Książka jest kontynuacją wydanej kilka miesięcy temu „Alicji”, historii niespełnionego twórcy scenariuszy filmowych, na którego drodze staje niezwykła dziewczynka. Dzięki niej życie Aleksa zmienia się nie do poznania. I nie chodzi tutaj li tylko o to, że sprawia to sama jej obecność, ale także o fakt, że pewne rzeczy umykają racjonalnemu pojmowaniu...

W kontynuacji mamy do czynienia z wydarzeniami dziejącymi się kilka lat po pierwszej części. Alicja w tajemniczy sposób znika z życia Aleksa, ten zaś rusza na jej poszukiwanie.

Już pierwsza część wzmiankowanej opowieści zawierała nieco wątków paranormalnych i fantastycznych. W „Alicji i Ciemnym Lesie” mamy ich więcej. Tytułowy Ciemny Las jest bowiem miejscem, w którym przyjdzie Aleksowi szukać Alicji. Oczywiście znajduje w nim zarówno sprzymierzeńców, jak i wrogów. Musi wykonać określone zadania i uważać na pułapki.

Wydawać się może, iż Piekara napisał historię sztampową, opartą na starych, dobrych wzorcach i utartych stereotypach. Mamy przecież bohatera szukającego ukochanej, straszne miejsce, w którym się znalazł, i groźnych wrogów, których musi pokonać.

Na szczęście tak nie jest. Owszem, wyżej wymienione motywy występują, ale jednak Piekarze udało się stworzyć coś oryginalnego. Głównie dlatego, że trochę bawi się konwencjami, miesza nasz świat z alegorycznym i baśniowym, łącząc to w smaczny koktajl. Smaku dodaje fakt, że częstokroć autor nie owija spraw w przysłowiową bibułkę, ale mówi o nich wprost, choć bez zbędnych wulgaryzmów i brutalności, której w pierwszej części było ciut za wiele. Co ciekawe, główny bohater wie naprawdę niewiele o tym, co powinien zrobić i na część stawianych pytań tylko on sam jest w stanie sobie odpowiedzieć.

Główną zaletą książki są trafne obserwacje społeczno-obyczajowe, które wplata autor przy okazji perypetii głównego bohatera. Komentowane sytuacje są nam często znane z codziennego życia, choć nie zawsze jesteśmy ich świadomi. „A dlaczego w telewizyjnych wiadomościach mówią o mordercach, a nie o tych, którzy podzielili się z głodującym kromką chleba?”, pyta autor ustami jednego z bohaterów. Podobnie trafnych uwag jest w książce więcej. Choć „Alicję” czytało mi się znacznie szybciej, to jednak „Alicja i Czarny Las” mieści w sobie więcej głębi.

„Świat tak się ułożył, iż każdy tka swojego smoka i swojego kruka”, pisze Piekara, opowiadając czytelnikowi nie tylko wyimaginowaną historię, ale i trochę nas samych. Pisze o tym, co każdy z nas ma w sobie, wewnątrz naszego „ja”. Pisze o trudach, wyzwaniach i brudach codziennego życia. Pisze też Piekara o miłości, która, choć może czasem ciężko w to uwierzyć, jest głównym motywem książki. Jest to o tyle ciekawe, że ta miłość jest trochę ulotna, nieco zawoalowana i trudna. A mimo to – warta przeżycia i pielęgnowania, co na pewno wielu ludzi wie, ale dobrze, że autorowi także takie przesłanie wymsknęło się spod pióra.

Trochę zastanawia mnie fakt rozbicia całej historii na dwie części. Nie wiem, czy było to zamierzone. Według mnie spokojnie można je było wydać w jednym woluminie. Być może jednak nie kwestie techniczne miały tutaj decydujący udział, bo pewna różnica pomiędzy obiema książkami daje się zauważyć.

Tak czy inaczej, naprawdę warto po tę objętościowo skromną, ale treściowo solidną książkę sięgnąć.