Jacek Komuda przyzwyczaił nas, że w twórczości sięga po różne tematy. Spora część jego literackich dokonań dotyczy czasów Rzeczypospolitej Szlacheckiej, ale w jego książkach śledzimy również losy zamieszkującego XV wieczny Paryż poety francuskiego Franciszka Villona, jesteśmy świadkami Bitwy pod Oliwą czy wreszcie, za sprawą „Czarnej bandery”, przeżywamy morskie przygody piratów, którzy dalecy są, co oczywiste, od bycia wzorami cnót wszelakich.

Zbiór zawiera sześć opowiadań. Co istotne, każde z nich jest oparte na innym pomyśle, dzięki czemu nie nużą i utrzymują przy lekturze. Podoba mi się, że Komuda faktycznie zawarł w nich elementy fantastyczne dobrze wyważone i niekolidujące z ogólną, marynistyczną przecież tematyką. Skutkiem tego otrzymaliśmy zbiór morskich legend, które zdają się być doskonałym materiałem na opowieść w portowej tawernie.

Wspomniałem już o różnorodności opowiadań. Dodać należy, że Komuda zachowuje swój styl, który daleki jest tutaj od oklepanych schematów i szczęśliwych zakończeń. Co istotne, w kilku przypadkach są one oryginalne, zaskakujące, choć z drugiej strony czasem także można przewidzieć niektóre motywy. Niemniej jednak nigdy nie są one na tyle oczywiste, aby popsuć zabawę.

Rozpoczynające zbiór „Sześćset cetnarów piekła” jest mocno oparte na motywie fantastycznym. Ciekawa historia szypra, który, z powodu długów i konieczności uratowania palców, podejmuje się sięgnąć wraz z załogą po zakazany ładunek.

„Oprawca” z kolei jest dość klasyczną, ale nie pozbawioną oryginalnego smaczku opowieścią o statku widmie. Zdawałoby się, że zurzyty motyw nie da z siebie więcej wycisnąć, ale Komudzie udało się to, choćby dzięki udanemu zakończeniu.

„Ark Raleigh” to opowieść o karze syna za prawdziwe lub domniemane winy ojca. Co zrobi potomek, gdy ma szansę oczyścić go z zarzutów i samemu odmienić podupadły żywot? Zapewniam, że ma trudny orzech do zgryzienia, a nieoczekiwany finał może się czytelnikowi

Najmniej okraszony fantastycznym pierwiastkiem zdaje się być „Czarny heban”. Nie znaczy to, że go tam nie ma. W tym przypadku autor lekko skręcił w klimaty voodoo, choć również nie pozostał obojętnym na sprawy niewolnicze, stanowiące podłoże opisanej historii.

„Lodowy szkwał” ponownie przenosi nas do tych żeglarskich opowieści, w których możliwe są rzeczy, o jakich nie śniło się filozofom. Atutem jest osadzenie historii w scenerii góry lodowej i wynikające z tego faktu implikacje.

Zbiór zamyka opowiadanie „Na szlaku chwały, krwi i złota”. Dla odmiany dzieje się ono głównie na lądzie. Rzecz o poszukiwaniu szczęścia na nieodkrytych, nieznanych terenach. Jak uczy życie, nie zawsze potworem okazuje się być ten, na którego wskazują główne dowody...

Tyle pokrótce. Zapewniam, że po bardziej dokładnym zapoznaniu się z „Czarną banderą”, czas poświęcony lekturze zdawać się będzie miłym spotkaniem ze starymi wilkami morskimi, którzy snują opowieści przy szklanicy rumu.