Asturasie, Tobie dedykuję tę recenzję, bom obiecał niezwłocznie zrecenzować książkę, jak tylko do mnie dotrze. Niestety, tak się nie stało. Długom nad tą powieścią siedział i się z nią boksował. Zabawne, że książka jest krótka, ledwie dwieście siedemdziesiąt osiem stron. Jednak lektura do łatwych i przyjemnych nie należała. Po dobrze ocenionych „Psach i rycerzach” Tomasz Kopecki postanowił przeskoczyć jednym susem z przeszłości do dalekiej przyszłości. Według mnie chyba nie do końca wymierzył siły na zamiary.

Pamiętam moment, kiedy cieszyłem oczy widokiem naprawdę niebrzydkiej okładki i treścią zachęcającego opisu z tyłu książki, który zapowiadał wprowadzenie mnie w realia mrocznej przyszłości. Akurat miałem okazję bawić się wtedy w klimatach gry fabularnej „Warhammer 40.000” i nic tak bardzo mnie nie cieszyło jak kontakt z książką, która tę atmosferę podtrzyma. Dość szybko jednak odkryłem, że ani to nie ten klimat, ani jakikolwiek inny. Mamy tutaj próby co najwyżej. Próby stworzenia jakiegoś klimatu, próby stworzenia bohaterów, próby powołania do życia jakiegoś ciekawego świata. Wszystkie zakończone niepowodzeniem. Jeżeli mam wskazać powód tych porażek, według mnie jest to po prostu wina autora, któremu się nie chce. Nie chce mu się zbudować klimatu, tylko ten klimat pożycza i to nie tylko z Orwella. Ogłupione telewizją społeczeństwo żyjące pod dyktatem wszechmogącego i wszechinfiltrującego zakonu w ponurym mieście przyszłości mówić Wam powinno wiele. Skojarzeń nie będzie brakować. Mnie chyba najbardziej kojarzyło się to z filmem „Wyspa” Baya, który już w sam sobie oryginalny nie był. Co mnie na to skojarzenie naprowadziło? Pasowali mi – w mojej ocenie – niedorozwinięci, jacyś ograniczeni i zmanipulowani mieszkańcy miasta, które jest absolutnie sztucznym tworem powołanym do istnienia tylko dla potrzeb ludzi żyjących „na zewnątrz”. Może zdradzam za dużo z fabuły, ale wydaje mi się, że nie będzie to dla nikogo stratą. Bez tej wiedzy, gdy już odkryjecie „wielką” tajemnicę podczas lektury, nie będziecie ani trochę zaskoczeni.

Bohaterów też się pisarzowi tworzyć nie chciało. „Mediapolis” to wzorcowy przykład braku pomysłów na oryginalnych bohaterów. Jeszcze byłoby pół biedy, jakby zachowywali się oni w sposób przynajmniej prawdopodobny, jako tako racjonalny i logiczny. Niestety, większość ich decyzji wynika tylko i wyłącznie z tego, że autor chce w którymś kierunku dopchać akcję. Ze świeczką szukać takiego, który uwierzy, że dane kroki bohaterów zostały podjęte zgodnie z jakąkolwiek logiką. To papierowe twory powołane tylko po to, by wypełnić przestrzeń książki od strony numer pięć do strony dwieście siedemdziesiąt dziewięć. I jak tu przejmować się ich losami, skoro są to wyblakłe kopie różnych bohaterów, do tego zwykle jednowymiarowe?

I dziwię się owym ludziom „z zewnątrz”, którzy według autora mają czerpać jakąś rozrywkę z istnienia tego betonowego, szarego, brudnego molocha wypełnionego prostymi typkami i kretynami. Gdzie tu dla nich rozrywka? Coś czuję, że pan autor naoglądał się filmów Koterskiego i spodobała mu się jego teza o Polakach, których nic bardziej nie cieszy, niż możliwość sycenia się niepowodzeniami i krzywdą innych Polaków.

Finał lektury powinien przynieść ulgę, ale głównie tym, którzy nie zacisną zębów i porzucą książkę przed jej końcem. Tych, którzy postanowią przeczytać ją całą i poznać pomysł na zakończenie fabuły, czeka niemiłe rozczarowanie. Pod koniec książki wszelkie napięcie (jeżeli jakiekolwiek powstało) ulatuje z gwizdem, główny bohater niezwykle łatwo wydostaje się z opresji i ucieka wraz z gładkolicą dziewoją w znanym nam dobrze kierunku. Oczywiście ani trochę nie zaskakuje fakt, że zakończenie kojarzy się z różnymi innymi książkami i filmami.

Ja naprawdę nie mam nic przeciwko wzorowaniu się, korzystaniu z cudzych pomysłów i inspirowaniu się wielkimi poprzednikami. Są klimaty, są pomysły i archetypy, które łatwo nam się nie znudzą i lubimy do nich wracać. Wszystkie te powroty mają sens, jeżeli służą odkryciu czegoś nowego, albo spojrzeniu na coś z zupełnie innej strony. Tutaj niestety pan Tomasz Kopecki poległ, ponieważ absolutnie nic nowego nie wniósł.