NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Bordage, Pierre - "Paryż. Lewy brzeg"

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)

Ukazały się

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)


 Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)

 Kingfisher, T. - "Cierń"

 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Maas, Sarah J. - "Dom płomienia i cienia"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

Linki

Oldi, Henry Lion - "Heros powinien być jeden", księga 1
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Cykl: Oldi, Henry Lion - "Heros powinien być jeden"
Tytuł oryginału: Герой должен быть один
Data wydania: Czerwiec 2009
ISBN: 978-83-7574-070-1
Oprawa: miękka
Format: 125 x 205 mm
Liczba stron: 512
Cena: 34,99
Rok wydania oryginału: 1995
Tom cyklu: 1
Seria: Obca Krew



Oldi, Henry Lion - "Heros powinien być jeden", księga 1

Syna zrodzi Alkmena z woli wielkiego Zeusa

„Latwiej było Tafos wziąć” — pomyślał bezradnie Amfitrion, kiedy po raz kolejny od drzwi gynekejonu odgoniła go cała armia mamek, nianiek, akuszerek i innych kobiet pod wodzą przejętej swoją rolą i rumianej na twarzy Nauzykai.
Zszedłszy na dziedziniec, zaczął chodzić w koło niczym lew po swojej pieczarze, starając się nie zwracać uwagi na gwar licznych głosów dobiegających z ulicy.
Okazało się to dość trudne — trudniejsze chyba niż niemyślenie o tym, że w gynekejonie już pół doby krzyczy w mękach porodu Alkmena, a ty w niczym nie możesz jej pomóc, choćbyś był sobie trzy razy herosem!
— To Ejlejtyje! — rozległ się czyjś przenikliwy pisk na ulicy. — Ejlejtyje rodzicielki! Wszystko przez nie!
— Co przez nie? — zapytało jednocześnie kilka innych głosów.
— To, że urodzić nie dają! Z rozkazu Hery! Siedzą na progu i gęby krzywią...
„Ja ci zaraz nie tylko gębę wykrzywię!” — pomyślał z gniewem Amfitrion, wyciągając zasuwę rygla i jednym pchnięciem ramion otwierając oba skrzydła wrót.
Zebrany na ulicy tłumek gapiów cofnął się, ujrzawszy minę gospodarza, ale jakaś śmiała starucha karlica o gębie podobnej do pyska łasicy przemknęła pod ręką Amfitriona i w okamgnieniu znalazła się na dziedzińcu. Amfitrion już się ku niej odwrócił, ale starucha, zamiast uciekać, sama podbiegła do niego i chwyciła go za rękę.
— Jestem Galintiada! — zaterkotała, bryzgając śliną i nisko się kłaniając. — Galintiada, córka Projtosa! Trzeba je przepędzić, przepędzić Ejlejtyje, panie mój! Precz! Ja, Galintiada, córka Projtosa, mądra jestem, wszystko wiem.
I zakręciła się po dziedzińcu, skacząc i pokrzykując histerycznie:
— A-aaaa! A-aaaa! Syna zrodzi Alkmena z woli wielkiego Zeusa! Bogom równy będzie, potężny, heros! Tępiciel potworów! Figę Ejlejtyjom, fi gę! Zapomniano o nich, ofi ar nikt im nie przynosi! Zimne stoją ich ołtarze, pokarał Gromowładny nieszczęśników! A-aaaa! Prawdę rzekła córa Projtosa, która służy Hekate Trojakiej! Prawdę! Prawdę! Prawdę!
Amfitrion potrząsnął głową, jakby się chciał uwolnić od przywidzenia, i ruszył na karlicę z twardym postanowieniem wyrzucenia jej za bramę. W tej akurat chwili nie miał najmniejszej ochoty na wpuszczanie do domu służki Hekate — choćby ta służka wyglądała zupełnie nieszkodliwie i była na poły stuknięta.
Ale gdy podszedł do zachłystującej się już z nadmiaru entuzjazmu Galintiady, otworzyły się drzwi do gynekejonu i stanęła w nich rozpromieniona Nauzykaa. W pulchnych dłoniach trzymała niewielkie zawiniątko, starannie osłonięte przed przeciągami przez troskliwą małżonkę Kreona.
Zawiniątko niezbyt głośno kwiliło.
Amfitrion zapomniał o gapiach, o wrzaskliwej Galintiadzie, córce Projtosa, i o wszystkim na świecie — widział tylko owo zawiniątko i gdyby w tej chwili zaczął się potop, wnuk Perseusza nawet by go nie zauważył.
— Syn? — zapytał, ledwo poruszając wargami.
