Rozglądając się po wnętrzu „Skrytki Davy’ego Jonesa”, wszędzie widziałam siebie albo ludzi, którzy chcieli być mną. A klub nie zapełnił się jeszcze nawet do połowy. Wiedziałam, że sława to jest to!

Holoryba pływająca w głębokiej, błękitnej holowodzie zamigotała, znikła i pojawiła się znowu w soczystszych kolorach. Mieliśmy ze sobą coś wspólnego: czułam się, jakby moje istnienie rozpoczęło się przed chwilą. Krótkotrwałe utraty pamięci to niska cena za sławę. Zdarzały się zawsze po dostrojeniu systemu, więc nie przejmowałam się nimi za bardzo. Wystarczyło odczekać parę minut, żeby zorientować się w otoczeniu, wziąć kilka głębokich oddechów i wszystko się przypominało. Zawsze.

Zauważyłam swojego nowego menadżera na drugim końcu sali, zajętego rozmową z pracownikami lokalu. Pomachałam mu z werwą, aby się nie domyślił, że chwilowo nie pamiętam jego imienia. Z powodu amnezji po psych ogierkach można się czasem najeść wstydu.

Zamarł w bezruchu, nim dokończyłam gest pozdrowienia. Z rękami wyciągniętymi do mnie gapił się, jakby zobaczył dwugłowego stwora. O raju, pomyślałam, a temu co nie pasuje? Czyżbym pojawiła się za wcześnie? Powinnam być jeszcze na zapleczu? Nakładać na twarz warstwę pudru przed swoim wielkim wejściem, La Grande Entrance?

Przesadnym ruchem wzruszyłam ramionami – coś w stylu Constanzii, w której rolę niedawno się wcieliłam w „Teatrzyku sir Larry’ego”. Pewnie Constanzia w tej sytuacji też popełniłaby falstart. Może powinnam po prostu zwalić winę na przeciek? Bo wyglądało to właśnie na klasyczny przeciek. Menadżer postąpił krok w moją stronę, lecz jedna z pracowniczek pociągnęła go za rękaw. Z satysfakcją zauważyłam, że została przemodelowana zgodnie z moim wzorcem, choć wątpiłam, czy kupiła u promotora pełen pakiet. Roznoszenie zakąsek w klubie, nawet ekskluzywnym, nie byłoby raczej moją pasją.

Powiedziała coś do menadżera i wskazała zaplecze. Targały nim wątpliwości. Jego długie, siwe włosy kołysały się, kiedy kierował wzrok to na nią, to na mnie. Dałam mu znak, żeby się mną nie przejmował, i ruszyłam na obchód lokalu podziwiać dekoracje. Wpadałam tu już wiele razy, lecz dziś, gdy wynajęto klub na mój debiut, byłam w nim królową. Menadżer chyba dobrze znał mój gust. Musiałam tylko wziąć się w garść, bo ciągle uciekało mi z głowy jego nazwisko. Byłoby obciachem go nie znać.

W klubie powoli zaczynało brakować miejsc, lecz z nieznanych mi przyczyn nikt nie zwracał na mnie uwagi, gdy przechadzałam się tu i tam. Może dlatego, że nie miałam na sobie nic wystrzałowego, tylko zwykłe codzienne ciuchy – tak bardzo przeciętne, że w tłumie mało kto mnie zauważał. No cóż, łudziłam się nadzieją, że ktoś – na przykład menadżer lub moi asystenci (lub wszyscy razem) – w dogodnej chwili zaprowadzą mnie z powrotem do garderoby. Bo na co komu sława, jeśli musi zajmować się wszystkimi duperelami, którymi powinni martwić się inni?

Na drugim końcu głównej sali działało już krzywe zwierciadło, które zaczęło przyciągać ciekawskich. I ja postanowiłam rzucić okiem z bliska. Kiedy przyjęcie rozkręci się na dobre, ludzie będą się cisnąć jak wariaci i włazić sobie na łeb, żeby stanąć na chwilę przed lustrem.

Przede mną na ziemi wyłoniła się z niebytu ławica ostryg. Mieniące się klejnotami muszle otwierały się i wypluwały perły na złocisty piasek. To skądinąd malownicze widowisko oglądałam już milion razy. Perły były wielkie jak kasztany. Wydawało mi się, że nie zasługuję na tak ograne atrakcje. Przeszłam ostrożnie między ostrygami, żeby nie zepsuć efektu. Trochę kultury nikomu nie zaszkodzi.

W odległości trzech kroków od lustra naszła mnie ochota, żeby się odwrócić i popędzić co sił w nogach do najbliższego wyjścia. Ochota to mało powiedziane: zupełnie jakby wył we mnie dzwonek alarmowy. Raju, pomyślałam, chyba nie mam tych nieznośnych problemów ze swoim odbiciem, które objawiają się strachem przed lustrami i głodzeniem się na śmierć?! Słyszałam, że to się czasem przytrafia ludziom, którzy stali się sławni; oglądając swoją twarz w tylu różnych miejscach, zaczynają czuć niechęć do siebie. Dotąd mi się wydawało, że kogo jak kogo, ale mnie na pewno nie spotka nic takiego.

Aż nagle dostrzegłam bardziej prawdopodobny powód tego napadu lęku, mianowicie Em-Cate we własnej szkaradnej osobie. Mizdrzyła się do lustra, zachwycona swoim odbiciem, które miało kształt srebrzystobiałego rekina. Typowe, pomyślałam ze złością. Po jakie licho tu przylazła? Przecież dobrze wiedziała, że zaproszenie było tylko pustym, grzecznościowym gestem. Em-Cate z pewnością nie była w stanie życzyć mi wszystkiego najlepszego w tych – ani jakichkolwiek innych – okolicznościach. Już w „Teatrzyku sir Larry’ego” nie przepadałyśmy za sobą, a teraz, kiedy ja miałam być sławna, a ona nie, zerwała z pozorami i otwarcie okazywała mi pogardę.

Prawdę mówiąc, wszystko można było o wiele lepiej zgrać w czasie. Szkoda, że mój menadżer nie kazał promotorowi wstrzymać się z oficjalną prezentacją, póki „Teatrzyk sir Larry’ego” nie przestanie wystawiać sztuki, w której grałam. W teatrze obiecałam, że kontrakt z promotorem nie będzie kolidować z występami. Mimo to obawiałam się, że będę miała szczęście, jeśli po ostatnim przedstawieniu dadzą mi kwadrans na spakowanie walizek i wyniesienie się w diabły. Nie zdziwiłabym się, gdyby Em-Cate szła za mną krok w krok, sprawdzając, czy nie wynoszę czegoś z teatru. Tylko cóż by to miało być, na miłość boską? Słoiczek z podkładem?

Zazdrość zawodowa to najgorsze bydlę. Miałam nadzieję, że nigdy mnie nie dopadnie. Wmawiałam sobie, że gdyby zamiast mnie wybrali Em-Cate, umiałabym nad sobą zapanować, zagryźć zęby, zrobić dobrą minę i powiedzieć: Gratuluję. A przynajmniej: Żegnaj, życzę szczęścia. No dobra: Żegnaj.

