Zapraszamy do Poznania – miasta cudów. Czeka tu na Was moc atrakcji. Spacerujcie zalanymi krwią ulicami, pośród ruchomych posągów, podziwiajcie porośnięte skórą (?!) kostki brukowe, wybierzcie się na zakupy z tajemniczym, ekscentrycznym milionerem, poznajcie legendę o średniowiecznej klątwie, przejedźcie się zapchanym do granic możliwości, pełnym spoconych ludzi tramwajem i nocnym autobusem. Może dopisze Wam szczęście i spotkacie grubego kanara z siekierą, który obetnie Wam stopę za grzechy (i brak biletu).

Jakub Małecki w „Przemytniku cudu” zabiera nas na bardzo nietypową wycieczkę. Naszymi przewodnikami będą: Hubert – sfrustrowany bankowiec i Joasia – biedna sprzątaczka. Oboje zostają wciągnięci w szereg dziwnych, pozornie nie powiązanych ze sobą zdarzeń rozgrywających się w mieście. Hubertowi przyjdzie rozwikłać zagadkę „Nocnego Drwala” – psychopaty okaleczającego pasażerów MZK i pomóc duchom zmarłych dzieci odnaleźć tajemniczych Misjonarzy. Joanna, zauroczona przypadkowo poznanym Bogdanem pozwala się wciągnąć do jego małej sekty, „Dobro”. Nic dobrego tak naprawdę z tego dla niej nie wyniknie. Historia ma kilka mocnych punktów. Większość tajemnic przynajmniej początkowo intryguje. Chociaż momentami fabuła może się wydawać dość przewidywalna, nie zabraknie też niebanalnych rozwiązań. Autor zręcznie lawiruje między wątkami i potrafi utrzymać zainteresowanie czytelnika.

Niepokoi za to sposób budowania nastroju grozy. Nie wystarczy nazwać realia wykreowane przez Małeckiego szarą rzeczywistością. Rzeczywistość jest ponura, ohydna i ogólnie nieestetyczna, a ludzie są grubi, brzydcy, spoceni i śmierdzą. Taki właśnie obraz świata wycieka z każdego zdania. Zupełnie jakby autor wybierał z krajobrazu najobrzydliwsze fragmenty i tylko te opisywał, opatrując przy okazji sarkastycznymi komentarzami. Po szczegółowym opisie nieprzyjemności wynikających z jazdy zatłoczonym tramwajem, jakaś tam krew na ulicy nie robi większego wrażenia. Nie zadziała często używany efekt kontrastu między naszą codziennością, a dziwnymi, makabrycznymi wydarzeniami, które mącą nam spokój, jeśli nasza codzienność jest niewiele lepsza od tych wydarzeń, a spokoju nie mieliśmy i tak. Czytając nie odczujemy więc lęku, czy chociażby niepokoju. Wręcz przeciwnie, absurdalność niektórych sytuacji (zamierzenie czy też nie) budzi śmieszność. Do tego dochodzą przesadnie realistyczne w swej dosłowności dialogi. Większość postaci (zwłaszcza Hubert i jego paczka) nie przebiera w słowach, przez co próżno w książce szukać inteligentnych konwersacji. Początkowo jest to dość zabawne, jednak szybko zaczyna irytować. Małecki tworzy specyficzną, groteskową atmosferę, do której ciężko przywyknąć. Mieszanka sprzecznych emocji wywoływanych przez „Przemytnika cudu” z pewnością nie jest strawna dla każdego.

Nie jest łatwo też polubić któregoś z bohaterów. Hubert jest bez przerwy niezadowolony. Nie znosi swojego szefa, współpracowników, pracy, którą wykonuje. Nie ma chyba na tym (ani na tamtym) świecie rzeczy lub osoby, która by go nie denerwowała. Tłumi w sobie agresję, a jeśli nie ma ochoty komuś przyłożyć, to zapewne ten ktoś nie odegra większej roli w fabule. Joasia mieszka z matką chorą na raka. Musi się nią zajmować i pracować na ich utrzymanie. Jak na osobę, na której barkach spoczywa taki ciężar, jest jednak wyjątkowo naiwna. Nie ma problemu z zaufaniem nowo poznanemu mężczyźnie, nawet jeśli ten zachowuje się cokolwiek dziwnie. Wątpliwości, którymi się zadręcza są właściwe dla nastolatki, a nie dojrzałej kobiety. Wreszcie Bogdan. Od początku czytelnik widzi, że coś jest z nim nie tak. Choćby dlatego, że w przeciwieństwie do pozostałych wydaje się być zadowolony. Nie dowiadujemy się o nim zbyt wiele. Jego motywy i poczynania są jedną z ciekawszych zagadek, jakie oferuje książka. Oprócz tej trójki, pojawia się niewiele istotnych postaci (niektórzy tylko po to, żeby puścić wiązankę i więcej się nie pokazać). Autor nie zadał sobie trudu, by napisać o nich coś więcej niż tylko, że są niespełnieni i nieszczęśliwi lub (jak w przypadku Bogdana) ekscentryczni.

Jeżeli ktoś postanowi mimo wszystko wybrać się na tę wycieczkę, radzę zapiąć pasy, bo na drodze czeka kilka wybojów. Małeckiemu udaje się zaciekawić, ale nie porwać. Sama historia jest niczego sobie, jednak jej oprawa jest średniej jakości. Wydaje się, że autor nie zna innego sposobu budowania napięcia, niż wywoływanie obrzydzenia. Raczej nic nas nie przestraszy, najwyżej zniesmaczy lub rozśmieszy i być może zaintryguje. Fani klasycznego horroru poczują się książką zawiedzeni, za to jeśli komuś podobał się film „Nieustraszeni pogromcy wampirów”, albo jeśli lubi eksperymentować z tym gatunkiem – wtedy może znaleźć tutaj coś dla siebie. Pozostałym radzę się zastanowić, zanim zaczną pakować plecak.