Tak by to wyglądało, gdybyście obserwowali wszystko z zewnątrz. I tak opisały to gazety, kiedy w końcu dowiedziały się o tej historii.

Dziesięć minut przed północą, trzeciego lipca, z Coppetts Road, na frontowy podjazd Ośrodka Opieki Charlesa Stangera w Muswell Hill, w północnym Londynie, zjechała furgonetka. To był zwykły wysoki biały bedford bez żadnych oznakowań, ale zaparkował tuż przy drzwiach, w zatoczce z napisem TYLKO DLA KARETEK.

Z furgonetki wysiadła kobieta w towarzystwie dwóch mężczyzn – kobieta była ubrana w nieskazitelny czarny kostium, mężczyźni w jasnobłękitne stroje pielęgniarzy. Kobieta miała na nosie duże proste okulary, które nadawały jej wygląd surowej nauczycielki – choć jednocześnie była niepokojąco piękna i poruszała się w sposób sprawiający, że owa surowość stawała się ironiczną, niemal prowokacyjną pozą. Przejrzała się w bocznym lusterku, przechylając głowę w lewo, a potem w prawo, i przyglądając się sobie krytycznie kątem oka.

– Wyglądasz ślicznie – powiedział jeden z mężczyzn.

Kobieta posłała mu znaczące spojrzenie, na widok którego uniósł ręce w kpiąco przepraszającym geście. „Tylko tak mówię”.

Noc była niezwykle duszna, ciepła i bardzo cicha. W samym Ośrodku Stangera, nocą zazwyczaj będącym źródłem wielu niepokojących odgłosów – krzyków, szlochów, przekleństw, ­profetycznych wizji – także panowała nietypowa cisza. Zakłócał ją jedynie śpiew świerszczy, niezrażonych skromnymi rozmiarami otaczających budynek trawników, wyraźnie zbyt małych, by podtrzymać jakikolwiek ekosystem. Ale w końcu działo się to w Londynie – może świerszcze też musiały dojeżdżać do pracy, jak każdy.

Cała trójka weszła do środka przez wahadłowe drzwi. Kobieta maszerowała na przodzie.

Pielęgniarka pełniąca dyżur w recepcji widziała, jak zajeżdżają furgonetką, i obserwowała ich od chwili wejścia. Musiała nacisnąć przycisk otwierający drugie drzwi, zainstalowane niedawno w celu wzmocnienia ochrony kliniki. Zrobiła to, nie czekając na zapowiedź, ponieważ ich oczekiwała, ściśle rzecz biorąc, stanowiło to naruszenie przepisów bezpieczeństwa.

Zauważyła, że obaj mężczyźni nie wyglądają zbyt przekonująco w roli pielęgniarzy. Jeden był smukłym Azjatą, podobnym nieco do Bruce’a Lee i roztaczającym wokół siebie aurę, którą najdelikatniej można by nazwać piracko-zawadiacką. Drugi nosił strój pielęgniarski jak piżamę, w której przespał już trzy noce, a sardoniczny, pewny siebie wyraz jego twarzy wzbudził w niej instynktowną nieufność. Ciemne włosy miał potargane, a usta odrobinę niesymetryczne – jeden z kącików przekrzywiał się nieco niżej niż drugi, nawet w chwilach bezruchu nadając jego twarzy wyraz cierpkiego rozbawienia bądź złośliwości i zepsucia.

Wszystko to jednak zauważyła w przelocie, bo niemal całą uwagę natychmiast skupiła na kobiecie. Nie sprawiał tego wyłącznie fakt, iż z całej trójki to ona wyraźnie dowodziła: miała coś magnetycznego w twarzy i figurze, a przez to samo patrzenie na nią wywoływało czystą, nieskalaną rozkosz.

Trzeba uczciwie przyznać, że prezentowała się niezwykle i nader atrakcyjnie. Włosy i oczy miała czarne, skórę białą – nieskazitelną bielą śniegu czy też kości, daleką od różowo-beżowego odcienia, który w normalnych okolicznościach nazywamy białą cerą. Ze względu na czarny strój, rozjaśniony jedynie kilkoma akcentami ciemnej szarości, wyglądała jakby wyszła z czarno‑białego zdjęcia.

Kobieta przywitała pielęgniarkę uprzejmym skinieniem głowy i podeszła do biurka.

– Doktor Powell – przedstawiła się głosem niskim jak u mężczyzny, ale zdecydowanie bogatszym w tony i niuanse. – Z Kliniki Ontologii Metamorficznej w Paddington. Przyjechaliśmy po waszego pacjenta.

Położyła na blacie cztery kartki formatu A4: formularz transferowy, wystawiony przez lokalne władze, dokument sądowy przyznający tymczasową opiekę prawną i dwa egzemplarze podpisanego i poświadczonego notarialnie listu ze szpitala Queen Mary w Paddington, potwierdzające przekazanie niejakiego Rafaela Ditko pod opiekę i jurysdykcję szpitala. List podpisano: Jenna-Jane Mulbridge.

Pielęgniarka za biurkiem zaledwie pobieżnie przebiegła wzrokiem wszystkie dokumenty. W skrytości ducha podziwiała swobodną pewność siebie doktor Powell, bardzo imponujący strój doktor Powell i, brutalnie mówiąc, rewelacyjne ciało doktor Powell. Sama siostra miała zaledwie metr pięćdziesiąt osiem wzrostu, zazdrościła zatem kobiecie jej długich nóg. Zauważyła także, jak doskonale czarne włosy doktor, sięgające ramion, lecz surowo zaczesane do tyłu, okalają bladą, idealnie piękną twarz. Dostrzeg­ła, że jej bluzka jest zapięta pod samą szyję, bez śladu dekoltu: może dlatego, że krągłości pani doktor i tak były raczej bujne, jej sutki duże i ewidentnie sterczące, a brak jakichkolwiek linii i zmarszczek na bluzce świadczył wyraźnie o nieobecności stanika. Cokolwiek więcej przekraczałoby subtelną granicę między tym co podniecające a tym co nieprzyzwoite.

Nagle w umyśle pielęgniarki pojawiła się niespodziewana wizja, od której jej policzki zalały się rumieńcem. Wyobraziła sobie, jak rozpina tę bluzkę, powoli rozsuwa na boki i całuje namiętnie jedną z piersi pani doktor. Nie była lesbijką – nigdy dotąd nawet nie myślała w ten sposób o innej kobiecie – lecz czarne, bezdenne oczy za okularami jakby zachęcały do podobnej bliskości i obiecywały odwzajemnienie jej. A może sprawił to zapach pani doktor, jeszcze bardziej uderzający niż jej wygląd? Z początku wydawał się niemal ostry, z nutami potu i ziemi, po sekundzie jednak wszystko zagłuszyła niemal bolesna słodycz.

– Musi pani podstemplować list na dole – dodała pani doktor tym samym poruszającym głosem.

Zawstydzona pielęgniarka pozbierała szybko myśli i zrobiła co jej kazano, choć wciąż miała przed oczami zarys twarzy i torsu pani doktor, niczym powidok. Drżącymi palcami sięgnęła po pieczątkę i przystawiła ją szybko.

– I podpisać – dodała pani doktor.

Pielęgniarka posłuchała.

– Z tego co mi wiadomo, pana Ditko przygotowano już do transferu. – Pani doktor złożyła list i schowała do kieszeni. – Nie chciałabym pani ponaglać, ale mamy dziś do załatwienia jeszcze jedną wizytę i już jesteśmy spóźnieni.

W istocie zjawili się kwadrans przed zaplanowanym czasem, lecz pielęgniarka nie zamierzała psuć tej chwili sporami. Bardzo lubiła Nicka Cave’a i w tym momencie w jej głowie zadźwięczał fragment jednej z jego piosenek. Piękność tak wielka, że nie do zniesienia.

Wezwała szefa zmiany, bo sama nie mogła opuszczać swego stanowiska. Zadzwoniła jednak tylko raz i miała nadzieję, że nie będzie się śpieszył. Tymczasem zajęła panią doktor rozmową, nie zwracając uwagi na obu mężczyzn, jakby w ogóle nie istnieli. Później nie potrafiła w żaden sposób ich opisać: nie miała nawet pewności, czy byli czarni, czy biali. Jeśli o nią chodzi, mogli mienić się odcieniami jaskrawej zieleni.

Kierownik zmiany zjawił się nazbyt szybko, przedstawił się nieco przypochlebnie czcigodnym gościom i poprowadził ich głównym korytarzem, znikając jej z oczu. Pielęgniarka odprowadziła ich tęsknym spojrzeniem. Powinna była przynajmniej poprosić o numer telefonu. Ale co by z nim zrobiła? Była hetero. I mężatką. Na moment ogarnęło ją szaleństwo, teraz z trudem próbowała dopasować jego wspomnienie do własnej definicji swojej osoby. Jak smakuje kobieca pierś? I czemu nigdy nie przyszło jej do głowy, że mogłaby się dowiedzieć?

Kierownik zmiany przeżywał mniej więcej to samo; w jego przypadku dodatkową komplikację stanowił bolesny wzwód, którego dostał po zaledwie paru krokach wędrówki u boku pani doktor.

– Pan Ditko jest w aneksie – wyjaśnił i zwolnił nieco, by zamas­kować erekcję. – W specjalnie wybudowanym pomieszczeniu. To bardzo skomplikowany projekt – i bardzo kosztowny – lecz wasza profesor Mulbridge wydawała się przekonana, że potrafi go odtworzyć.

– W KOM dysponujemy bardzo hojnymi środkami – odparła pani doktor chłodnym, obojętnym tonem, nie dając po sobie poznać, że dostrzegła oznaki kryzysu, z jakim walczył kierownik zmiany. – Nasz roczny budżet wynosi osiemdziesiąt milionów, dodatkowo uzupełniają go dotacje z różnych źródeł. Cela pana Ditko jest już gotowa i czeka na niego.

Kierownik zmiany skrzywił się.

– Wolimy nie używać słowa „cela”... – zaczął.

Tymczasem jednak dotarli do celu i w zderzeniu z masywnymi, stalowymi drzwiami, przypominającymi wrota bankowego skarbca, garść eufemizmów, którą miał już na końcu języka, wydała mu się nagle dziwnie niesmaczna, toteż umilkł.

Przy drzwiach czekał na nich rosły pielęgniarz. Widząc skinienie głowy kierownika, odsunął rygle. Dostępu do środka broniły trzy grube zasuwy u góry, pośrodku i na dole, a także potężny wpuszczany zamek – kolejny nowy dodatek – któremu jeden z sanitariuszy (nie pirat, jego kolega) przyglądał się z nieskrywaną fascynacją.

– Spodziewałem się, że profesor Mulbridge osobiście zechce nadzorować transfer – zauważył lekkim tonem kierownik zmiany. – Od bardzo dawna próbowała do niego doprowadzić.

– Ma w tej chwili mnóstwo na głowie – rzekł mężczyzna, gapiąc się na zamek w drzwiach. – Ratuje świat, od ducha do ducha.

Ta uwaga wydała się kierownikowi dziwnie lekceważąca i dlatego utkwiła mu w głowie. Podobnie jednak jak pielęgniarka w recepcji, odkrył, że niewiarygodnie piękna pani doktor działa na jego umysł niczym magnes, przyciągając jego uwagę za każdym razem, gdy próbował pomyśleć o czymkolwiek innym. Boże, pachniała – właściwie czym? Czym dokładnie? Cokolwiek to było, miał ochotę jeść ów zapach garściami.

Drzwi otwarły się, ukazując pomieszczenie będące w gruncie rzeczy pustym sześcianem, pozbawionym wszelkich sprzętów i ozdób. Wypełniało je równomiernie rozproszone białe ostre światło. Sufit, ściany i podłoga także były białe.

Pośrodku pokoju stał jedyny przedmiot – stalowa rama, wysoka na około dwa metry i szeroka na ponad metr. Był to w zasadzie prostokąt ze stali: dwa pionowe pręty połączone z dwoma poziomymi. Na dole doczepiono do niego trzy pary ogumowanych kółek na poprzecznych osiach, tak szerokich, że zapewniały całej strukturze nader potrzebną stabilność.

Wzdłuż wewnętrznych krawędzi ramy zamontowano około dwudziestu stalowych zaczepów, do których umocowano grube, elastyczne kable. Pośrodku ramy wisiał człowiek, ubrany w okrywający całe ciało kaftan bezpieczeństwa, do którego podczepiono wolne końce kabli. W efekcie przypominał muchę tkwiącą w pajęczynie. Mężczyzna w ramie szarpał się i zwijał, lecz kable absorbowały jego poruszenia tak, że przesuwał się najwyżej cal w każdą stronę.

Jego ruchy były ociężałe i nieskoordynowane. Wyglądał na odurzonego. Oczy otwierał nienaturalnie szeroko, miał tak powiększone źrenice, że nie było widać białek. Kąciki warg zwisały wyraźnie i zebrała się w nich odrobina śluzowatej cieczy.

– OPG – oznajmił kierownik zmiany, jakby uznał, że widok wymaga potwierdzenia. – Trzydzieści mikrogramów, domięśniowo. Jeśli chcielibyście zabrać je ze sobą, mamy kilka gotowych działek, a mało prawdopodobne, byśmy ich potrzebowali po wyjeździe Ditko i...

– Nie trzeba – oznajmił mężczyzna, który odezwał się wcześniej. – Dzięki. Mamy własne sposoby na uspokojenie pana Ditko.

Kierownik zmiany wzruszył ramionami.

– Nie ma sprawy. Uważajcie, to bardzo ciężkie.

– Poradzimy sobie.

Pani doktor weszła do celi, obróciła ramę jedną ręką – na widok tego wyczynu oczy kierownika się rozszerzyły, bo wiedział dokładnie ile waży konstrukcja.

Mężczyzna wiszący w ramie obrócił głowę, żeby spojrzeć na kobietę. Powiedział coś, czego kierownik nie zrozumiał. Brzmiało jak pojedyncze słowo – być może imię – ale liczące mnóstwo sylab i z całą pewnością nieprzypominające nazwiska Powell.

– Asmodeusz – odparła kobieta, pochylając głowę w pozdrowieniu. – Kopę lat.

Głowa mężczyzny opadła. Walczył z dawką narkotyku, która wystarczyłaby do zabicia niewielkiego stada słoni. OPG to neurotoksyna, zatwierdzona do użytku klinicznego w bardzo nielicznych i ograniczonych sytuacjach. Ten pacjent, Rafael Ditko, idealnie spełniał kryteria jednej z nich.

– Suka – wymamrotał niewyraźnie, niczym alkoholik w delirium. – Piekielna suka.

– Czy on panią zna? – zaciekawił się kierownik zmiany.

– Już się spotkaliśmy – odparła pani doktor. – Bardzo dawno temu.

– Zdiagnozowała go pani? Był pani pacjentem?

– Nie. – Kobieta skinęła na swych dwóch pomocników, którzy podeszli i chwycili oba końce ramy. – To było przed jego uwięzieniem.

Nie ciągnęła tematu, a ponieważ kontekst znajomości nie był kliniczny, kierownik zmiany uznał, że nie ma prawa naciskać. Odsunął się, patrząc, jak obaj mężczyźni wytaczają ramę z celi. Zauważył, jak na nią napierają całym ciężarem, by zmusić ciężką konstrukcję do ruchu. Kobieta natomiast nie zrobiła niczego ­takiego. Musi być przerażająco, podniecająco silna, pomyślał kierownik.

Choć nie był już potrzebny i wypełnił swoje zadanie, dołączył do niewielkiej procesji, wędrującej głównym korytarzem. ­Przedstawił też swoją opinię, że transferu powinno się dokonać kilka lat wcześniej.

– Ditko zawsze stanowił dla nas problem – rzekł. – W odróżnieniu od was, nie jesteśmy ośrodkiem specjalistycznym. Nie mogliśmy pozwolić sobie na poddanie go tak uważnym obserwacjom jak trzeba. No i podlegamy zewnętrznej kontroli. – Zniżył głos. – Można chyba założyć – wymamrotał, posyłając pani doktor szybki, konfidencjonalny uśmiech – że dobrze go wykorzystacie, prawda? To znaczy, zrobicie coś więcej niż tylko utrzymywanie go w stanie uśpienia? Profesor Mulbridge z pewnością zaplanowała już jakieś badania co do stanu Ditko. To naprawdę konieczne. Ten pacjent to niewiarygodny okaz. Nie chcę, by zabrzmiało to nieludzko, ale naprawdę niewiarygodny. Przy odpowiednim sprzęcie, z właściwą osobą za sterami, możecie się dowiedzieć mnóstwa rzeczy. A gdybyście potrzebowali czegokolwiek od nas, informacji, obserwacji, wniosków, na podstawie...

Zająknął się i umilkł, bo pani doktor odwróciła się ku niemu i uniesieniem dłoni zatrzymała swoich pomocników. Przyglądała mu się i jej bezdenne czarne oczy niemal przyciągały go do niej, jakby otaczało ją własne, osobiste pole grawitacyjne.

– Dziękuję – rzekła – to bardzo miłe z pańskiej strony. Z pewnością na pewnym etapie zadzwonię. I to niedługo. Wkrótce się zjawię i będziemy razem pracować. Tylko pan i ja. Bardzo intensywnie.

Odwróciła się do niego plecami i odeszła. Dwaj mężczyźni podjęli wysiłki, popychając za nią stalową ramę. Kierownik zmiany pozostał w miejscu jak przyrośnięty, odprowadzając ich wzrokiem. Nie miał już erekcji. Doktor Powell samym swym głosem doprowadziła go do orgazmu.

Wychodząc, pani doktor pozdrowiła recepcjonistkę uprzejmym skinieniem głowy i pielęgniarka zwalniająca zamek odpowiedziała uśmiechem, czując, jak ciepłe spojrzenie kobiety omiata ją niczym czuła pieszczota. Patrzyła dalej, jak opuszczają tylną rampę furgonetki, ładują do środka stalową ramę i znów podnoszą klapę. W sumie trwało to może trzy minuty, w tym czasie obok przekuśtykał kierownik zmiany, kierując się do męs­kiej toalety. Zniknął w niej i już nie wyszedł.

Furgonetka odjechała i podjazd pozostawał pusty i cichy może minutę czy dwie. Potem zjawiła się kolejna, tym razem granatowa. Zatrzymała się. Przed nią jechał smukły, czarny samochód, drugi towarzyszył jej z tyłu.

Z trzech pojazdów wysiadła duża delegacja i zebrała się za plecami siwowłosej kobiety po pięćdziesiątce, ubranej w granatowy płaszcz trzy czwarte w staroświeckim, dziwnie dodającym otuchy stylu. Na jej twarzy malował się spokojny, błogi wyraz, kontrastujący z ostrymi rysami otaczających ją rosłych mężczyzn w czarnych garniturach.

Pielęgniarka wpuściła przybyszy, lecz ich obecność ją zdziwiła. Na tę noc zaplanowano wyłącznie transfer Rafaela Ditko, a to nie wyglądało na przypadkową wizytę. W istocie przypominało raczej oficjalne odwiedziny głowy państwa.

– Jenna-Jane Mulbridge – przedstawiła się z uśmiechem siwowłosa kobieta, wręczając pielęgniarce zestaw dokumentów stanowiących idealny duplikat tych, które właśnie wypełniła – z KOM w szpitalu Queen Mary. Przyjechaliśmy dokonać oficjalnego transferu jednego z waszych pacjentów. Myślę, że panią powiadomiono.

Pielęgniarka gapiła się na nich, jej usta otwierały się i zamykały. Spojrzała na papiery – wyglądały na kompletne i w porządku. Uniosła wzrok ku kobiecie w długim płaszczu, w której przyjazny, wyczekujący uśmiech zaczęła się powoli wkradać kwaśna nuta.

Wywołała kierownika zmiany, ten jednak nadal nie wychodził z toalety.

– To pewnie zabrzmi dziwnie... – zaczęła drżącym głosem.

***

Daleko na zachód i odrobinę na południe biała furgonetka zjechała z obwodnicy północnej na zarośnięty chaszczami ­podjazd zamkniętej i zapuszczonej stacji benzynowej. Reggie Tang wyłączył silnik i odwrócił się ku mnie – imponujący wyczyn, biorąc pod uwagę fakt, że musiał spojrzeć ponad Juliet. Oczywiście Reggie jest gejem, ale to nie stanowi przed nią obrony. Oprócz chirurgicznego usunięcia genitaliów i zamknięcia ich w funduszu powierniczym, nie istnieje nic, co stanowiłoby obronę przed Juliet.

– Tutaj się zmywam – oznajmił.

– W Kew przejeżdżam na drugą stronę rzeki – przypomniałem. – Potem zawracam. Mogę cię podrzucić znacznie bliżej domu.

Reggie uśmiechnął się cierpko.

– Dzięki, Castor, ale chyba się przejdę. Jeśli cię zatrzymają, wolałbym być wtedy gdzie indziej. Obiecałeś mi stówkę, zgadza się? Nie chciałbym odnieść wrażenia, że jesteś równie wielką dręczypałą jak twoja panna.

Juliet przyjrzała mu się z namysłem, po czym spojrzała na mnie pytająco.

– Dręczypałą?

– Mizoginiczne bzdurne gadki – przetłumaczyłem. – To oznacza dziewczynę, która obiecuje, ale nie kończy.

– Ach, rozumiem. – Juliet znów odwróciła się do Reggiego. – Ależ ja kończę – zapewniła go z powagą.

Reggie zbladł, co przy jego ciemnej cerze stanowiło nie lada wyczyn. Juliet, nie spuszczając go z oka, powoli oblizała usta. By zapobiec moczeniu majtek i atakowi histerii, wyciągnąłem z kieszeni niewielki plik dziesiątek, stanowiący honorarium Reggiego, klepnąłem go nim lekko w twarz, by przełamać zaklęcie, i wepchnąłem pieniądze do ręki.

– No to uciekaj, synu – powiedziałem. – I nie wydaj wszystkiego w tym samym sklepie. Pamiętaj, jeśli zjawi się policja, całą noc siedziałeś dziś w domu z własnym fiutem w garści. Albo może fiutem Grega, nie jestem partykularny.

Juliet odwróciła wzrok, uwalniając go. W jej pokazie siły nie kryła się prawdziwa groźba, choć nawet najsłabszy powiew ­mizoginii nieźle ją irytuje – i wiem z całą pewnością, że w dzisiejszych czasach porzuciła nałóg pożerania męskich dusz. Mimo to, z przerażającą łatwością potrafi dostać się do głowy i nieźle ją przemeblować. A Reggie naprawdę mi pomógł, choć nie był mi wcale nic winien, nie chciałem zatem, by odchodził, powiewając strzępami poszarpanej psyche.

Wymamrotał pod nosem ciche pożegnanie i wygramolił się z furgonetki. Wrzuciłem bieg i zacząłem kręcić kierownicą, Juliet jednak położyła mi dłoń na ramieniu.

– Ja też tu wysiądę, Castor – oświadczyła.

– Poważnie? – zdziwiłem się. – Mogę cię przecież podrzucić pod same drzwi.

Uśmiechnęła się – a w każdym razie odsłoniła zęby.

– Wówczas ten stwór z tyłu wiedziałby, gdzie mieszkam.

– Ten stwór z tyłu – odparłem nieco ponuro – to mój najlepszy przyjaciel.

Juliet pokręciła głową.

– Niezupełnie. Już nie. Nadal pozostało w nim trochę Rafaela Ditko, choć niezbyt wiele. Teraz to głównie Asmodeusz. Opętaniu przez demona towarzyszy postępujący rozpad – rozpad ludzkiego nosiciela. A ponieważ wiem, czym jest Asmodeusz i jakim uciechom się oddaje, wolę trzymać go możliwie najdalej od swojego życia osobistego.

Przez chwilę przetrawiałem w milczeniu jej słowa.

– A jednak zgodziłaś się mi pomóc – zauważyłem ostrożnie.

– Tak. – W głosie Juliet słyszałem poważną nutę. – To coś, o czym rozmawiałyśmy z Susan. Idea, że można czerpać przyjemność z pomagania komuś innemu, nawet kiedy nie daje nam to żadnych bezpośrednich korzyści.

– Altruizm? – zaryzykowałem.

– Tak, właśnie, altruizm. Postanowiłam być dzisiejszego wieczoru altruistyczna i przekonać się, jakie to uczucie.

Susan to kochanka Juliet i od niedawna jej partnerka cywilna. Ich związek mocno zmienił Juliet, pozbawił ją dawnej szorstkości i znacznie zmniejszył prawdopodobieństwo, że zakończy przypadkową rozmowę oderwaniem interlokutorowi głowy. Pod pewnymi względami jednak potrzebuje jeszcze dużo nauki. To mozolna wędrówka długą, stromą ścieżką. Długą, stromą, wyboistą, pełną zaskakujących dziur.

A ich istnienie wynika z faktu, że Juliet to sukub, czy innymi słowy, demon specjalnie dostrojony do seksu. Karmi się, podsycając żądze mężczyzn, a potem ich pochłaniając, ciało i duszę; pożądanie w pewien osobliwy sposób odgrywa rolę niezbędnego składnika uczty. To znaczy, że może i potrafiłaby zmusić się do pożarcia faceta myślącego o zwrocie podatku, przypominałoby to jednak jedzenie czystego ryżu bądź makaronu bez odrobiny sosu.

Opisywanie fizycznych atrybutów Juliet to jedynie strata słów. Jest wysoka i smukła, ma wąskie biodra i pełne krągłe piersi, bladą skórę, ciemne oczy i włosy i tak dalej, o wszystkim już wspominałem. Jednakże te atrybuty to zwykły przypadek: równie dobrze mogłaby być dowolnego koloru, rozmiaru i kształtu. Rzecz w tym, że Juliet robi coś z waszym mózgiem; to połączenie jej zapachu – z pierwszym oddechem ostrego i cuchnącego jak u lisa, potem nieznośnie słodkiego – i hipnotycznego spojrzenia. Dwie sekundy po tym, jak ją ujrzycie, nie pamiętacie już twarzy żadnej innej kobiety, i co więcej, nie chcecie pamiętać. Bezboleśnie, bez wysiłku przestraja wasze zmysły: staje się waszą Ewą, Heleną, od dawna utraconą i poszukiwaną przystanią.

Wszystko to do niedawna stanowiło znakomitą adaptację drapieżnika – równie brutalnie skuteczną jak tygrysie szpony czy zęby rekina. Teraz, jak już chyba wspomniałem, Juliet dała słowo i nie rozszarpie was ani nie pożre, nawet gdybyście ją o to prosili. Bo gdyby to zrobiła, miałaby poważne kłopoty z żonką.

– I jak ci się podobało? – spytałem przełykając ślinę, bo nieco zaschło mi w gardle. – No wiesz, altruizm?

– Interesujący – odparła. – I nawet przyjemny. Ale myślę, że odrobina wystarczy na długo, Castor.

– To znaczy...?

– To znaczy, że mam aż nadto zleceń i gdybyś w najbliższych dniach bądź tygodniach potrzebował kolejnej przysługi, nie ­wahaj się poprosić kogoś innego. I odwrotnie, gdybym to ja potrzebowała wsparcia w jakimś zadaniu, spodziewam się, że rzucisz wszystko i stawisz się przede mną o dowolnej porze dnia czy nocy.

– Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej – odparłem beznamiętnie. – Tak za dnia, jak i w nocy.

Juliet wbiła we mnie wzrok, poszukując nieprzyzwoitych aluzji, lecz wszystko, co chciałem powiedzieć, pozostawało na powierzchni. Jeśli mnie wezwie, stawię się. Wiedziała o tym. Niestety, to samo dotyczyło większości ludzi, których spotykała, więc znaczyło raczej niewiele.

– Kiedy profesor Mulbridge odkryje, że sprzątnąłeś jej sprzed nosa upragniony okaz – zauważyła – bardzo się rozgniewa. Będzie chciała się na tobie odegrać. I z pewnością wymyśli coś, czego nie zdołasz przewidzieć.

Wzruszyłem ramionami.

– Jest na mnie wściekła, odkąd odrzuciłem propozycję pracy u niej – odparłem. – Niech sobie próbuje. Będę gotów.

Juliet wyglądała, jakby miała w tej kwestii inne zdanie, ale odpuściła.

– Dobrze skrępuj Asmodeusza – rzekła, wysiadając z furgonetki. – Jeśli się uwolni – naprawdę uwolni, bez powstrzymującego go zaczepienia w ciele twojego przyjaciela – nie potrafisz sobie wyobrazić, jakie szkody może wyrządzić.

Lecz tu akurat nie miała racji. Mam nader bogatą wyobraźnię i doskonale wiem, co by się stało, gdyby pasażerowi Rafiego udało się kiedyś wysiąść z autobusu.

– Będę ostrożny – obiecałem.

– Tak – zgodziła się bez cienia ironii na twarzy bądź w głosie. – Wiem, że nie podejmujesz zbędnego ryzyka, Castor. Nie wedle własnej definicji.

– Dzięki.

– Czy mam dodać, jak bardzo kulawymi definicjami się posługujesz?

– Ucałuj ode mnie Sue – poprosiłem. – Platonicznie. W policzek. Nic groźnego.

– Ma moje pocałunki.

– Więc chyba niczego jej nie brakuje.

Juliet uśmiechnęła się z nagłą szczerą czułością.

– O, tak – zgodziła się.

Raz jeszcze pomachała mi ręką, a potem odeszła w mrok i zniknęła znacznie szybciej, niż tłumaczyłaby to sama ciemność.

Kabinę wyposażono w judasza, pozwalającego zajrzeć na tył furgonetki. Odsunąłem osłonę i zerknąłem, choć nie było tam niczego do oglądania. Ani niczego do słuchania: w środku panowała absolutna cisza.

– Wszystko w porządku, Rafi? – zaryzykowałem po paru chwilach.

Nie odpowiedział. Cóż, lepiej, by w domu nie było nikogo, niż żeby to Asmodeusz odbierał telefony Rafiego. Będzie jeszcze lepiej, jeśli prześpi całą drogę do celu naszej podróży, bo to znacznie uprości wyładowanie go z furgonetki.

Zasłoniłem judasza i odjechałem. Nadal musiałem dotrzeć tej nocy do Lambeth i z powrotem, i perspektywa jazdy wcale mnie nie zachwycała. Podobnie jak to, co czekało na końcu trasy.

Mimo to zrobiłem to co musiałem. Jeśli się nad tym zastanowić, to całkiem niezłe epitafium dla większości moich dni. W Elephant and Castle przekazałem mój ładunek ludziom Imeldy; było ich dwóch: przystojnych Murzynów, którzy nie mówili wiele, byli dziesięć lat młodsi ode mnie i gdyby przyszła im na to ochota, mogli z łatwością zgiąć mnie wpół i połamać na kawałki. Wręczyłem kluczyki furgonetki wyższemu, w rastafariańskiej kolorowej czapeczce; jego zapleciona w warkoczyki broda rzucała wyzwanie męskości wszystkich napotkanych facetów. Pomachał do mnie kluczami niczym nauczycielka wskaźnikiem.

– Imelda chciała, żebym ci to powiedział – zagrzmiał. – I życzyła sobie, bym zrobił to bardzo wolno, słowo za słowem. – Pięć razy postukał mnie kluczami w pierś, raz po każdym wyrazie. – Lepiej. Żebym. Tego. Nie. Żałowała.

Ponieważ znajdowałem się na jego terytorium i łasce, znios­łem to tak godnie, jak tylko umiałem.

– Zdarzyło ci się kiedyś zaplątać tam w dole?

Skrzywił się, patrząc na mnie podejrzliwie.

– Co?

– Te koraliki – uściśliłem, wskazując jego brodę. – Nie przeszkadzają ci w lizaniu cipek?

Jego oczy rozszerzyły się, wargi zacisnęły w wąską linię.

– Człowieku, aż się prosisz, żeby...

Pokiwałem głową, czyniąc typowy szefowski gest oznaczający „kończ już”.

– Powiedzcie Imeldzie, że jestem wdzięczny – rzekłem. – I że wkrótce to załatwię. Ma moje słowo.

Obwodnica południowa. Most Kew. Obwodnica północna. Teraz siedziałem już w wozie Pen, który przynajmniej miał jako taką zwrotność, ale też byłem fizycznie wykończony. Zmęczenie zabija. Spytajcie kogo chcecie. Nie zasnąłem tylko dzięki temu, że przelatywałem kanały wiadomości, żeby sprawdzić czy już mnie ścigają.

Pen czekała w kuchni, przy zapalonych światłach. Domagała się relacji – pełnej, szczegółowej, od czasu do czasu histerycznej i skąpanej w morzu alkoholu.

Kiedy w końcu padłem do łóżka, pijany zmęczeniem, zużytą adrenaliną i dużą dawką wódki, osunąłem się w sen jak gość skaczący w przepaść. W drodze w dół z nieco ogłuszonym zdumieniem pomyślałem o tym, jakie piekło rozpęta się rano.

I postanowiłem pospać do południa.

***

Następnego dnia, i jeszcze następnego, niebo jakoś nie zwaliło nam się na głowy. W gazetach i w dziennikach telewizyjnych nie wspomniano o Rafim, nie znalazłem nawet porządnych plotek na stronach speców od teorii spiskowych i nikt nie stanął na naszym progu, dopytując się, gdzie się podziewałem w nocy trzeciego. Stopniowo z Pen zaczęliśmy się odprężać i otwierać na świat.

Zadzwoniłem do Imeldy, która oświadczyła, że ulokowała bezpiecznie Rafiego u siebie.

– Rafiego? – powtórzyłem, upewniając się. – Nie Asmodeusza?

– Rafaela Ditko – potwierdziła Imelda. – We własnej osobie, zdrowego na umyśle.

– Jesteś cudotwórczynią, Imeldo.

– Owszem, jestem. Co nie znaczy, że podoba mi się to wszystko.

– Wiem. To reguluje wszelkie długi między nami.

W jej głosie zabrzmiała niebezpieczna nutka.

– Nie, Castor, bynajmniej. Teraz to ty jesteś moim dłużnikiem. I kiedy zwrócę się o spłatę, lepiej, żebyś o tym pamiętał.

– Jasne. – Byłem gotów na naprawdę wiele, żeby tylko ugłas­kać Lodownię: niewielu ludzi mogłoby dokonać tego co ona i nie zaliczam siebie do tej grupy.

Minęło kilka tygodni. Pen co dwa, trzy dni jeździła do ­Peckham odwiedzić Rafiego i oprócz pierwszej, wszystkie te wizyty miały charakter, można by rzec, małżeński. Nie uciekając się do niedyskretnych szczegółów, powiem tylko, że wymagały, abyśmy z Imeldą dołożyli wszelkich starań i dopilnowali, by piekielna druga połowa Rafiego nie pojawiła się nagle, zamieniając spotkanie w trójkąt. Wolałem nawet nie myśleć o takiej ewentualności.

W istocie o wielu aspektach obecnej sytuacji wolałbym nie myśleć. Imelda przypominała mi o tym radośnie. Ale z czasem można przywyknąć do wszystkiego. Nie istnieje okropność dość okropna, by nie mogła zamienić się w rutynę.

Uważaliśmy, że idzie nam wspaniale. Wyrwaliśmy Rafiego z łap Jenny-Jane i zapewniliśmy mu coś w rodzaju miniaturowej, lalkowej wersji życia. Byliśmy naprawdę na fali: tacy dobrzy i ostrzy jak brzytwa, że nawet gratulując sobie samym, wiedzieliśmy doskonale, że nie stać nas na jakiekolwiek odpuszczenie sobie. Wiedzieliśmy, że wciąż musimy uważać, i nie przeszkadzało nam to. Przytrzymywaliśmy drzwi prowadzące do piekła oparci o nie ramionami, napinający mięśnie. Tyle że niewiele to daje, kiedy dach zaczyna się walić na głowę.