Tylko ja tak mam, czy komuś jeszcze na hasło „inwazja obcych” staje przed oczami zielony ludzik ze śmiesznym pistolecikiem i mówi „Ziemianie, zaprowadźcie mnie do swojego przywódcy”? Właśnie o czymś w rodzaju inwazji obcych traktuje książka Magdaleny Kozak pod tytułem „Fiolet”, nie uświadczymy tu jednak zielonych (ani fioletowych) ludzików. Zamiast tego dostaniemy Fiołki i Róże. Mimo to proponuję odłożyć egzemplarz „Botaniki dla początkujących”, otworzyć podręcznik do chemii i trzymać się z daleka od tajemniczych, fioletowych roślinek, bo przecież HCN zabija.

Z kosmosu spadają Róże, jeśli dosięgną Ziemi, zginą tysiące ludzi. Wykluwające się z Róż Fiołki – urastające do gigantycznych rozmiarów, fioletowe rośliny, zieją cyjanowodorem, zatruwając całe miasta i zmieniając je w Strefy Śmierci. Żeby to powstrzymać, jest tylko jeden sposób. Trzeba dorwać Różę jeszcze w powietrzu. Do tego właśnie celu zostają powołane elitarne odziały spadochroniarzy, Os. Lecąc za Różą, aplikują jej truciznę, która uniemożliwia rozwój Fiołka. Nie jest to łatwe zadanie. Wymaga koncentracji, umiejętności pracy zespołowej, a często także poświęcenia życia. Bywa, że nawet z ćwiczeń powracają w uszczuplonym składzie. Co nie przeszkadza nie jednej osobie marzyć o znalezieniu się w ich szeregach. Marzenie to niespodziewanie spełnia się Milce, młodej spadochroniarce ze skromną liczbą dwustu skoków na koncie. Do tego, do polskiej drużyny Os zaprasza ją sam Drakkar (facet, który już dawno wpadł jej w oko). I jak tu się nie zgodzić? Niestety, jak wiadomo, początki bywają trudne, a Milka nie dość, że nie tak doświadczona jak pozostałe Osy, to jeszcze została wciśnięta trochę na siłę, jako jedyna kobieta w oddziale.

Komuś mogłoby się wydawać, że teraz się zacznie historia miłosna z dziewczyną i jej odwróconym haremem. Owszem, w tle przewija się wątek trójkąta (czworokąta?) miłosnego, ale nie został poprowadzony w typowo „harlequinowym” stylu i nie odwraca uwagi od właściwej akcji. A dzieje się sporo. Rzadko trafia się książka, która tak trzyma w napięciu i to do samego końca. Zwłaszcza, że autorka daje wyraźnie do zrozumienia, iż w każdej chwili może posłać dowolną postać „do piachu”. Tak naprawdę do ostatnich stron nie wiemy, kto przeżyje.

Osy szybko zdobędą naszą sympatię (może tylko Milce i Drakkarowi trzeba dać trochę czasu). Łatwo przyłapać się na trzymaniu kciuków za każdym razem, gdy pada ich hasło: „Polska do góry”. Tworzą razem zgraną paczkę i świetnie się dopełniają. Najsympatyczniejszym z nich jest Żuczek – komandos i świetny skoczek. Od początku pomaga Milce zaadaptować się w nowej sytuacji. Jego dokładnym przeciwieństwem jest introwertyczny Drakkar. W Osach pełni najważniejszą rolę, Szerszenia (aplikuje Róży truciznę), ale trzyma się na uboczu. Nie jest świadomy, że stał się obiektem zainteresowania Milki. Nic dziwnego, dziewczyna przy nim zupełnie traci pewność siebie, chociaż na co dzień jest wesołą i energiczną osobą. Początkowo może się wydawać zbyt uległa, ale jak się później okazuje, ma po prostu dużo pokory. Nie brakuje interesujących bohaterów również poza gromadą Os, jak choćby współpracujący z nimi Ari – brat Żuczka i „Drwal” – pracownik Strefy Śmierci, próbujący usunąć Fiołka. Bracia drażnią się ze sobą, żartują, ale przede wszystkim wspierają się jak na rodzeństwo przystało. Przez to ich wzajemne stosunki wypadają bardzo naturalnie. Inną wartą wspomnienia postacią jest szef Oddziału Operacyjnego J-3, Kamieńczyk. Umyślił sobie, że umieści w Osach swoją kochankę i postanawia zrobić to za wszelką cenę. Wykorzystuje w tym celu dwójkę snajperów, Kajmana i Artystę. Jest mu na rękę, że ten drugi ma na pieńku z Drakkarem.

„Fiolet” to jedna z najbardziej wciągających i naładowanych emocjami książek, z jakimi miałam okazję się zetknąć. Jak można przeczytać w notce na okładce książki, Magdalena Kozak „skacze ze spadochronem, strzela, trenuje sporty walki”. Znajduje to odbicie w książce. Akcji jest nie mało i czytając nie mamy prawa się nudzić. Autorka dba o klimat zarówno w dynamicznych momentach (np. zmieniając sposób prowadzenia narracji), jak i w tych spokojniejszych (np. przytaczając fragmenty piosenek). Umiejętnie tworzy atmosferę zagrożenia, udaje jej się zaskoczyć nagłym zwrotem akcji, potrafi też dać chwilę wytchnienia – i bohaterom, i czytelnikom. Polecam wszystkim, którzy lubią wartką akcję o zabarwieniu fantastyczno-naukowym. Doradzam też osobom nieśmiało zerkającym w kierunku półek z literaturą science fiction. „Fiolet” będzie w sam raz na początek, zanim dobędziesz śmiesznego pistoleciku i z zielonym ludzikiem usiądziesz za sterami statku kosmicznego.