Taka z niej była bździągwa, że – słowo daję! – wolałaby się rzucić na pysk z najwyższego budynku w „Kanionie Handlowym”, niż wziąć udział w przyjęciu zorganizowanym na moją cześć. Pracownicy „Teatrzyku sir Larry’ego” dostali grupowe zaproszenie, nie bawiłam się w grzeczności. Prawie wszyscy mówili, że chcą przyjść, tylko dyrektor teatrzyku odmówił, tłumacząc się różnicą zdań na tle artystycznym. Można się było tego spodziewać po człowieku, który promował Fosse’a. Ale cóż, przynajmniej Bayles nie był hipokrytą.

Czyżby Em-Cate liczyła na to, że swoją obecnością zepsuje mi wieczór? Niech zwinie w trąbkę swój scenariusz i wsadzi go sobie w oko! Przysunęłam się do niej i powiedziałam:

– Dobrze się bawisz, Em-Cate?

Odwróciła się od lustra i popatrzyła na mnie, mrużąc oczy. Nienawidziła mnie również dlatego, że byłam od niej wyższa. Pewnie dzisiaj zapomniała szpilek, w których sięgała mi mniej więcej do nosa.

– Że co?

– Pytałam, czy dobrze się bawisz.

Jeszcze bardziej przymrużyła oczy. Bayles za wszelką cenę próbował wykorzenić z niej ten nawyk, bo przeciekał do granych przez nią postaci.

– Tak… To znaczy… tak, dzięki. – Zbyła mnie niepewnym uśmiechem i wróciła do podziwiania rekina.

O raju, pomyślałam. Jej zazdrość sięgała pułapów absurdu. Udawała, że mnie nie zna! Trochę jej współczułam. Przynajmniej w tej chwili.

Na prawo od niej Twill Carstairs – jasne, że wymyślił sobie tę ksywkę – przyglądał się z uwielbieniem swojemu odbiciu: ogończy z muszką zawiązaną na kolcu. Teraz popatrzył na mnie z ciekawością. Zawsze się jakoś dogadywaliśmy, choć wiedziałam, że nie pochwala tego, co robię, i na moim miejscu odrzuciłby ofertę. A szkoda, bo dzięki odpowiedniej kampanii reklamowej chciałyby nim być tabuny ludzi.

– No to mamy jeszcze jednego zadowolonego klienta. – Mówiąc to, zerknął na Em-Cate.

Miał na myśli ją czy może siebie?

– Widać nie zapomniałam, jak zabawiać ludzi – odparłam. – Nawet gdy tylko pomagam im się bawić.

Na jego szerokiej twarzy pojawił się podejrzliwy wyraz, jakbym palnęła niebywałą gafę. Może Em-Cate tak mnie obsmarowała swoim kłamliwym ozorem, że w końcu uznał mnie za jakąś lafiryndę? Albo przed imprezą odwiedzili chemiczny bufet i pochrzaniło im się w łepetynach?

Uśmiechnęłam się i odwróciłam do lustra.

O, bardzo śmieszne! Zamiast rekina, ogończy czy innej ryby zobaczyłam akwarium z egzotyczną drobnicą. Em-Cate i Twill wpatrywali się w nie z zaciekawieniem.

– Jeśli wyobrażacie sobie małą rybkę w wielkim stawie, pamiętajcie, że to mój staw. – Zasalutowałam im na pożegnanie i odeszłam.

– Czy to… no wiesz?… – usłyszałam jeszcze strzęp pytania Em-Cate.

– Jeśli tak, nie podoba mi się, że daje od siebie tak dużo – odpowiedział Twill.

Nie doszukałam się w tym ani odrobiny sensu. Może nawet nie czekali na chemiczny bufet i naszprycowali się jakimś tanim draństwem w drodze do lokalu? Rozsądek podpowiadał, że powinnam wrócić do garderoby i nie pchać się w kłopoty. Rozejrzałam się za menadżerem – do licha, jak mu było?! – lecz nie dostrzegłam ani jego, ani pracowników lokalu, z którymi przedtem rozmawiał. Z każdą minutą pęczniały tłumy; niewykluczone, że szukał mnie tak samo rozpaczliwie, jak ja jego.

– Myślałem, że odesłali cię do domu.

Odwróciłam się. Blada twarz Sovaya kąpała się we wszystkich odcieniach błękitu. Zdawało się, że emituje światło.

– Żartujesz sobie? Miałabym wracać do domu? Przegapić własny debiut?

Nieufność widoczna w jego rysach ustąpiła zdumieniu.

– Raju! – powiedziałam zmęczonym głosem. – Czy wszyscy tu jadą na jakimś nowym koksie, który sprawia, że moje słowa wywołują zdziwienie?

– Tak, raju… – wycedził wolno Sovay. – Moje największe zdziwienie budzi to, co jeden człowiek może zrobić drugiemu w pogoni za pieniądzem.

Biorąc pod uwagę nasze wyczyny w przeszłości, chyba miał prawo prawić mi morały. Jednak spotkanie psycha w psychę nie oznaczało, że stoję niżej od niego – czy na deskach teatru, czy w życiu osobistym. Bądź co bądź był nieodwracalnie żonaty, co zresztą nieraz podkreślał.

– Nie rozumiem, jak mogłam swoją decyzją wyrządzić szkodę tobie lub komukolwiek z teatru. Zamiast robić karierę na scenie, postanowiłam spróbować swoich sił u promotora, wielkie mi mecyje! Czy kogoś namawiałam, żeby szedł w moje ślady? Nie polecałam nawet nikogo agentowi, chociaż gdybym mu powiedziała, że jesteś zainteresowany niezobowiązującą rozmową, na pewno chętnie umówiłby się na spotkanie. To świetny menadżer i zna się na rekrutacji.

– Jak ci się zdaje, kim jesteś? – Wybielona, delikatna cera Sovaya mocno się pomarszczyła w wyrazie troski. Nim dał się przepigmentować, mógł sobie nałożyć częściową blokadę zapobiegającą nadwyrazistości. Chyba że z jakiegoś powodu chciał mieć twarz o fakturze pomiętego papieru.

– Dobra, dobra, kapuję – powiedziałam. – Zauważasz maleńkie przebłyski Constanzii, co? Nie jest to nawet przeciek, tylko drobny przebłysk, zupełnie normalny, nie mający nic wspólnego z programami promotorów. Dzieje się tak dlatego, że to moja najświeższa rola i, nie będę ukrywać, ulubiona. – Rozłożyłam ręce i poruszyłam palcami, jakbym chciała kogoś pogilgotać. – Kręci mnie to, że w każdej sytuacji mogę wyskoczyć z jakimś wielkim gestem.

Sovay chciał włożyć palec do ust, ale się zreflektował i zamiast tego podrapał się po brodzie.

– Czy wiesz, że łaskotanie jest znęcaniem się?

Wywróciłam oczy.

– Nawet jeśli łaskoczę sama siebie?

– Wtedy nie odczujesz łaskotek.

Długo przypatrywaliśmy się sobie w milczeniu. Amnezja po psychozabawie nie zatarła wspomnienia o tym, jak go odbierałam w czasie spotkania psycha w psychę i jak on odbierał mnie. Jego zaskoczenie równało się mojemu: Sovay, człowiek o żelaznych, niezachwianych zasadach moralnych, oddany swojej otyłej, nudnej żonce, nagle odkrył miłość od pierwszego kontaktu.