— A któżby inny? — roześmiała się Nauzykaa, układając sobie zawiniątko wygodniej na łokciu. — Alkmena to nie ja, która same córeczki rodzę. Popatrz, herosie, jakie chłopaczysko! Każdy by pozazdrościł!
Amfitrion podszedł do Nauzykai i nieśmiało zerknął pod odsunięte pieluszki. Patrzyła nań pomarszczona, czerwona buźka, puszczająca bąbelki z bezzębnych usteczek — najpiękniejsza, najbardziej urodziwa ze wszystkich ludzkich twarzyczek i twarzy.
Wyciągnąwszy dłoń, ojciec nieśmiało musnął palcami buzię synka.
— Maleńki, nadam ci imię Alkides — wyszeptał niesłyszalnie.
— Na cześć Alkajosa, mojego ojca a twojego
dziada. Alkides znaczy Silny... Dobre imię. Mogą sobie uważać cię za czyjego tam zechcą syna, ale imię nadam ci ja! Miałeś wspaniałego dziadka i mam nadzieje, będziesz miał dobrego ojca — nawet jeżeli zaczniesz nazywać ojcem Gromowładnego. Będziesz silnym, maleńki Alkidesie, a na razie ja będę silnym za ciebie. Umowa stoi?
Niemowlak skrzywił buzię i zakwilił znacznie głośniej.
— Nastraszyli dzieciaczka, nastraszyli maleńkiego — zaczęła uspokajać noworodka Nauzykaa, kołysząc go w rękach. — A ty, herosie, przestań mamrotać pod nosem... i nie pchaj się, gdzie cię nie proszą! Idź, idź, zajmij się czymkolwiek... ucztę przygotuj, albo podarki jakieś rozdaj...
— Chłopiec! — rozdarła się nagle Galintiada, ruszając biegiem ku otwartym jeszcze wrotom. — Syn! Syn się Alkmenie urodził, heros równy bogom, heros, tępiciel potworów! Syn! Figę Ejlejtyjom, figę! Zapomniano o nich, o córuniach Hery...
Jej szczupłe ciało niby wąż przemknęło przez szczelinę pomiędzy wrotami i w chwilę później wrzawa za bramą wybuchła z dziesięciokrotnie większą siłą niż przedtem.
— Poczekaj! — Amfitrion opamiętał się, skoczył ku wrotom, wybiegł na ulicę i zobaczył Galintiadę, córkę Projtosa, oddalającą się biegiem od jego domu.
— Poczekaj, Galintiado! No, stójże!
Staruszeczka odwróciła się w biegu — a Amfitrion zerwał z szyi złoty dysk z wizerunkiem Heliosa na rydwanie.
Łańcuch naszyjnika nie wytrzymał i dwa ogniwa spadły w pył drogi, ale Amfi trion się nie schylił, żeby je podnieść.
— Łap, córo Projtosa! Dziękuję ci!
Pewnym rzutem dyskobola Amfitrion posłał ozdobę w powietrze, dysk ze świstem nakreślił w powietrzu płaski łuk, a tłum gapiów przyjaznymi okrzykami skwitował zręczność karlicy, która odwróciwszy się, podskoczyła i schwytała dar w locie.
Potem staruszka ponownie puściła się biegiem i gdyby Amfitrion zobaczył wyraz drapieżnej radości, który skaził jej pyszczek, byłby się może głęboko zamyślił — ale Perseida niczego nie dostrzegł.
Wrócił po prostu na dziedziniec, zamknął za sobą wrota, pięcioma palcami zmierzwił swoje i bez tego niepokorne włosy — i znów zaczął bez celu spacerować po dziedzińcu, tym razem jednak uśmiechając się do samego siebie i podśpiewując radośnie pod nosem.
A Galintiada, córa nikomu nieznanego Projtosa, biegła, nie zatrzymując się i przyciskając podarowany jej dysk do zasuszonych i odsłaniających się w biegu piersi.
Przy samej Kadmei ostro skręciła na północny zachód na przedmieścia Teb. W końcu dotarła do samotnie stojącej, rozwalającej się chałupiny, której na poły przegniłe drewniane belki pokryte były zielonym dywanem mchu.
Staruszka wbiegła do środka, odsunęła z podłogi wytartą plecionkę, z wysiłkiem podniosła odsłoniętą klapę i zaczęła schodzić do mrocznej piwnicy po drabinie, która niebezpiecznie poskrzypywała nawet pod jej mizernym ciężarem.
— Dokonało się? — padło niecierpliwe pytanie z mroku na dole.
— Tak — odpowiedziała krótko Galintiada i ostro, tonem rozkazu, zupełnie niepodobnym do poprzedniego stylu jej wypowiedzi, dodała:
— Zaczynajcie! Mamy niewiele czasu...



Dodano: 2009-06-19 13:16:39
Komentarze
-Jeszcze nie ma komentarzy-
Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS