Mimo rzucającej się w oczy zamożności stryjka i dostępu do najnowszych kreacji Maria Kornt nie stała się niewolnicą obowiązującej mody. Bujne, związane w niedbały na pozór węzeł włosy w niczym nie przypominały stereotypowej fryzury na „chłopczycę”. Także powiewna sukienka z crepe satin zamiast maskować fi gurę, podkreślała kuszące kształty dziewczyny. Kompletu dopełniały buciki z wężowej skóry i cieniutkie, szare pończochy. Maria się wystroiła, pomyślał Prengler.

– I jak się panu podobam? – zapytała, jakby odczytując myśli mężczyzny.

Okręciła się na pięcie, zmarszczyła gniewnie brwi, patrząc na milczącego architekta. Umówili się na spacer, Maria czekała na niego tuż przed należącą do ciotki kamienicą.

– Jest pani śliczna – powiedział w końcu z wymuszonym uśmiechem.

Niezgrabny komplement został skwitowany gniewnym spojrzeniem zielonych oczu. Prengler opuścił wzrok.

– Najmocniej przepraszam – wymamrotał. – Nie jestem chyba w odpowiednim nastroju.

Dziewczyna zamarła, dopiero teraz dostrzegając bladość i zmęczoną twarz towarzysza.

– To coś poważnego? – odezwała się zupełnie innym tonem.

– Sprawy rodzinne – westchnął Prengler. – Nie chcę o tym mówić.

– Wygląda pan tak, jakby się panu przydało jakieś... wzmocnienie.

Architekt wzruszył ramionami, zacisnął palce na lasce.

– Najmocniej przepraszam – powtórzył.

Maria ujęła go pod ramię, zawróciła do mieszkania ciotki.

– Napije się pan herbaty, no... może znajdzie się i coś mocniejszego – dodała, gdy wchodzili na górę.

Otworzyła drzwi własnym kluczem, zaprosiła Prenglera do środka.

– Cioci nie ma, stryjek jak zwykle załatwia interesy, a służąca dostała wychodne – wyjaśniła, prowadząc go do salonu. – Będzie pan musiał chwilę poczekać na tę herbatę.

Kiedy wyszła do kuchni, podążył za nią.

– Naprawdę się panu spieszy do tej... herbaty – zauważyła z lekką ironią.

– Lubię oglądać kobiety przy pracy – odparował.

Nie odpowiedziała na zaczepkę, przez dłuższą chwilę krzątała się przy kuchni, wreszcie rozlała aromatyczny napar do eleganckich filiżanek.

– Posiedzimy tutaj czy w salonie? – spytała.

– Może lepiej w salonie – zaproponował.

Przepuścił dziewczynę przodem, wyjął jej z rąk pełen herbaty dzbanek. Maria przekazywała mu naczynie z przesadną zdawałoby się ostrożnością, ich dłonie zetknęły się i pozostały razem przez moment.

– Już trzymam – zapewnił z udaną powagą.

Odpowiedziało mu gniewne prychnięcie, wrócili do bawialni. Mimo pozorowanego niezadowolenia hojnie nalała mu whisky.

– To z zapasów stryjka, jak twierdzi, działa wręcz zbawiennie na nerwy...

– Niewykluczone – uśmiechnął się Prengler. – Interesuje panią teoria smaku? – Uniósł brwi, spoglądając na leżącą na stole książkę Brillat‑Savarina.

– Niestety, muszę pana rozczarować – odparła zgryźliwie.

– Moje zainteresowania są dużo mniej wysublimowane, to Freda albo stryjka.

– Pan Żarski...

– Pan Żarski dostał ciężkiego ataku paranoi – weszła mu w słowo. – Twierdzi, że go śledzą. Wypadł stąd rano, jakby ktoś go gonił.

– Można obejrzeć? – spytał. – To wygląda na pierwsze wydanie.

– Oczywiście – zezwoliła z cierpiętniczym wyrazem twarzy. – Ciekawe, ile alkoholu muszę w pana wlać, aby spróbował pan ukraść mi buziaka – burknęła pod nosem.

Prengler nie odpowiedział, z napięciem oglądał stronę tytułową, wyjął z kieszeni niewielką, choć silną lupę. Drzwi do pokoju otworzyły się z trzaskiem, do środka wpadł Żarski.

– Skąd się tu... – zaczęła Maria.

Nie dokończyła, mężczyzna jednym ruchem odrzucił ciężki stół i powalił Prenglera.

– Fred!

– Zamknij się, idiotko! – warknął Żarski.

Prengler już wstawał, starli się na środku salonu, przez chwilę wymieniali błyskawiczne ciosy. Wreszcie architekt odrzucił przeciwnika potężnym kopnięciem w pierś. Maria wczepiła się w jego rękę.

– Niech pan przestanie! – krzyknęła. – Przestańcie obaj!

Umilkła, odepchnięta brutalnie na ścianę. Żarski wyciągnął rewolwer, ale zanim nacisnął spust, Prengler bolesnym chwytem pozbawił go broni. W sekundę później musiał się cofnąć, atakowany zaciekle przez przeciwnika. Obaj mężczyźni poruszali delikatnie dłońmi, starali się unormować oddech, szykując do ostatecznego rozstrzygnięcia. Rozpoczął Żarski. Serią zadanych z nadludzką niemal szybkością uderzeń. Prengler spróbował skontrować kopnięciem w krocze. Bezskutecznie. Rozległ się suchy trzask i architekt odskoczył ze zwisającą bezwładnie ręką, Żarski złamał mu obojczyk.

– To już koniec – powiedział z mściwą satysfakcją. Skoczył naprzód, zaciskając palce na gardle Prenglera, z uśmiechem spojrzał w półprzytomne, zasnute bólem oczy. W chwilę później sapnął boleśnie, pobladł. Nóż, który pojawił się znienacka w zdrowej dłoni architekta, wbił się w jego podbrzusze, a później jeszcze raz i jeszcze...

– Nie...!

Maria z zalaną łzami twarzą na klęczkach unosiła rewolwer Żarskiego. Prengler rzucił nożem spod ręki i dziewczyna zachwiała się, usiłując złapać za sterczącą z gardła rękojeść. Rozległ się łomot wyważanych drzwi, do mieszkania wpadli policjanci. Czuć było zapach krwi i śmierci. Jak zwykle.