Czerwcowa odsłona SFFiH stanowi miłą odmianę wobec poprzednich numerów pisma. Zamiast pięciu czy sześciu krótszych opowiadań wzbogaconych o garść „szortów”, tym razem mamy do czynienia z trzema dłuższymi tekstami plus jednym kilkustronicowym „maleństwem”

Postaci Jacka Piekary nie trzeba chyba przedstawiać. W ciągu kilku lat za sprawą „inkwizytorskiego” cyklu stał się on jednym z najpopularniejszych autorów w Polsce. Nie należy jednak zapominać o drugim hobby pana Jacka – polityce. Wystarczy tu wspomnieć (nie)sławną „Przenajświętszą Rzeczpospolitą”, a i w innych utworach ideologicznych wtrętów znalazłoby się bez liku. W tymże kierunku podąża „Stowarzyszenie nieumarłych Polaków”. Od razu jednak uspakajam: najnowsze dzieło Piekary odbiega stylistycznie i jakościowo od wspomnianej powieści. Tym razem autor postawił na humor, chociaż nie ten ciepły, a złośliwy i mocno ironiczny. Wyobraźmy sobie, że wśród mieszkańców naszego pięknego kraju zaczynają się pojawiać zombie, wampiry i inne maszkary. Jaką postawę powinien w takiej sytuacji przyjąć rząd? Czy ożywieńcy to wróg idealny, na którego można zrzucić wszystko, czy też potencjalny sojusznik? Po nieco słabym początku, historia szybko się rozkręca i w efekcie dostajemy bardzo dobre opowiadanie. Szkoda tylko, że pointa nie odbiega od normy.

Punkt wyjścia „Detektywa z Mokrych Psów. Maniak wody święconej” Galiny Czernej przypomina ten znany z filmu „Hot fuzz. Ostre psy”: nadgorliwy policjant z metropolii zostaje przeniesiony do mieściny zabitej dechami, gdzie od razu wpada na trop dużej afery. Oba dzieła łączy świetnie oddany małomiasteczkowy klimat, zderzenie mentalności „miastowego” z „tutejszymi”, a przede wszystkim mnóstwo humoru – raz czarnego jak smoła, gdzie indziej bardziej subtelnego. Na tym jednak podobieństwa się kończą. W końcu w filmie głównym bohaterem nie był czort, a mieszkańców angielskiej prowincji do grona wampirów czy satyrów raczej się nie zalicza. Jakby nie było, czeka nas mnóstwo dobrej zabawy.

Natomiast silny opór stawiło przede mną „Oko za oko” Dawida Juraszka. I nie chodzi mi tutaj o fakt, że głównymi bohaterami opowiadania jest małżeństwo gejów. Podstawowy zarzut – fabuła ukryta pod futurystycznymi gadżetami jest mocno wtórna wobec setek utworów o „miłosnych trójkątach”. Wystarczyłoby jedynie zmienić dekoracje, aby identyczna historia mogła wydarzyć się w średniowieczu lub na Dzikim Zachodzie. Po co więc fantastyka? Nie przekonała mnie także przedstawiona przez autora wizja świata, która wydała mi się mocno niekompletna. Podejrzewam, że dla Juraszka prezentacja świata była elementem drugoplanowym, niemniej przydałoby się kilka słów wyjaśnienia o powodach zerwania z ekologiczną wizją naszej planety.

Na koniec coś w sam raz dla miłośników piłki nożnej – „Marny Czarny” Jacka Adamczyka. Historia pewnej klątwy jest czystą fikcją literacką, ale podobieństwo do pewnych osób i faktów to już raczej nasza smutna, boiskowa rzeczywistość.

W dziale publicystyki otrzymujemy, w formie wywiadu i felietonu, podwójną dawkę Andrzeja Pilipiuka. Czytanie zapisu rozmowy z Wielkim Grafomanem równocześnie nudzi (od kilku lat autor mówi dokładnie to samo) i wywołuje podziw dla konsekwencji (od kilku lat autor mówi dokładnie to samo). A może po prostu trzeba wymyślić nowy zestaw pytań? Z kolei felieton to następna wizyta w Wojsławicach połączona z przemyśleniami natury ogólnej. Czyta się.

Po kilku numerach odpoczynku Romuald Pawlak znów wraca między gwiazdy. Tym razem o Ziemi Śnieżce i pochodzeniu życia na Ziemi. Chyba wolę bardziej przyziemne tematy.

Ciekawiej prezentuje się felieton, debiutującej na łamach SFFiH, Agnieszki Szady. Niby publicystka pisze o fantasy dla najmłodszych, ale spojrzenie na Narnię czy Pratchetta przez pryzmat ich domniemanej antyreligijności robi dużą różnicę.

Czytając najnowszą „Jeremiadę” (tym razem o tym, co to jest komercja), zastawiałem się, czy to Grzędowicz ma kryzys, pisząc kolejny przeciętny felieton, czy ja – nie potrafiąc dostosować się do tekstu. Wnioski pozostawiam czytelnikom.

Tutaj znajdziecie pełny spis zawartości numeru.