Nie było chwili na zastanowienie; kiedy siedzi się psycha w psychę w systemie, myśli gazują tak, że w porównaniu z nimi prędkość światła wydaje się żółwim tempem. Gdyby starczyło czasu na refleksję, mogłyby we mnie wziąć górę szlachetne odruchy, a tak oboje byliśmy skazani. Osobiście uważałam, że pod każdym względem postąpiliśmy słusznie. Pewne rzeczy lepiej z siebie wyrzucić. Kiedy to zrobiliśmy, można już było budować relacje między postaciami; z nikim nie miałam tak udanej sesji.

Dzięki Bogu sumienie rozwrzeszczało się w nim dopiero wtedy, gdy się rozłączyliśmy. Nie dałabym rady wziąć na siebie takiego ciężaru. Powtarzałam mu do znudzenia, że jego żona nie musi o niczym wiedzieć, że nie zdradził jej czynem. Przecież fantazjowanie we dwoje nie różni się od fantazjowania w pojedynkę. On jednak nie przyjmował moich argumentów. Chciał samodzielnie poradzić sobie z tym problemem i chyba mu się udało. Nie miałam pewności, bo od tamtej pory nie zaglądaliśmy już sobie do głowy, nie wracaliśmy również do tematu.

A jednak, choć na pozór odzyskał równowagę ducha, czasami chwytałam jego spojrzenie, gdy patrzył na mnie z dziwną miną, wręcz z podejrzliwością, jakby się zastanawiał, czy aby to, co myślę, nie jest dla niego jakimś zagrożeniem. Prawdopodobnie bał się, że jeśli spotkam się z kimś innym psycha w psychę, cała ta paskudna historia ujrzy światło dzienne na scenie przed publicznością. Pragnęłam go uspokoić – powiedzieć, że umiem dotrzymywać tajemnicy, a w trakcie spotkania psycha w psychę wcale nie trzeba się całkiem odsłaniać. Ale jakoś nigdy nie zebrałam się na odwagę, żeby przerwać milczenie. Całą swoją istotą, którą przecież poznałam lepiej, niż planowałam, ostrzegał mnie, żebym już tego nie rozgrzebywała.

Być może obawiał się teraz, że pewnego dnia ktoś zaczepi go na ulicy, pałając ogniem mentalnego pożądania, i będzie domagał się udziału we wszystkich wspomnieniach.

Biedny głuptasek. Z jednej strony chciałam rozwiać jego obawy… ale coś mi równocześnie mówiło: niech się męczy. To, że nie rozumiał mnie tak dobrze, jak ja jego, o czymś przecież świadczyło.

– Słuchaj – powiedziałam po chwili – gdybyś spróbował, tylko spróbował podejść do tego na chłodno, bez emocji, zaraz byś poczuł się lepiej. Ale póki wleczesz za sobą te wszystkie smutki, nie jestem ci w stanie pomóc. Sam sobie też nie pomożesz.

– Mówi się trudno. Ale może ja pomogę tobie?

Roześmiałam się i ruszyłam w stronę, jak mi się zdawało, garderoby. Sovay miałby mi w czymś pomagać: doprawdy, rewolucja! Facet był w porządku, dopóki udawał, lecz w prawdziwym świecie, nawet jeśli ta prawdziwość mieszała się ze światem istniejącym w głowie, zawsze dawał ciała.

Jasnożółta ryba, cała pokryta kolcami, przepłynęła koło mnie i zawróciła, żeby zbliżyć się jeszcze raz. Z przerażeniem zauważyłam, że i ona dostała mój wzorzec. Raju, pracownicy klubu to jedno, ale żeby włączać w to dekoracje? Kto wpadł na ten przewspaniały pomysł? Klub czy mój menadżer? Cóż, cena sławy… Ręką dałam znak: a kysz! Miałam nadzieję, że ten, kto obsługuje sterowanie hologramów, zwrócił na to uwagę i odegna rybę lub ją zgasi. Będę musiała rozmówić się z menadżerem. Kontrakt kontraktem, lecz ta ryba wydawała się trochę nie na miejscu.

Ryba tymczasem znieruchomiała w powietrzu i zapatrzyła się na mnie swoimi wynaturzonymi ludzkimi oczami. Posłała mi całusa. Do góry pofrunęły bąbelki w kształcie serca. Roześmiałam się spontanicznie – nikt mi nie zarzuci, że nie znam się na żartach! – i rozejrzałam się, ciekawa, czy ktoś jeszcze obserwuje to komiczne zdarzenie.

Jedynie Sovay, który odprowadzał mnie wzrokiem ze smętną, współczującą miną. O raju! Nie ma się nad kim rozżalać!

A może rozżalał się nad sobą? – pomyślałam, patrząc, jak ryba puszcza w moją stronę następne serduszka. Jej twarz jeszcze bardziej upodobniła się do ludzkiej. Cofnęłam się o krok; kręciło mi się w głowie, gdy musiałam skupiać na niej wzrok z bliskiej odległości. Miałam nadzieję, że moje oczy nie zastrajkują akurat w tej chwili. Do prezentacji pozostało ledwie kilka minut, więc nie chciałam, żeby oczy latały mi jak rozkołysane paciorki. Musiałam odnaleźć garderobę i menadżera, i to szybko!

Po drugiej stronie sali powstało drobne zamieszanie. Dostrzegłam zatrudnioną tu osobę, tę z moimi rysami twarzy, w otoczeniu innych pracowników. O coś się piekliła. Pochylał się nad nią mój menadżer; kiedy się lekko przesunął, zrozumiałam, że to nie pracowniczka lokalu, ale ktoś obcy, komu dano rysy mojej twarzy. Czyżby promotor już dziś kręcił interesy na terenie klubu? W dość śmiały sposób wyrażał wotum zaufania dla swojego produktu.

Skoro już szli na całego, mogli przynajmniej ubrać ją po ludzku. Wyglądała, jakby przez tydzień obracała się w towarzystwie szmaciarzy i tępicieli najnowszych trendów w modzie i w końcu im uległa. W takim przyodziewku też bym się wściekała.

Mimo podwodnych efektów dźwiękowych, włączonych nie wiadomo kiedy, docierały do mnie niewyraźne strzępy rozmowy.

– …ciuchy… – mówiła ona. – …zda ukradła mi ciuchy!

Trudno było powstrzymać się od śmiechu. Jeśli tępiciele mody zawezmą się na człowieka, prędzej czy później go dopadną, choćby uważał na każdym kroku. Sytuacja była komiczna, choć oczywiście babce nie było za wesoło.

– …nie można… jej przegonić… nie… wykasować do zera… – Menadżer próbował ją unieszkodliwić, a ona o mało rąk sobie nie połamała, żeby mu się wyrwać.

– …mną… zumiesz tego? …myśli… mną!

Menadżer objął ją wpół i próbował zaciągnąć na zaplecze. O nie, w tym nie maczali palców tępiciele mody, pomyślałam ze zgrozą. Pewnie promotor spaprał robotę. Co za kanał! I jeszcze w takim momencie. Jeśli ucierpi na tym mój wizerunek, oskubię wszystkich do cna w sądach, łącznie z beztroskim menadżerem, który nie nosił przy sobie środków uspokajających!

Naciągało mnie od samego patrzenia, więc odwróciłam się… i zobaczyłam rybę, która podpłynęła do mnie jeszcze bliżej. Miała na tyle ludzką fizjonomię, że ogarnęło mnie dziwne wrażenie, jakbym znowu była na drugim końcu sali i patrzyła na odbicie w krzywym zwierciadle.

Pomyślałam, że ta twarz z całą pewnością nie znajduje się na swoim miejscu. Coraz mocniej kręciło mi się w głowie.

*

No dobrze. Ostatnią rzeczą, którą pamiętam, jest zepchnięcie kogoś z urwiska.

Stoję na dnie basenu z holowodą, fikuśnymi holorybami i tłumem duszyczek, które w przeciwieństwie do mnie bawią się setnie, bo w większości pamiętają, jak tu dojechały, a te, co nie pamiętają, mają to gdzieś.

Kaprawe życie, kaprawe szczęście, kiepski towar: mówi się, że taki jest los wspomnieniowych ćpunów. Wiem, że nie mam prawa tłumaczyć się złą karmą, ale kto przy zdrowych zmysłach chce zostać wspomnieniowym ćpunem? Codziennie dziesięć tysięcy ludzi bezkarnie kupuje wspomnienia, ale ty, niefartowna luzaro, zaćpana, oćpana ćpunko, ty musisz walić się kilofem w łeb. Zwariowane efekty uboczne dają ci tylko dodatkową frajdę. Ale kichać na to! Zawsze twierdzę, że każdemu normalnemu człowiekowi zdarza się czasem odwalić ciemnię.

Światło w basenie o podwodnym odcieniu indygo jest nastrojowo przyciemnione, lecz moje oczy wszystko doskonale widzą, a to oznacza, że znajduję się tu już od dłuższego czasu. Udając znudzenie, rozglądam się, żeby wyczuć klimat w najbliższym otoczeniu. Wszystko wskazuje na to, że nie rozdawałam bez opamiętania pieniędzy, propozycji matrymonialnych i ciosów pięścią, bo nikt na mnie nie patrzy z wyjątkiem dziwacznej, nadętej ryby, całej w kolcach, która unosi się przede mną i błyszczy niby napromieniowane żółte widmo. Wyłupiaste gały przysłonięte są niewiarygodnie długimi rzęsami, a w miejscu zwykłego rybiego pyska czerwienieją naszminkowane cherubinkowe usta. Z ust strzelają do mnie banieczki w kształcie serca. Uuu! Można się zdziwić, gdy za przynętą ciągnie taka potwora! Ale najgorsze jest to, że twarz ma znajome rysy.

Dziwadło rusza na mnie z kopyta. Zamiast pozwolić, żeby przepłynęło przez moją głowę, uskakuję w bok. Odpływa w dal, kiwając płetwą ogonową. Nic by mi się nie stało, to jasne, po prostu nie miałam na to ochoty.

W odległości kilku kroków napotykam spojrzenie faceta, który ma rybi wyraz twarzy, jakby nie pochwalał mojego zachowania, ale był zbyt sztywny, żeby się do mnie odezwać. Nosi lżejszy od powietrza workowy garnitur z rodzaju tych, co to się wydymają przy najlżejszym poruszeniu. Można odnieść wrażenie, że faktycznie znajduje się pod wodą. Jego cera jest wyprana z kolorów, przygotowana do nałożenia pigmentu, o czym świadczą jaskrawe niebieskie refleksy na twarzy. Włosy opadające na kark tworzą wokół głowy plamę o ciemniejszym odcieniu błękitu. Nie znam go. Być może kumpluje się z rybą. Niech się nadyma…

Nagle zdaję sobie sprawę, że coś się dzieje za moimi plecami i że to właśnie przyciągnęło jego uwagę. Taa, to już ma jakiś sens. Nie jestem na tyle ważną figurą, żeby ktoś śledził moje zachowanie. Z drugiej strony nie wiadomo, co się nawyrabiało na świecie, kiedy byłam w ciemni.

Cokolwiek stanowi atrakcję wieczoru, przyciąga tam ludzi i holoryby z całego basenu. Skalary przepływają przeze mnie i nie nadążam z uskakiwaniem, co strasznie mnie wpienia. Przypominam sobie historie o takich właśnie imprezach w nadmieściu: jeśli jesteś uznanym, pierwszoligowym celebrytą, walą na ciebie wszystkie dekoracje, żebyś mógł zrobić La Grande Entrance. Zadaję sobie dwa palące pytania: kim jest ta szycha i czemu w tym uczestniczę?

W tłumie ludzi szukających dla siebie najlepszego miejsca powstaje wyrwa i wreszcie ją widzę. To ta kopana całuśna ryba! A raczej osoba, która była dla niej modelem. Na pewno jest sławna. Ciekawe, czy wie, na co tu nakładają jej buźkę. Buźkę jak marzenie; gdybym miała tak szlachetnie zarysowane policzki, też bym wszędzie nimi szpanowała. Ale najeżka to już lekkie przegięcie. Dobrze, że nie przenieśli na nią owłosienia! Pewnie ryba z grzywką byłaby trudna do strawienia nawet dla pokręconych wesołków, którzy kierują tą budą. Kimkolwiek są.

Ludziska dwoją się i troją, żeby raczyła zwrócić na nich uwagę, zaś w jej zachowaniu czuć niepewność, jakby wcale nie była w siódmym niebie. Jedna kobieta, cała omotana chustami, kołysze się przed nią, jakby tańczyła. Kurde, słyszałam niejedno o profesjonalnych chwastach, ale nigdy nie widziałam żadnego w akcji. Gdyby to mnie bruździła, wyprowadziłabym ją z jawy w sen i zrobiła z jej tyłka podnóżek, lecz panna sławna jest chyba zbyt przygaszona, żeby wybuchnąć. Widzę gościa w stroju kucharza i wędkarkę w woderach ze spinningówką. Ktoś się przedzierzgnął w nadwornego trefnisia, są dwie madonny, prerafaelicka i postmodernistyczna, a także żywa pochodnia z holograficznymi płomieniami cierpiącymi na ciągłe iskrzenie, najgłupiej wyglądający samuraj, jakiego widziałam w życiu, słowem o wiele więcej końskich dup niż koni. Mam zwariowaną zajawkę, że z wyjątkiem mnie i panny sławnej wszyscy tu są hologramami jak te ryby.

Aż nagle myśl: Nie, to jakieś inne miejsce. Ale niech mnie kule biją, jeśli wiem jakie. Jestem już prawie na tropie, mam to na końcu mózgu. A może odbija mi się, niby zepsutym chili, dawnymi wspomnieniami, które kupiłam, żeby ugasić apetyt nałogowej bestii?

Panna sławna odwraca się, dostrzega mnie i po minie na jej wychuchanej buzi od razu można poznać, że widzi znajomą osobę. Dobre sobie! Któżby sławny znał mnie lub ludzi mojego pokroju? Ja jej nie znam, to pewne. Nie wiem, jak się nazywa, a nawet tego, czym się wsławiła. Cokolwiek to było, nie mogłam mieć z tym nic wspólnego.

Dobra, to co ja tu robię?

Niespodziewanie odżywa we mnie wspomnienie urwiska. Spoglądam nad skrajem przepaści, a w dole zamglona pustka… Na pewno jej tam nie zepchnęłam, chyba że potrafi latać bez pomocy samolotu.

Wysoki facet ze śnieżnie białymi włosami nachyla się nad jej ramieniem i mówi coś, co jego zdaniem ma wielkie znaczenie. Tak, tego znam… i na tym koniec. Nie wiem, czy go lubię, czy nie cierpię, czy wiszę mu kasę, czy jeszcze co gorszego, więc chowam się za ogromną podwodną rośliną. Wspomnieniowy ćpun musi być zawsze ostrożny.

Zatrzymuje się przed nią mężczyzna w fioletowym, satynowym smokingu i, śmieszna sprawa, wewnętrzny głos mi radzi, żebym czym prędzej zmiatała do podmieścia, gdzie moje miejsce. Nie bardzo wiem, w jakiej okolicy znajduje się ten lokal, ale patrząc na tłum, przypuszczam, że jeśli zwieje mi ostatni autobus, czeka mnie długi, długi marsz.

Muszę opowiedzieć o wszystkim Anwarowi. Pewnie mi nie uwierzy. Dojdzie do wniosku, że znowu karmię bestię, i zacznie mi prawić kazania, jak to powinnam wreszcie zacząć myśleć o spłacaniu długów.

Oczywiście jeśli pokręcę się tu dłużej, będę mogła uzbierać trochę wspomnień i odnieść je do lombardu. Za towar z pierwszej ręki każdy mi dobrze zapłaci. Wszystkich długów raczej nie pospłacam, ale może odsunę od siebie ostrze gilotyny.

Ponownie spoglądam na sławną. Zjawiła się w pełnym rynsztunku agentki psychopolicji: szara bluza mundurowa i kalesiaki, czapka z daszkiem przesunięta na tył głowy, nawet zestaw uspokajaczy przypięty do pasa. Holender, że też wcześniej nie zauważyłam! Wszystkich chyba bawił ten dowcip, ale mnie jakoś nie skręcało ze śmiechu.

Cóż, i tak zbierałam się do wyjścia. Odwracam się i prawie wpadam na faceta w workowym garniturze. Z jego miny wnoszę, że dobrze go oceniłam: rzeczywiście coś mu się we mnie nie podoba. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie chce odciąć mi drogi. Może jednak dziwaczny strój agentki psychopolicji nie jest żartem? Kiedy kieruję spojrzenie w jej stronę, okazuje się, że już go na sobie nie ma. Nosi teraz jakieś wstrętne markowe łachy, które w zamierzeniu mają przypominać szmaty wygrzebane z kubła. Normalka. Tym, którzy odziali cesarza w nowe szatki, dziś także się nieźle powodzi.

No, niewesoło. Nie dość, że zepchnęłam kogoś z urwiska, to jeszcze nurzam się w wodzie, gdzie roi mi się psychopolicja. Nawet jeśli to tylko holowoda, wszystko wydaje się jakimś kosmicznym karmoskopem.

Odsuwam się od faceta w workowym garniturze i szukam wzrokiem wyjścia. Strasznie wolno mi idzie, bo stale pałętają się przede mną jakieś morskie stwory i inne formy życia, z którymi wolałabym nie wchodzić w interakcję. Docieram na drugi koniec sali, gdzie też kłębią się tłumy. Ludzie tu stoją przeważnie koło siebie, inni zaś próbują się między nich wciskać. Czyżby jakaś durna zabawa nadzianych i sławnych? Łażę tam i z powrotem, chcąc się przebić na drugą stronę, gdy raptem jakiś baran w szortach z norek – nagrzmocony tak, że upodobnione do kamieni księżycowych gały wirują mu w przeciwnych kierunkach – łapie mnie za rękę i mówi:

– Niech no ci się lepiej przyjrzę, pogrywajko!

Już mam dać mu w pysk i powiedzieć, że nie jestem pogrywajką, lecz naglę widzę, co jest grane. Cała ściana robi za krzywe zwierciadło, najmodniejszą zabawkę nadpsutych dorobkiewiczów. Ktokolwiek dziś siedzi w kontrolce, musi znać tych ludzi, bo w każdym odbiciu widać jakąś aluzję. Z jednej kobiety zrobiono rekina: strzał w dziesiątkę. Inna przepoczwarzyła się w ośmiornicę – i tu znać rodzinne podobieństwo. Pewien gość zamienił się w gąbkę, a ten, który trzyma mnie za rękę, jest czymś w rodzaju wężowej mureny. Widzę kilka węgorzy, jeszcze jedną gąbkę, ogończę z muszką na ogonie, olbrzymiego konika morskiego z nabijaną ćwiekami uzdą i wędzidłem (ciekawe, jak lubi spędzać wolny czas?) oraz homara z jedną parą szczypiec. Teoretycznie każdy powinien mieć ubaw po pachy, ale z jakiegoś powodu za wszelką cenę wolałabym teraz nie patrzeć w lustro. Jednak Szorty z Norek pchają mnie do przodu i ryczą:

– Ośmiornica! Zobaczysz! Ośmiornica!

W życiu bym nie powiedziała, że jestem w typie ośmiornicy, ale widzę coś, co jest normalnie jakimś nieporozumieniem. Moje odbicie wygląda jak akwarium z najrozmaitszymi rybami o nieznanych mi nazwach. I to ma być dowcipne?

Wszyscy się na mnie gapią. Wtem na lewo i prawo ode mnie widzę dwa nowe odbicia. Tym razem nie ryby, lecz ludzie w identycznym ubraniu. Odwracam się, żeby na nich popatrzeć; może operator lustra zna się na żartach i okaże się, że wiszą koło mnie dwie holoryby? Nic z tych rzeczy. Po tej stronie lustra też są ludzie, a ich wdzianka są mundurami, nie zaś ostatnim krzykiem ordynarnej mody. Przynajmniej nie mam do czynienia z psychopolicją, tylko ochroniarzami, którzy zajmują się zwykłymi czynnościami porządkowymi.

– Czas się zbierać, proszę pani – mówi ten z prawej strony.

Przypuszczałam, że powie coś takiego, choć nie liczyłam na „proszę pani”. Dobra wróżba.

Idąc do wyjścia, mijam faceta w workowym garniturze. Chyba ma zadowoloną minę.

***

Kiedy wychodzimy na zewnątrz, okazuje się, że jestem na dachu Royale Building w „Kanionie (litości!) Handlowym”. Wyrzucono mnie z legendarnej „Skrytki Davy’ego Jonesa”. Właściwie powinnam była zajarzyć, że tam właśnie jestem. Gdzieżby indziej wszyscy nad sobą mieli holowodę? Staroświecka kartka na sztaludze informuje piśmienną część populacji świata, że w lokalu odbywa się zamknięta impreza. Holender, co ja robię w tych sferach? Kiedy odwalam ciemnię, odwalam ją ostro i z wykopem.

Ochroniarze odprowadzają mnie do strefy przewozowej i pytają, co wolę: przystanek autobusowy, latającą taksówkę czy firmowy parking dla posiadaczy prywatnych pojazdów.

– A jak wam się zdaje? – odpowiadam.

Zabierają mnie więc na lądowisko autobusów, sadzają na ławce i gną się w służalczych ukłonach. Udaję, że jestem pod wrażeniem – to zamiast napiwku. „Skrytka Davy’ego Jonesa” to niewiarygodnie ekskluzywny klub. Tu się daje napiwki nawet ochroniarzom, gdy cię wyrzucają. Pewnie zapuszczałam żurawia, żeby kupić garść wspomnień, ale nie trafiłam na nikogo, kto miałby coś do opchnięcia. W sumie nic dziwnego: wątpię, by klienci klubu musieli reperować budżet sprzedawaniem wspomnień. A nawet gdyby, to raczej nie byłoby mnie stać.

I nagle, zupełnie jakby moja kapryśna karma włączyła całą wstecz, wsuwam dłoń do kieszeni i czuję pod palcami gruby zwitek banknotów – forsę, o jakiej pewnie nawet mi się nie śniło.

Przerąbane! I nie koniec na tym! Drugą kieszeń wypchano mi w ten sam sposób. Całe szczęście, bo inaczej miałabym boczny przechył.

W tym miejscu nie powinnam raczej przeprowadzać audytu, ale chcę z grubsza wycenić swoje skarby, dlatego wyciągam kilka banknotów z wierzchu i zerkam na liczbę zer. W świetle reflektora nie ma wątpliwości: stówa.

W mojej głowie już huczy Sousowski marsz zwycięstwa na trąbkach. Podwijam kciukiem róg banknotu, ciekawa, czy zobaczę pod spodem tę samą piękną sumkę. Moje przypuszczenia się nie sprawdzają. Nie ma stówy. Jest tysiąc dolarów.

Przesuwam się na sam koniec ławki, do cienia, i próbuję zebrać myśli. Loterie nie płacą w gotówce, a gdybym odziedziczyła majątek po krewnym (w ogóle mi nieznanym), nie wywalono by mnie z lokalu. A więc kogo zabiłam?

Wspomnienie urwiska rozkwita w mojej pamięci niczym mlecz, który na szybkim przewijaniu zmienia się w dmuchawca. Dostrzegam kępy traw na skraju i mglistą przestrzeń w dole. Gdybym jeszcze mogła nieco powiększyć ten obraz, może dowiedziałabym się, kogo zepchnęłam w przepaść.

Nagła nadzieja upaja mnie jak krótki odlot. Jestem wspomnieniową ćpunką, taa! Może jednak karmiłam bestię i teraz dręczą mnie czyjeś wspomnienia? Dwie sekundy później jest już po odlocie. Niemożliwe, żebym przejęła to od kogoś innego, bo nie czuję żadnej podjarki. Jedyne wspomnienia, które mnie jarają, pochodzą od innych osób… choćby były nudne jak flaki z olejem. Czyjeś wakacje na wybrzeżu, czyjś ślub, czyjaś wycieczka do skurkowanego spożywczaka i jestem nabita, zgrzana i przegrzana. Ale dzień, w którym to ja kogoś zabiłam – ha, ha, ha – nie daje mi nawet głupiego dreszczyku.

Naprzeciwko mnie rozświetla się zawieszona w powietrzu szyna i słychać, niby buczenie znudzonego trzmiela, zbliżający się autobus. Lepiej popędzę do domu i sprawdzę, czy aby nie schowałam pod prysznicem okrwawionego ubrania. Zresztą kto powiedział, że to moje pierwsze zabójstwo? Może, jak skończona kretynka, załapałam gdzieś głód mordowania?

Autobus zatrzymuje się, a tych kilku gagatków, którzy zezują na mnie przez szybę, w odróżnieniu ode mnie wygląda na autentycznych morderców. Nawet drążkowy przypomina bandziora, a przecież to tylko hologram – pomysłowy kosmetyczny zabieg, dzięki któremu człowiek ma odnosić wrażenie, że może liczyć na czułą obsługę ze strony nieczułych automatów.

Taa! A kto inny jeździłby autobusem o tak późnej porze, świadkowie zdrowego mózgu? Ktokolwiek wsiada na przystanku przy Royale, musi być bogaty – nie trzeba być jasnowidzem, żeby to wiedzieć. Zanim dotrzemy do górnego śródmieścia, oskubią mnie do kości.

A zatem nie wsiadam, tylko idę na postój latających taksówek. Mam świadomość, że wszyscy pasażerowie odprowadzają mnie mściwym wzrokiem, źli, bo przeze mnie autobus niepotrzebnie się zatrzymywał. Ale nas, zabójców, coś takiego nie rusza, ha, ha, ha – myślę sobie i ta myśl sprawia, że ściska mi pierś znajome przeczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa. Anwar zawsze powtarza, że to się bierze z niedoboru potasu i że najlepszym na to lekarstwem jest codzienne jedzenie bananów. Ha, ha, ha. Może to i racja… chyba że przeczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa ma pokrycie w rzeczywistości, a bywa i tak. Anwar zawsze zatyka uszy, kiedy mu to mówię.

Autobus oddala się z buczeniem. W chłodnym nocnym powietrzu czuję się superowo… co skłania mnie do przyjrzenia się ubraniu. Teoretycznie wiatr na dachu powinien przewiać cienkie ciuszki i zmrozić mnie do szpiku kości.

Uuu! Te rzeczy na pewno nie wyszły z automatu! Tak mnie, kurka, przyćmiło odkrycie forsy, że nie zwróciłam uwagi na jakość kieszeni! Muszę przystanąć, na kilka sekund zamknąć oczy i spojrzeć ponownie, aby się upewnić, że nie są to omamy jak wtedy, gdy zobaczyłam mundur psychopolicjantki.

Próżne obawy. Mam na sobie to, czym prawdziwi ludzie okrywają prawdziwe ciało. Skrojony na miarę czarny żakiet, podobny w dotyku do atłasu, pod spodem srebrzysta koszula z napisem PRZYWRÓCIĆ ŁACINĘ oraz czarne luzackie spodnie w takim rozmiarze, że zmieściłby się w nich każdy mieszkaniec kuli ziemskiej. Buty to zwykłe dziadodasy, ale przynajmniej nówki. Dopiero teraz czuję, że koszula jednak ciut mnie uciska pod pachami, a żakiet ma przykrótkie rękawy… ale holender, kto by się czepiał szczegółów! Na moim grzbiecie to ubranie już nie jest ubraniem: staje się przebraniem.

A więc za kogo jestem przebrana?

Za kogoś, kto nie zabija, za kogóż by innego? – podpowiada mi ów wewnętrzny głos, który wszystkim ludziom przypomina, jakimi są głupcami. Taa, to wdzianko powinno zmylić tych, których zamierzałam zmylić. Nawet siebie zmyliłam, czyż nie?

– Przepraszam! – odzywa się czyjś uprzejmy, wzmocniony głos. O mało nie umieram z głupiego zaskoczenia. – Tu, wyżej – dodaje.

W przeszklonej budce na miejscu postojowym taksówek siedzi kobieta. I nie żaden hologram, a człowiek z krwi i kości. Tak się to robi w nadmieściu: prawdziwi ludzie usługują prawdziwym ludziom.

– Halo! – wołam do niej z dołu.

– Nie trzeba krzyczeć, wszystko słyszę. Czy wezwać taksówkę, proszę pani?

Wkładam ręce do kieszeni i kurczowo chwytam zwitki banknotów. Sprawdzam, czy jeszcze tam są.

– Taa! Pewnie! – I dodaję w myślach: Dawaj ją tu zaraz! A najlepiej, kurka, ze dwie, żebym jedną miała w zapasie!

– Nocą w tym rejonie latają tylko taksówki z kierowcami. Czy nie ma pani nic przeciwko temu?

Chodzi oczywiście o stawki, lecz po raz pierwszy nie jest to moje największe zmartwienie.

– Właśnie taką bym chciała – mówię z nutą ekstrawagancji.

– Z rozkładu ruchu wynika, że trzeba poczekać od pięciu do ośmiu minut. – Kobieta patrzy na coś, co ma przed sobą. Widzę tylko, jak na jej twarz pada blask ekranu. – Wydawanie przekąsek już się zakończyło, ale napoje są dostępne w automatach ściennych na lewo od pani. Oczywiście za darmo, co tylko pani sobie życzy.

Co tylko sobie życzę. Nowość dla mnie, ale można przywyknąć. Żegnam się machnięciem ręki i idę sprawdzić, co wytworna klientela dostaje za friko.

Żadnych fajerwerków, o czym informują tablice na ścianie. Trzy rodzaje kawy, sześć herbat, napoje bezalkoholowe, witaminizowana woda, mikstury na kaca, ale wszystko z markowymi nalepkami. Z każdą chwilą wzrasta mój zachwyt.

Postanawiam zbadać, czy darmowa brazylijska kawa z automatu w ścianie jest więcej warta niż świństwo, którym się zwykle truję. Po naciśnięciu tablicy zapala się przede mną ekran i pokazuje się krótki filmik reklamowy: antyczny srebrny dzbanek przechyla się i wlewa kawę do plastikowego kubka. Chwilę potem otwiera się wnęka pod ekranem i wyczuwam upojną woń. Kubek niczym nie różni się od tego z reklamy. Mały drobiazg, a cieszy.

Na ekranie wyświetla się napis: JAK NAJCZĘŚCIEJ ROZKOSZUJ SIĘ NASZĄ SPRAWDZONĄ MIESZANKĄ! ZAPRASZAMY PONOWNIE!

– Spadajcie! – ironizuję… i wtedy kosztuję kawę. I myślę: pieprzyć to! Odwołam taksówkę i zamieszkam tu, dokładnie tutaj, na postoju taksówek. Może zatrudnię się w budce: będę zamawiała taryfę dla bogaczy i kulturalnie informowała, że autem kieruje człowiek. Bo my, zabójcy, też umiemy się zdobyć na uprzejmość.

Na lądowisko opada taksówka, która jeszcze powiększa mój zachwyt. Porusza się w trybie niskoszumowym, żeby hałas nie przeszkadzał bogaczom. Kierowca podnosi tylne drzwi. Gramolę się do środka. W jednej ręce trzymam kubek, z drugiej nie wypuszczam zwitku banknotów.

I tu małe rozczarowanie, ponieważ wnętrze taksówki jest ździebko wyświechtane. Bogacze nie pieszczą się ze swoimi zabawkami. Przeźroczysta plastikowa przegroda między kierowcą a pasażerem jest otwarta. Podejrzewam, że wśród bogaczy nie ma zbyt wielu speców od napadów z bronią, przynajmniej w tej części „Kanionu Handlowego”.

– Cel podróży poproszę – odzywa się grzecznie kierowca. Taa, do tego z pewnością można przywyknąć. Bez namysłu podaję mu swój adres.

Odwraca się i przeszywa mnie takim spojrzeniem, że się boję. Może jestem mordercą poszukiwanym w środkach masowego przekazu, a moje imię, adres i rysopis krążą po Dataline?

– To adres w podmieściu – mówi takim tonem, jakby chciał mi dać do zrozumienia, że mu wniosłam gówno na butach. Ja tylko siedzę i myślę, że to ma sens: porządni ludzie nie zapuszczają się do podmieścia.

Z westchnieniem zdejmuje swoją fantazyjnie ozdobioną firmową czapeczkę. Pod spodem ukazują się czarne włosy, ułożone w zawiłe jodełki, teraz w większości przyklepane.

– W podmieściu jest tylko osiem lądowisk na dachach, przystosowanych dla latających taksówek – mówi powolutku, jakbym w przeciwnym razie mogła nie zrozumieć co trzeciego słowa. – Po dwa na każdy kwadrant. Cztery blisko siebie w okolicach centrum, cztery rozrzucone na obrzeżach. Jeśli będę wiedział, dokąd właściwie lecimy, wysadzę panią na najbliższym lądowisku.

– Aha. – Niby powinnam to wiedzieć, ale dotychczas leżało to poza sferą moich zainteresowań. – Kwadrant północnozachodni. Znaczy… wewnętrzny.

Nadal nie spuszcza ze mnie wzroku. Staram się udobruchać go uprzejmym uśmiechem, ale najwyraźniej czeka na co innego.

– Musimy się umówić na półtorej stawki – mówi oschle – bo będę wracał stamtąd pusty.

– Aha – powtarzam. Taa. Normalka. Trudno sobie wyobrazić, żeby natknął się na gromadkę bogaczy, chcących wrócić do nadmieścia po upodleniu się w terenie. Dopijam kawę i wrzucam kubek do wsysacza. – Półtorej stawki, nie ma sprawy. Niech będzie jak należy.

Mierzy mnie od stóp do głów, czeka jeszcze chwilę, jakby chciał zadać pytanie, lecz tylko wzrusza ramionami i odwraca głowę. Gdy się podrywamy w górę, przegroda się domyka. Może się boi, że po raz pierwszy władowała mu się na tylne siedzenie specjalistka od napadów z bronią. Spoko, wieziesz tylko zabójcę. Mam wrażenie, że jestem bogatym dzieciakiem w dniu Narodowego Święta Prezentów; normalnie pofruwać mogę tylko wtedy, gdy pakują mnie na więźniarkę i wiozą do sądu. Ale teraz to zupełnie inna bajka.

Obraca pojazd, kierując się w stronę przydzielonego mu korytarza powietrznego, a ja przez tylną szybę podziwiam pożegnalny widok Royale.

W tym momencie kilka osób wyskakuje ze „Skrytki Davy’ego Jonesa” i biegnie po dachu na postój taksówek. Ktoś pokazuje nas palcem i wszyscy zadzierają głowy. Pewnie myślą, że sprzątnęłam im taryfę. Kiedy odwracają się w stronę przeszklonej budki, taksówka unosi się wyżej i wyrównuje lot. Widzę już tylko barwny, migotliwy wierzchołek „Kanionu Handlowego”, malejący w oddali.

***

– …jazdy. Jesteśmy na miejscu. Hej! Powtarzam: koniec jazdy!

Kierowca stuka w przegrodę. Musiałam się zdrzemnąć nie wiadomo kiedy. Jestem trochę skołowana. Grzebię w pliku banknotów, aż znajduję w środku niższy nominał, który wciskam do otworu na pieniądze. Co mu wcale nie poprawia humoru.

– Co to ma być? – pyta.

– Niby co? – Nie otrząsnęłam się jeszcze z resztek zakręconego snu o staruszku, który wypada z podniebnej wyspy.

– Pani co za jedna? Na zlecenie obrabia pani banki? Przyjmuję bony taksówkowe i karty chipowe. Co to za pieniądze?

Czyżby w czasie, kiedy spałam, zdarzył się jakiś przewrót finansowy?

– A co z nimi nie tak?

– Chce pani kupić buty, w porządku, ale moja kasa fiskalna w życiu tego nie przełknie.

Zaczynam się trząść ze strachu, aż ni z tego, ni z owego ogarnia mnie dziwny spokój. Gada mi tu o kasie fiskalnej, jakby od tego zależało moje życie!

– Guzik mnie obchodzą pańskie kasy, płacę półtorej stawki. Ja płacę, pan niech kombinuje.

Robi minę, jakbym napluła mu na tapicerkę. Kiedy już się wydaje, że otworzy przegrodę i da mi w twarz, przyjmuje pieniądze.

– Same straty na takim kursie.

– To trzeba sobie lepszą kasę wstawić – odcinam się i bez jego pomocy wyskakuję z auta.

– Zaraz, chwila! – krzyczy, ale ja już idę w swoją stronę.

Szyb zjazdowy do ulicy nie działa, więc będę musiała pofatygować się zewnętrznymi schodami, ale dziesięć pięterek to jeszcze żaden dramat. Poza tym sama myśl o utknięciu w szybie może sprawić, że będę miała kłopoty w oddychaniu. Kiedy dochodzę do schodów z imitacji żeliwa, taksówka odlatuje. Środek nocy, dachy podmieścia – facet wolał nie przeciągać struny. Może się boi, że go zabiję? Po nas, którzy szastamy gotówką, można się chyba spodziewać wszystkiego.

Jestem już w połowie drogi na ulicę, kiedy wreszcie zadaję sobie pytanie, dokąd idę. A pytanie to jest tak doniosłe, że muszę usiąść na schodach i wymyślić godną odpowiedź. Wracaj do domu, pewnie, wleź na futon i nasuń koc na głowę z nadzieją, że po przebudzeniu będziesz wiedzieć wszystko i jeszcze trochę. Problem w tym, że nie chcę zostać sam na sam ze swoimi zwidami. Teraz, skoro nie jestem już w klubie, tylko na starych śmieciach w podmieściu, mam wrażenie, że zbliża się chwila, kiedy braknie mi oddechu. Że zbliża się niebezpieczeństwo. A nie mam pod ręką banana…

A, walić to! Wstaję i schodzę do samej ulicy. Po prostu pójdę do Anwara. Mieszka praktycznie jedną przecznicę stąd. Wszystko mu powiem, to da mi banana, a przynajmniej pozwoli u siebie przenocować. Ja w tym czasie spróbuję przemyśleć to i owo, żeby sobie przypomnieć, kogo strąciłam w przepaść, a także kiedy i dlaczego.

Oczywiście nasuwa się kopane pytanie: czy naprawdę chcę się tego dowiedzieć?

Holender, tłukę łbem o swój łeb i nic. Ha, ha, ha.

***

W połowie drogi do Anwara mijam całodobowy lombard. Czas na krótką przerwę. Chciałabym jak najszybciej zmyć się z ulicy, ale wiem, że zaglądałam tu w interesach. Mogły tu jeszcze zostać na stanie moje przedmioty, a przynajmniej dysponuję środkami, żeby je wykupić.

Myślę, czy nie wstąpić by … i tak myślę i myślę… a kiedy przytomnieję, ledwo się trzymam parkometru, o włos od zsunięcia się z krawężnika do rynsztoka. Na litość boską, jeszcze omdlenia! Robię się niebezpieczną zawalidrogą. Mam na tyle przytomności umysłu – ha, ha, ha – żeby dać sobie spokój z lombardem i pokłusować do Anwara; znaleźć bezpieczny kąt, nim odwalę totalne zaciemnienie i obudzę się w powielarni lub gorzej.

Ale przyszła myśl druga: walić to! Skoro już tu jestem, czemu by nie wejść? Po co robić dwa razy tę samą drogę?

Za ladą właścicielka lombardu unosi brwi i nie przestaje rozczesywać białych włosów.

– Co rusz cię tu niesie – mówi. – Powiesz mi czarodziejskie słówko?

Gdzieś w zakamarkach mojego umysłu coś przeskakuje i słyszę cichy głosik: powiedz.

Powiedz? Ale co? Przez chwilę mam wrażenie, że ktoś mi napchał siana do głowy.

– Kiepska noc, co?

Słuszniej byłoby powiedzieć: kiepskie życie. Ale przynajmniej przypomniałam sobie jej imię.

– Masz coś mojego, Ofra?

Przypatruje mi się dłuższą chwilę, nim przesuwa dłoń nad ekranem stojącego obok komputera. W czasie gdy sprawdza listę towarów, jej oczy o wyglądzie księżycowych kamieni wędrują z boku na bok, a potem wywracają się do góry. Powoli tracę cierpliwość.

– Nie mam nic, wszystko poszło.

– Do kogo?

Z jej miny można wnosić, że odkąd po raz pierwszy wyciągnięto oczy, świat nie widział takiej świruski. Zamierzam włożyć rękę do kieszeni, lecz coś mi stanowczo mówi, że próżne moje nadzieje. Ona mi nie powie, kto wyniósł stąd moje rzeczy, kiedy balowałam za siedmioma górami.

Zauważa moje zawahanie i wargi jej drżą.

– Znowu na zerze?

Otwieram już usta, by powiedzieć, że nie, że właśnie wygrałam na loterii, ale znowu coś mnie powstrzymuje. Wzruszając ramionami, wyciągam rękę z kieszeni.

– Nawet bogacze z nadmieścia czasem z trudem wiążą koniec z końcem.

– Bogacze mają zdolność kredytową, a ty nie pamiętasz nawet czarodziejskiego słówka.

Wypowiadam więc niecenzuralne słówko, zastanawiając się, czy nie wchodzę już we wczesne stadium nieuleczalnej choroby psychicznej. Jakaś blokada nie pozwala mi mówić, że choć raz posiadam więcej szmalu niż wspomnień. Mam ochotę zapytać, co powiedziałam ostatnim razem, co robiłam, jak się zachowywałam i czemu nie wybrałam opcji priorytetowego wykupu, lecz przeczucie mi mówi, że ona nie piśnie słówka, choćbym błagała na kolanach. Będzie tylko patrzyć na mnie ze znudzoną miną.

Odwracam się, żeby wyjść, i dostrzegam tuż za drzwiami dwie łyse głowy. Super, tego jeszcze brakowało. Dwójka cebulopałów cierpiących na bezsenność szuka frajera, którego można oskarżyć o naruszenie przestrzeni małżeńskiej i sprać na krwawą miazgę. Pewnie szli za mną krok w krok, odkąd wyszłam z taksówki na dachu. Cebulopały często tak robią dla zabicia czasu.

Widzą mnie i szczerzą zęby do siebie. Taa, już się szykują. Nie wejdą do środka, żeby mnie dorwać, ponieważ nie mogą nic mi zarzucić w miejscu publicznym o powierzchni mniejszej niż dziesięć tysięcy stóp kwadratowych. Tak stanowi prawo. Odwracam się do Ofry.

– Czy mogę wyjść tylnymi drzwiami? – pytam pokornie.

Patrząc na cebulopały, Ofra śmieje się półgębkiem.

– Taa, nie ma sprawy. Za darmo, jak dla ciebie. Nie musisz mi nawet mówić czarodziejskiego słówka. – Ruchem głowy wskazuje kotarę za swoimi plecami. – Bierz nogi za pas. Cebulopały mają dobrą pamięć… w przeciwieństwie do ciebie. I wróć, kiedy przypomnisz sobie czarodziejskie słówko.

Wsadź je sobie, Ofra. Tytułem pożegnania rzucam jeszcze jedno niecenzuralne słówko. Zaraz za kotarą jest wyjście do zaułka. Biorę nogi za pas, jakby mnie wilki goniły. Cała wygłodniała wataha.