniach zaważyło przede wszystkim nastawienie: nie spodziewając się po „Neonowym Dworze” niczego specjalnego pod względem rozbudowy świata przedstawionego, ocenie podlegała wyłącznie warstwa fabularna, a ta – chociaż klasyczna dla tego typu powieści – przykuła uwagę i zainteresowała. Wprowadzono w niej również kilka modyfikacji, przez co nie wydaje się kolejną kopią – jak to miało miejsce w przypadku akcji „Szaleństwa aniołów” i „Nocnego Burmistrza”. Przypuszczam jednakże, że osoby, które nie rozpatrywały tomu drugiego przygód Matthew Swifta w kategoriach rozczarowania, część trzecią sklasyfikują na podobnym poziomie, a może nawet ciut wyżej.

---

¹⁾ „Neonowy Dwór”, Kate Griffin, str.375