Pustynia

– Były sobie raz trzy dziewczynki – zaczął z wielkim pośpiechem Suseł – i nazywały się Elsie, Lacie i Tillie. Mieszkały na dnie studni...

– Lewis Carroll (Przeł. R. Stiller.)

We troje przemierzali białą piaszczystą pustynię. Przemierzali ją, odkąd sięgali pamięcią. Dzisiaj po drodze słuchali wiatru. Wiał nieustępliwie przez cały dzień. Rzeźbił w piasku ostre krawędzie, jak izobary na mapie rozkładu ciśnienia.

Dwa słońca zaszły, trzecie jednak wciąż tkwiło na zachodnim niebie, przypiekając kopce głazów i pokrywające je porosty. Potrójny ślad ciągnął się przez równinę, migocząc pod rozedrganym oceanem powietrza. Jeden trop zostawiły ludzkie stopy, drugi opony pojazdu, a trzeci olbrzymie zwierzę.

Łeb brontozaura zwieszał się tuż nad powierzchnią białego piasku, kołysząc się na boki na szarej, chropowatej szyi. Samica miała czterdzieści stóp długości i piętnaście wysokości w biodrach. Kulała artretycznie. Dręczył ją potworny ból stawów.

Za nią jechał dżip na czterech potężnych kołach zawieszonych na niezależnych półosiach. Szkliście czarne panele kolektorów fotowoltaicznych, sterczące pod kątem z górnej części karoserii, chłonęły resztki dziennego światła. Ospała przekładnia ledwie się obracała. Turbiny jękliwie skarżyły się na upał.

Za samochodem szła stara Meksykanka o skórze koloru terakoty i włosach barwy śniegu. Była ubrana w płócienne buty i szarozielony roboczy kombinezon z mnóstwem zapinanych na suwak kieszeni. Nosiła okulary przeciwsłoneczne z miedzianego drutu, z barwionymi na pomarańczowo szkłami i bocznymi osłonami z miedzianej siateczki.

Miała na imię Eva i była więcej niż na wpół obłąkana. W niektóre dni całymi godzinami chodziła w kółko, okręcając włosy na palcach i gadając do siebie. Kiedy jej się to zdarzało, Alex i Naomi zatrzymywali się i czekali, aż jej przejdzie. Alex był dżipem. Naomi była brontozaurem.

Wszyscy troje byli niewiarygodnie starzy. Ich najdawniejsze wspomnienia sięgały wstecz do dwudziestego wieku. Alex twierdził, że jest najstarszy. Z pozoru należałoby się raczej spodziewać, że brontozaur będzie starszy od samochodu, ale Naomi zgadzała się z Aleksem i utrzymywała, że jest z nich trojga najmłodsza.

Żadne nie wierzyło w historie, które opowiadali sobie nawzajem na swój temat. Zapomnieli, skąd pochodzą. Nie wiedzieli również, gdzie się znajdują. Przejście przez pustynię trwało stulecia.

Trójki, pomyślał Alex. Potrzebuję więcej trójek. Zwierzę, roślina, minerał... Nie, to już było. Jednej wycięli serce. Jedno zostało zamknięte w zamrażarce. Jedno odgryzło sobie łapę. Ha!

Naomi zwróciła pysk w stronę staruszki.

O co chodzi ojcu? – spytała.

Mnie pytasz?! – odparowała Eva. A skąd ja mam, kurna, wiedzieć? Sama go zapytaj, ptasi móżdżku.

Dobrze, matko, pomyślała Naomi.

Złapała wkurwa, wtrącił Alex.

Jak zwykle, odpowiedziała w myślach Naomi. Należałoby ją uśpić.

Bezboleśnie? – zainteresował się Alex. Czy po torturach?

Naomi zamyśliła się nad tą alternatywą.

Wiatr szeptał ponad fałdami białego piasku. Alex objechał Naomi bokiem i wysforował się naprzód. Eva dalej szła ostatnia, dzięki czemu przynajmniej miała na czym zawiesić wzrok – poza wzorami na piasku, wychodniami piaskowca i porostami. Ostatnie słońce chowało się za sterczącym z pustyni skalnym płaskowyżem. Niedługo zrobi się chłodniej. Wtedy zatrzymają się na noc.

Zachowanie trzech słońc było nieregularne. Często jedno wschodziło, drugie akurat znikało, a trzecie całymi dniami wisiało w zenicie; kiedy indziej znów ich wschody i zachody były prawie zsynchronizowane. Trudno było dostrzec w tym jakąś prawidłowość. W ich ruchach królował zamęt.

Eva potknęła się o kamień. Spojrzała w dół. Każdy kamień miał własny rozbryzg pomarańczowego lub zielonkawego porostu.

Naomi dzielnie maszerowała w zapadającym zmierzchu. Zesztywniałe stawy przyprawiały ją o ból, który wyciskał łzy z oczu. Jej skóra brontozaura, latami garbowana przez wiatr i słońce, straciła dawny połysk i upodobniła się do chropowatej kory drzewa, rozpiętej na grzbiecie i żebrach jak na szkielecie rozchwierutanego namiotu. Przełknęła przeżuty pokarm zwrócony z pierwszego żołądka. Kiedy ból znów przeszył jej biodra, wykrzywiła w grymasie cierpienia porośnięty rzadką szczeciną pysk, odsłaniając zbrązowiałe koślawe zęby i obkurczone fioletowe dziąsła.

Wewnątrz dżipa Alex zrobił stop-klatkę z wyrazem jej pyska i porównał ją z obrazem sprzed dwudziestu lat. Tak, te dziąsła z całą pewnością się obkurczały. Naomi wyglądała fatalnie jak nigdy dotąd. Marniała w oczach. A znając jego szczęście, jutro obudzi się w jej głowie. Co za życie!

Jego zdaniem wszyscy troje musieli zwariować. Z niewiadomych przyczyn byli obłąkani – z gorąca, z zimna, z odosobnienia, z przeludnienia albo przez te burze. Najpewniej przez burze. Każdego doprowadziłyby do szaleństwa.

Piasek szeptał pod bieżnikiem opon. Wiatr świszczał w panelach słonecznych, które – złożone w tej chwili płasko na grzbiecie wozu – przypominały czarne, połyskliwe pokrywy skrzydeł żuka. Turbiny buczały jak zamknięte w słoiku cykady. Kiedy podskakiwał na kamieniach, opony prawie dobijały do felg, a amortyzatory pracowały pełną parą.

Miał taką teorię, że urodził się jako człowiek – kruchy twór z kości i galarety. W laminowanych obwodach mózgu napotykał czasem oderwane strzępy życia tego człowieka, niczym pocięte nożycami kawałki starej, ziarnistej taśmy filmowej. Ciekaw był, co się z nim stało.

Wzorując się na stop-klatce Naomi, przeniósł kontur jej łba do banku rysunków technicznych, białych na niebieskim tle. Uprościł jej gadzią anatomię do rzetelnej geometrii: widok z przodu, widok z boku, widok z góry. Uwielbiał tworzyć w myślach modele różnych rzeczy; to było jedno z jego hobby. Nie mógł się jednak skupić, bo Eva cały czas mamrotała pod nosem.

Mam tego dość, mówiła właśnie. To się nigdy nie skończy. On nam nie da spokoju. Zwariował. Chociaż nie, nie mógł zwariować. Maszyny nie wariują. On nie żyje. A Naomi nie jest wcale nienormalna, tylko po prostu opóźniona. Czyli to ja zwariowałam. To moja wina. Och, Naomi! Gdyby nam się udało w końcu go pozbyć! Mogłybyśmy być takie szczęśliwe. Ja jednak nic nie mogę zrobić. Powiedział, że mnie zabije, drań jeden. Obiecał mi to. Obiecał, phi. Gadanie...

Przyspieszyła, wyprzedziła brontozaura i zbliżyła się do dżipa. Piasek zbierał się jej w butach. Naomi zerknęła na nią jednym okiem. Eva wrzasnęła w myślach na Aleksa:

Wrzuć trójkę, pojebie jeden! Zarzynasz przekładnię! Wrzuć trójkę!

Wal się, pomyślał w odpowiedzi Alex. Mną się nie przejmuj. Poczekam, aż sobie zrobicie dobrze. Proszę cię bardzo, wleź na tę swoją oswojoną jaszczurkę, powijcie się trochę, pojęczcie... Zróbcie, co musicie. Krótko mówiąc, Evo, pierdolcie się obie.

Ona pieprzy się lepiej, niż ty kiedykolwiek zdołasz, odpowiedziała mu.

Dżip zahamował ostro i idąca tuż za nim Eva wpadła na jego tylny zderzak. Przegazował, wrzucił wsteczny i zaszarżował. Odskoczyła w ostatniej chwili, zanim przyszpilił ją kołem. Alex parsknął śmiechem i odtoczył się w tumanach białego kurzu.

Naomi poczuła, jak od złości matki pęcznieją jej żyły w głowie.

Matko, ojcze, proszę was, nie kłóćcie się. Zbiera się na burzę. Zachowajmy spokój i idźmy dalej.

Miała rację: z głębi pustyni nadciągała burza. Od kilku dni dopadała ich codziennie w porze zachodu słońca. Burze zawsze były bolesne, ale najboleśniejsze stawały się wtedy, gdy Alex i Eva się kłócili.

Żadne z nich nie wiedziało, skąd się biorą burze. Mogli tylko snuć konkurencyjne teorie. Nie wiedzieli, ani kto zsyła burze, ani jak to się dzieje, że burze robią to, co robią. Wiedzieli tylko, że idą we troje przez pustynię i że trwa to od stuleci. Nie mieli pojęcia, co zastaną po drugiej stronie.

Mogliby posuwać się szybciej, gdyby Eva zgodziła się jechać dżipem albo dosiadać brontozaura, ona jednak wolała iść pieszo, bo całodzienna jazda wprawiała ją w otępienie, po którym źle spała i nie śniła. A kiedy nie śniła, burza była nieunikniona. W dodatku burze stawały się coraz gorsze. Sama świadomość, że gdzieś tam na nią czyhają, przyprawiała Evę o myśli samobójcze. Gdzie jednak krył się oprawca, który je na nich popychał?

Co uniemożliwiało ich śmierć? Kto cofał każdą śmiercionośną decyzję? Kto wetował samobójstwa? Podczas drogi przez pustynię Eva umierała już więcej razy, niż umiałaby zliczyć. Raz rzuciła się w przepaść. Przy innej okazji Alex przetrącił jej kark. Jeszcze kiedy indziej Naomi położyła się na niej, przygniotła ją i udusiła. Nie miało to żadnego znaczenia: przychodziła tylko kolejna burza, po której Eva budziła się do życia jak nowa. Jakby ją ktoś naprawił. Ale kto? Kto pociągał za sznurki, które wyrywały ją z jej mózgu? Kto zmuszał ją do gry w komórki do wynajęcia w poszukiwaniu ciała, w którym mogłaby zamieszkać? Często się nad tym zastanawiała.

Wzeszły pierwsze gwiazdy. Wiatr się wzmógł.

Naomi uniosła łeb i zobaczyła całkiem niedaleko kamienisty żleb, werżnięty głęboko w skałę, schodzący do ziemi i osłonięty przed wiatrem. Chyba nadawałby się na spędzenie nocy. Naomi zwinie się w kłębek, powyciąga zębami kamienie spomiędzy palców, nasika do destylatora Aleksa i nakarmi Evę na wpół przetrawionym pokarmem. A potem wszyscy spróbują zasnąć. Może, zanim nastanie dzień, burza minie.

Alex mamrotał pod nosem; ściszył głośnik do minimum, ale pozostała dwójka i tak słyszała go doskonale:

To do niej podobne: żeby mi mówić, jak mam prowadzić! Już ja ją nauczę szacunku. Brudna zdzira! Cuchnący mały cipoliz! Obrzydliwa pizdojebka!

Co on tam, konia wali? – zainteresowała się Naomi.

Pewnie próbuje, odparła Eva. Nie zwracaj na niego uwagi.

Dziś już nie, powiedziała Eva. Jutro ruszymy dalej.

Wiatr zawodził głucho. Eva usiadła, wyplątała okulary z włosów i przyjrzała się im. Miedziany drut lśnił rdzawo. Złożyła okulary i schowała do kieszeni. Wsunęła dłonie pod pachy, czując wilgoć i ciepło swojego ciała. Zacisnęła pięści.

Gdybym była brontozaurem, jak Naomi, zmiażdżyłabym Aleksa jak metalowego robala, powiedziała sobie w duchu.

Tylko że przecież była już brontozaurem, nie dalej niż przed tygodniem. Jedną burzę temu. Albo dwie. Naprawdę była brontozaurem. Trzeba go było zgnieść, kiedy miała ku temu okazję.

Jedną albo dwie burze temu... A może to cały czas jest jedna i ta sama burza, która po prostu chodzi za nimi krok w krok? Przez jaki teren przechodzili przed tygodniem? Wysiliła pamięć. Połacie wyschniętego, spękanego błota. Całe mile pylistego błota pociętego zębatymi pęknięciami; skoślawione plastry miodu z miliona stopionych uli.

Dzisiaj znajdowała się w kobiecie, w której zaczynała. Nagle uświadomiła sobie, że Naomi też przyjęła pierwotną postać. Dziś każdy był na swoim miejscu. Dopiero teraz to zauważyła.

Wciśnięte między dwie kamienne ściany dno żlebu było piaszczyste. Wiatr świszczał w górze. Zwiesiwszy głowę, Eva wpatrywała się w piasek pomiędzy swoimi udami. Podrapała się po szyi. Nikt nic nie mówił.

Naomi wystawiła głowę na wiatr i skubnęła porost. Jej długi, szorstki jęzor wyskrobywał zielsko wprost ze skalnych rozpadlin.

Eva obeszła żleb, zdzierając scyzorykiem uschnięte porosty z kamieni. Zgarnęła brunatne strzępki na kupkę i wykopała w piasku dołek na rozpalenie ognia.

Alex zaparkował na otwartym terenie, tuż za granicą żlebu. Gwiazdy świeciły jasno. Niebo było bezchmurne.

Nagle wszyscy poczuli, że nadciąga burza.

– Ożeż w mordę! – zawołał Alex.

Zrobili to samo co zawsze. Pochylili się i zetknęli głowami. Nie znali innego sposobu na zmniejszenie uciążliwości burzy.

Eva wygramoliła się ze żlebu i podbiegła do dżipa. Rozłożywszy się na płask na masce wozu, przytknęła policzek do przedniej szyby. Na wietrze zimny kombinezon nieprzyjemnie kleił się jej do ciała, za to stal, którą teraz pod sobą czuła, była sucha i ciepła. Chwyciła się wlotu powietrza. Ręce jej się trzęsły. Poczuła, jak Naomi układa obok niej swój łeb, owionął ją jej wilgotny oddech. Olbrzymi szary brontozaur udrapował się wokół dżipa, zawinął ogon i położył go na piasku, cichy jak wał chmur. Masywne cielsko chroniło przed wiatrem.

Czemu nie krzyczysz? – zasyczał Alex na Evę. Nie boisz się? Wiem, że się boisz! Umierasz ze strachu! Myślisz, że nas to obchodzi?

Zamknijże się! – jęknęła Naomi. Najlepiej oboje się zamknijcie.

Mam nadzieję, że ta burza wywieje cię na księżyc i wprasuje w kamień, buczał monotonnie Alex. Wtedy będziesz się mogła drzeć do woli i nikt nie będzie musiał cię słuchać.

Naomi zamknęła oczy. Błony mrużne prześliznęły się po szklistych zielonych kulach wielkości arbuzów, które po chwili zniknęły w fałdach pomarszczonej skóry. Troje wędrowców wyczekiwało pierwszego uderzenia burzy. Im ciaśniej się skupią, tym mniejszy będzie ból. Gdyby nie to, dawno już rozbiegliby się w trzy różne strony, wrzeszcząc wniebogłosy. To burze trzymały ich razem.

Wiatr zaszumiał całkiem blisko, ani cichszy, ani głośniejszy niż wcześniej. Zalało ich gwałtowne wrażenie zbliżającego się tłumu. Naomi wybałuszyła ślepia, wykręciła szyję i dziko potoczyła wzrokiem. Zobaczyła burzowe chmury, w sinych wnętrznościach których poruszały się jakieś postaci – promieniste sylwetki unoszące się na białych skrzydłach, z głowami okolonymi aureolami wyładowań elektrycznych.

– Anioły! – wykrzyknęła. – Widzę anioły wśród chmur!

– Uspokój się! – zawołała Eva.

Burza zassała ich w skowyczący czarny lej.

Ich dusze stały się trzema kolczastymi rozgwiazdami skrobiącymi w spojenia jednej czaszki. Płakali, zawodzili, rwali włosy z głowy, błagali o ratunek, krwawili, wyżerali sobie serca, tracili rozum. Zabrakło im łez, tchu i krwi, ale guz w głowie Naomi i tak krwawił, a ona nie mogła go zgryźć, nie mogła wyciągnąć go zębami.

Wirowali i koziołkowali w powietrzu: pazury, ręce, koła, przewody, skóra, ciało, Eva, Alex, Naomi – wyrwani z korzeniami ze swoich ciał, ciśnięci w jakimś niepojętym kierunku, w końcu porzuceni w spadku swobodnym. Spadali bez szczęk, bez osi, bez dłoni, czepiając się powietrza.

Naomi rozchyliła jedno oko. Znajdowało się z boku jej głowy, na wysokości nozdrzy. Znów była brontozaurem.

Eva otworzyła oczy: jedno, dwoje, czworo. Jej akumulatory się wyczerpały. Zgasiła reflektory.

Alex obudził się w ciele starej Meksykanki, zdyszany i roztrzęsiony. Czuł się tak, jakby zamiast głowy miał zmiażdżoną tykwę. Ukrył twarz w dłoniach.

– Ja już dłużej nie wytrzymam – poskarżył się.

Nie miał jednak wielkiego wyboru.

Wszystkie gwiazdy pogasły. Nie były to gwiazdy ziemskie – na to były zbyt liczne i zbyt jasne. Metalowe nadwozie dżipa stygło w chłodnym wieczornym powietrzu, z rzadka mącąc ciszę cichym ping albo ponk.

Naomi się przeciągnęła, wyginając grzbiet jak kotka. Wróciła do wylotu żlebu, recytując pod nosem sutry. Alex zgramolił się z maski samochodu i klęknął na białym kamieniu. Wiatr zwiewał mu długie siwe włosy na twarz. Zaczął płakać.

Eva naładowała iskrowniki i zakręciła rozrusznikiem. Noc była miła, w sam raz na przejażdżkę, ale zabrakło prądu w akumulatorach. Nie pozostało jej nic innego jak pójść spać.

Spanie, pomyślał Alex. Co za obrzydliwy nawyk.

Ja nie śpię, pomyślała Naomi.

To idź spać, odparła Eva.

Nie mogę. Ojciec jest wredny i niemiły, nie chce opowiedzieć bajki.

Opowiedz jej jakąś historię, poleciła w myślach Eva. Pomóż nam zasnąć.

To coś wymyśl, wtrąciła Naomi. Opowiedz nam o fabryce.

I Alex to zrobił. Naomi słuchała go, a potem zasnęła i nie była już pewna, czy Alex opowiada o czymś, co mu się przydarzyło, czy o czymś, co wyśnił. A może śnił i jednocześnie mówił przez sen? Albo to ona, Naomi, wyśniła to wszystko od początku do końca?