Thierry Jonquet prezentuje w swojej krótkiej i wielowątkowej historii różne rodzaje tego, co nasza kultura piętnuje, wypychając poza swój obszar. Zło prymitywne, zło dewiacyjne, zło wynikające z rachunku korzyści i strat, zło irracjonalne bez przyczyny, zło jako kaprys i zło jako zemsta. Odstępstwa od norm moralnych, obyczajowych, przełamanie tabu fizyczności i płciowości. Wszystko to tworzy bohaterów powieści. Reklamowy slogan z okładki głosi, że jest to historia kata i ofiary - jest to prawda w takim stopniu że role te odrywają się od poszczególnych jednostek i wydają się istnieć modelowo, samoistnie. Czasem spotykają się w jednej osobie. Tworzy to sytuacje, kiedy dewiacja nie istnieje już jako indywidualne przeżycie u mnie czy Ciebie, gdzieś pod czaszką, ale wisi w powietrzu, jest przerażająco oczywistą częścią atmosfery – jak tlen. I czytelnik też to czuje.

Książka podzielona jest na pozornie odseparowane wątki. Z czasem autor daje wskazówki, poszlaki pozwalające je łączyć, odnajdywać wspólny kręgosłup historii. Spostrzegawczy czytelnik ma szansę rozwiązać zagadkę, zanim jeszcze autor uniesie ostatnią kurtynę i poda całą makabrę na tacy. Mnie się to prawie udało - książkę czytałem zbyt szybko, w napięciu, bez przerwy. Inaczej się nie dało. Przypominało to oglądanie dobrego filmu nocą, i całość zamknęła się w czasie typowym dla filmów – niecałe dwie godziny (ok. 120 stron). Historia Richarda i Ewy, związku dwojga ludzi nienawidzących się, od samego początku stanowi jeden wielki znak zapytania. I ten znak staje się haczykiem, na który złapałem się bez większego problemu. Jeszcze większe wrażenie robi historia Tarantuli – nie tylko ze względu na najcięższe opisowo sceny, ale również z powodu drugoosobowej narracji („cierpiałeś”, „krzyczałeś”), która wymusza utożsamianie się. Natomiast wątek rzezimieszka trochę odstaje od pozostałych dwóch, nie ma tu takiego ciężaru opisowego i emocjonalnego, co tym bardziej czyniło połączenie wątków zastanawiającym. Te jest jednak mistrzowskie - kulminacją powieści jest groteskowy „happy end”, najsilniejszy akord całej historii.

Umiejętnie stworzony klimat i utkana fabuła wraz z selektywnością treści sprawiają, że sam Thierry Jonquet jawi się jako tarantula, nie dając wyrwać się czytelnikowi ze świata noir, jaki wykreował. A kreował go wcale nie sięgając po niesamowitości światów wymyślonych, ale artykuły z codziennych gazet, jak informuje książkowa wkładka. Polecam "Tarantulę" każdemu – jest to pozycja w sam raz na jeden wieczór. Inna sprawa, że ten wieczór możecie później długo wspominać.