NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)

LaValle, Victor - "Samotne kobiety"

Ukazały się

Kingfisher, T. - "Cierń"


 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

 Pilipiuk, Andrzej - "Czasy, które nadejdą"

 Szmidt, Robert J. - "Szczury Wrocławia. Dzielnica"

 Bordage, Pierre - "Paryż. Lewy brzeg"

Linki

Downer, Ann - "Smok z Nigdylandii"
Wydawnictwo: ISA
Tytuł oryginału: The Dragon of Never-Was
Data wydania: Styczeń 2008
ISBN: 978-83-7418-164-8
Oprawa: miękka, tłoczona obwoluta
Format: 135 x 205 mm
Liczba stron: 240
Cena: 24,90 zł
Tom cyklu: 2



Downer, Ann - "Smok z Nigdylandii" #1

Prolog
Zniknięcie Ellica Lailokena

Ellic Lailoken właśnie wagarował. Tego dnia miał się odbyć egzamin z tematu węże i żmije – znanego w akademii czarnoksięskiej pod bardziej formalną nazwą „Ewolucja i historia naturalna smoków” – lecz Ellic się do niego nie przygotował. Poprzedni dzień spędził nad rzeką; pływał łódką i objadał się dzikimi jeżynami, których krzaki porastały brzegi. Kiedy wrócił późną porą do swojego pokoju, zadowolony i opalony, znalazł wiadomość od współlokatora, który specjalizował się w przepowiadaniu przyszłości.

„Jutro niezapowiedziany quiz z węży i żmij.
Przeczytaj rozdział 11 w Walkerze”.

Ellic otworzył z jękiem egzemplarz dzieła „Smoki starego świata” i próbował skupić się na rozdziale „Formy bezskrzydłe”, ale z powodu jeżyn miał niestrawność i zaczynał właśnie odczuwać coś, co jego prababka nazywała „rozeźleniem”. Lailokenowie słynęli z porywczego temperamentu. W przypływie zniechęcenia cisnął podręcznik za okno.
Problem polegał na tym, że wystarczyło jedno drobne potknięcie, by Ellic wyleciał z akademii, a mógł sobie wyobrazić, co powiedziałby jego ojciec przebywający w rodzinnym gnieździe w Edynburgu, gdyby ostatni z Lailokenów, pradawnego i szanowanego rodu czarnoksiężników, nie zdołał ukończyć rocznika 1906 i okryty hańbą powrócił do domu. Stawką była przyszłość Ellica. Gdyby został absolwentem szkoły, ojciec posłałby go zapewne na Jukatan, gdzie Ellic objąłby prestiżową posadę w rodzinnej firmie i zajął się szukaniem pierzastych węży oraz złotych ropuch.
A zatem Ellic nie mógł dopuścić do tego, by przyłapano go na wagarach. Gdzie się jednak ukryć? Ten stary smok, rektor Sparkstriker, regularnie penetrował znane uczniom kryjówki, toteż wieża zegarowa, labirynt i pokój kredensowy były wykluczone. Tylko niedoświadczeni studenci pierwszego roku próbowali chować się wśród portretów wiszących w galerii fundatora akademii. Nigdy nie można się było dostatecznie spłaszczyć, poza tym zawsze istniało ryzyko, że wypadnie się z ramy obrazu.
Jednak pozostawała jeszcze Klatka.
Rzeczywiście, gdy tylko przyszło mu to do głowy, od razu zadał sobie pytanie, czy w piękny letni dzień istnieje kryjówka lepsza niż Klatka – zamykany na klucz pokój w bibliotece akademickiej, gdzie przechowywano najrzadsze księgi zaklęć i zwoje. Nikt nie zapuszczał się bez potrzeby do tego zakurzonego sanktuarium. Wiadomo też było, że bibliotekarka, Flannery Bellweather, zejdzie ze swego posterunku przy kontuarze punktualnie o 10.27, by w trzy minuty później zrobić sobie przerwę na kawę. Ellic postanowił, że gdy tylko pani Bellweather zniknie, on wślizgnie się do Klatki i schowa, by spędzić kilka godzin na przeglądaniu ksiąg, które według starych i nudnych czarnoksiężników należało bezwarunkowo trzymać z dala od rąk uczniowskich.
Zaczekał, aż panna Bellweather wyjdzie na przerwę, a szelest jej bufiastych spódnic ucichnie w głębi korytarza. Potem wystarczyło tylko wypowiedzieć zaklęcie nad zamkiem, bardzo szczególne zaklęcie, przekazane mu przez tego nicponia Oakiego, starszego brata, który zdrowo narozrabiał i naprawdę wyleciał z akademii. Przeniósł się do Londynu i spędzał całe dnie w klubie „Pod sową i księżycem” – zarabiał na życie jako szuler i bawił się po amatorsku w seanse spirytystyczne, pozostawiając Ellicowi obowiązek ratowania reputacji rodziny na niwie nauki. Oakie wracał do Edynburga wyłącznie pod nieobecność ojca i krążył chyłkiem po domu z głupawym uśmieszkiem na twarzy, ale nie był w stanie ukryć wstydu.
Kiedyś wydobył wspomniane zaklęcie z sekretnego schowka w nowej lśniącej papierośnicy i wręczył bratu z tajemniczą miną. „Nie zużyj go zbyt szybko” – uprzedził, mrugając przy tym znacząco.
Teraz, wypowiedziawszy słowa zaklęcia, Ellic wstrzymał oddech, nie do końca przekonany, czy Oakie nie robił sobie z niego żartów. Zaklęcie jednak okazało się autentyczne i skomplikowany zamek ustąpił z cichym trzaskiem.
Gdy tylko Ellic znalazł się w środku, zaczarowane księgi zaczęły pokasływać i mruczeć. Wyciągnął z kieszeni małe pudełko pełne papierożernych owadów i potrząsnął nim znacząco. Książki z miejsca umilkły.
Ellic powiódł wzrokiem po półkach małego pokoiku. Większość tych dzieł była zbyt delikatna, by brać je do ręki, dlatego też trzymano je w Klatce; znajdowały się wśród nich kruche mapy zaczarowanych krain, wykonane z pajęczej nici i kropli rosy, a także „Księga syreniego snu”, innymi słowy pełen plotek pamiętnik dworski, spisany na rekiniej skórze atramentem kałamarnicy. Inne jednak dzieła trzymano tutaj po to, by nie mieli do nich dostępu uczniowie, którzy mogliby posłużyć się w niecnych celach zawartymi w owych księgach zaklęciami. Tak więc do Klatki trafiły czterdzieści trzy niebiańskie zwoje Jadeitowego Cesarza (jedno niewłaściwie wypowiedziane w starożytnej chińszczyźnie zaklęcie mogło spowodować nieobliczalne konsekwencje) i szamańska księga czarów, spisana na kawałkach kory akacjowej – kilka lat wcześniej doszło do nieszczęśliwego wypadku, kiedy to paru uczniów przyrządziło piwo ze sfermentowanych chrabąszczy i korzeni, i zamieniło jednego z pierwszoklasistów w anakondę.
W głębi pomieszczenia stał egipski sarkofag, który Ellic wyposażył podczas poprzedniej wizyty w poduszki i zapas piwa korzennego z mandragory. Ułożył się do drzemki i niebawem nawiedził go przyjemny sen o Mirandzie Mothwings-Brown i wieczornych korepetycjach z dziedziny miłosnych napojów i eliksirów.
Nagle zbudziły go głosy.
Jakiś mężczyzna przemówił cichym, pełnym niepokoju szeptem:
– Jesteś pewien, że tu będzie bezpieczna?
Odpowiedział mu drugi, a jego słowa zabrzmiały bardziej niecierpliwie niż uspokajająco.
– Szkatułka ze smoczej skóry będzie jej strzec do jutra. Poza tym tylko ty masz klucz.
– No, nie wiem – wyznał ten pierwszy, zaniepokojony. – Wiadomo, że uczniowie włamywali się wcześniej do Klatki. Zabierali stąd zaklęcia, żeby spłatać „spsikusa”. – (Spsikusy były magicznymi figlami, które płatali uczniowie wyższych roczników, by przed podjęciem czarnoksięskiej kariery odcisnąć swój ślad w akademickiej tradycji.) – Pamiętasz rocznik 1904? Zmaterializowali dżiny w butelkach wina przeznaczonych na bankiet z okazji zjazdu absolwentów. Przez cały tydzień mieliśmy na głowie tuzin pijanych duchów.
Ellic oprzytomniał. W pierwszym rozmówcy rozpoznał rektora, Nicholasa Sparkstrikera, i poczuł drżenie serca. Ten potrafił wyczuć wagarowicza na milę; w każdej chwili mógł podejść do sarkofagu i unieść z triumfalnym okrzykiem jego wieko. Sparkstriker i drugi mężczyzna wciąż jednak rozmawiali przyciszonymi głosami.
– Nawet najzdolniejszy student akademii nie zdoła włamać się do smoczej szkatułki – powiedział nieznajomy. – Spokojnie. Jest maksymalnie zabezpieczona.
Teraz Ellic rozpoznał ów głos. Był to Septimus Silvertongue, nowy dyrektor akademii. Ellic przewrócił oczami w niemej rozpaczy. „Wspaniale. Jestem załatwiony”.
– Chyba masz rację – przyznał Sparkstriker.
Dlaczego nie wiedzą, że tu jestem? – zastanawiał się Ellic, a potem zauważył, że wnętrze kapłańskiego sarkofagu pokrywają potężne zaklęcia przeciwko magii. