„Złodziej pioruna” Ricka Riordana to pierwszy tom cyklu zatytułowanego „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy” skierowanego do młodszego czytelnika. Moją uwagę na tę książkę zwróciła właśnie kwestia wykorzystania w niej mitologii greckiej. Wydawało mi się to interesującym pomysłem i byłem ciekaw, jak autor poradził sobie z tym zadaniem. Czy uda mu się połączenie mitologii z powieścią młodzieżową, czy będzie to tylko element settingu pozbawiony większego znaczenia i łatwy do zastąpienia czymś podobnym?

Nie spodziewałem się tego, że otrzymam kopię Harry’ego Pottera. Riordan postanowił inspirować się książkami Rowling. Przejawia się to w kilku elementach, nie tylko ze względu na głównego bohatera (młodego chłopca), który nagle dowiaduje się, że jest kimś niezwykłym i trafia do specjalnej szkoły. Riordan tak samo dzieli swoją powieść na krótkie rozdziały i nadaje im nazwy w podobny sposób, co Rowling. Są także i różnice, które mają przekonać czytelnika, że to wcale nie jest kopia. Oczywiście „Złodziej Pioruna” ma własną fabułę oraz bohaterów. Nie ma tu mowy o plagiacie, ale oczywistym jest, do kogo autor adresuje swoją książkę, licząc zapewne na podobny sukces.

Jednakże powieść Riordana nawet w swych najlepszych momentach nie zbliża się do Pottera. Wspomniana na początku mitologia grecka została użyta raczej w charakterze tła czy jako próba wyróżnienia się z tłumu. Warto jednak zauważyć, że nie ma w powieści przekłamań związanych z tym elementem. Autor największy nacisk kładzie na świetność amerykańskiej kultury, która jest tak wspaniała, że nawet greccy bogowie postanowili przenieść się do Ameryki. „Złodziej pioruna” nie wyróżnia się także w warstwie fabularnej, co może pozytywnie wpłynąć na popularność książki. Riodan unika zbyt częstego zaskakiwania czytelnika. Historię przygód Percy Jacksona prowadzi w sposób przewidywalny, choć można odnieść wrażenie, jakby z czasem zabrakło mu już pomysłów w jakie jeszcze tarapaty, po drodze do głównego celu, można by bohatera wpakować. Same postacie też nie zachwycają. O ile Percy Jackson i jego dwójka towarzyszy wydają się być żywymi i barwnymi postaciami, to drugoplanowi bohaterowie niczym się nie wyróżniają. Tak samo bogowie pojawiający się od czasu do czasu na kartach powieści nie zachwycają. Bardziej przypominają zwykłych śmiertelników niż potężne istoty, które na chwilę przybrały ludzką postać.

„Złodziej Pioruna” to nie jest zła opowieść. Zapewne docelowy odbiorca nie będzie zwracał uwagi na jej wady, a skupi się na prostej fabule. Nie można odmówić Riordanowi, że sklecił lekko i szybko czytającą się powieść. A że treść jest mało skomplikowana? Zapewne pomoże to odnieść jej sukces, tyle tylko, że komercyjny. Nie dostarczy jednak tylu wrażeń, co przygody młodego czarodzieja, do nauki greckiej mitologii też się nie nadaje. Starsi czytelnicy niech sięgną po książki adresowane do nich.