Patronat
Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)
McDonald, Ian - "Hopelandia"
Ukazały się
Kingfisher, T. - "Cierń"
Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"
Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"
Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"
Sablik, Tomasz - "Mój dom"
Pilipiuk, Andrzej - "Czasy, które nadejdą"
Szmidt, Robert J. - "Szczury Wrocławia. Dzielnica"
Bordage, Pierre - "Paryż. Lewy brzeg"
Linki
|
|
|
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie Data wydania: Listopad 2009 ISBN: 978-83-08-04392-9 Oprawa: twarda Format: 148×210mm Liczba stron: 248 Cena: 39,90 zł
|
Jacek Dukaj, jak podaje notka na IV stronie okładki „Wrońca”, jest panem (...), który napisał grube i mądre książki o światach, których nie ma. Stąd też informacja o tym, że tworzy książkę raczej niewielką objętościowo i w bajkowej konwencji wywołała zdziwienie, ale też spekulacje, jak chyba najczęściej nagradzany polski autor ostatnich lat poradzi sobie w nietypowej dla siebie konwencji. Chociaż – czy w przypadku twórczości Dukaja można w ogóle mówić o jakiejkolwiek typowości?
Tematyka „Wrońca” z pewnością nie jest ograna – nie tylko w polskiej fantastyce, ale w ogóle w naszej rodzimej kulturze. Dukaj wziął na warsztat jedno z ważnych wydarzeń naszej najnowszej historii. Stan wojenny, podobnie jak kilka innych kart polskiej historii, jest otoczony swego rodzaju kulturowym tabu, nakazującym podejście pełne podniosłości, żeby nie powiedzieć martyrologii; mówiono o nim poważnie, albo wcale. Tymczasem „Wroniec” jest opowieścią o kilku grudniowych dniach z punktu widzenia chłopca niewiele rozumiejącego z tego, co się dzieje dookoła niego. Jest to punkt wyjściowy do fantastycznej wizji rzeczywistości stanu wojennego, a także do licznych zabaw słowem.
Dukaj nie sili się na dokument czy choćby wierne odmalowanie realiów stanu wojennego; byłoby to sprzeczne z obraną konwencją. „Wroniec” stanowi niejako zmitologizowany obraz współczesnych wyobrażeń o tamtym okresie; opartych na kilku faktach, ale w większości bazujących na informacjach już przetrawionych przez narodową świadomość. Również sama sceneria niewiele ma wspólnego z realnym światem, jawi się raczej jako dekoracja z pogranicza jawy i snu. Samo miejsce akcji, choć budzi liczne skojarzenia z Warszawą, prędzej stanowi zbiór symboli niż rzeczywiście istniejące miejsce akcji.
„Wroniec” jest książką prostą, zarówno w formie, jak i fabule, co czyni ją znacząco odmienną od poprzednich dzieł Dukaja. Z jednej strony może to stanowić spore zaskoczenie dla czytelników, przywykłych do mozolnego przedzierania się przez zawiłości językowe i konstrukcyjne, a z drugiej pokazuje, z jak wszechstronnym pisarzem mamy do czynienia. Dukaj stworzył opowieść lekką, lecz niepozbawioną głębi, okraszoną więcej niż szczyptą humoru – pod tym względem w pamięć szczególnie zapadają „piosenki” (niebędące integralną częścią opowieści, ale stanowiące niejako jej uzupełnienie) charakteryzujące niektóre z grup osób występujących na kartach powieści. Można by wręcz uznać, że „Wroniec” jest książką niedukajową, gdyby nie fakt, że znajduje się w niej kilka elementów charakterystycznych dla twórczości urodzonego w Tarnowie pisarza.
Wydawnictwo Literackie przyzwyczaiło już czytelników do pięknych wydań książek Dukaja, ale nawet na tym tle „Wroniec” się wyróżnia. Chociaż okładka jest oszczędna w formie, to już wnętrze książki prezentuje się znacznie okazalej. Powieść jest bogato ilustrowana, zarówno niewielkimi grafikami, jak i dużymi, dwustronnymi (zwykle okraszonymi cytatami z treści). Ich styl jest zróżnicowany, jedne przypominają szkice, inne bogactwem i pomysłami przywołują steampunkowe skojarzenia, jeszcze inne wpadają w lekko fantasmagoryczne klimaty przypominające animację „O dwóch takich, co ukradli księżyc”. Wielkie słowa uznania należą się Jakubowi Jabłońskiemu za tak zróżnicowane, a jednocześnie idealnie pasujące do treści ilustracje.
„Wroniec”, znów posiłkując się notą z okładki, jest książką o Adasiach i dla Adasiów... chociaż raczej tych, którzy dzieciństwo w dużej mierze mają już za sobą. Mimo bajkowej konwencji nie jest to książka, którą bez przeszkód można byłoby czytać dzieciom do poduszki; zbyt wiele w niej jest gry z historią. Stąd też naprawdę docenić ją będą w stanie dopiero ci czytelnicy, dla których stan wojenny na dobre zagościł w świadomości; nawet jeśli tylko na podstawie wtórnych relacji. Bez znajomości kontekstu „Wroniec” pozostanie jedynie tym, czym jest przede wszystkim. Baśnią.
Autor: Tymoteusz "Shadowmage" Wronka
Dodano: 2009-11-11 23:02:37
-Jeszcze nie ma komentarzy-
|
|
|
Artykuły
Plaża skamielin
Zimny odczyt
Wywiad z Anthonym Ryanem
Pasje mojej miłości
Ekshumacja aniołka
Recenzje
Hoyle, Fred - "Czarna chmura"
Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"
Brzezińska, Anna - "Mgła"
Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"
Lindgren, Torgny - "Legendy"
Miles, Terry - "Rabbits"
McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"
Simmons, Dan - "Czarne Góry"
Fragmenty
Mara, Sunya - "Burza"
Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"
Brzezińska, Anna - "Mgła"
Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"
Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"
Sablik, Tomasz - "Próba sił"
Kagawa, Julie - "Żelazna córka"
Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"
|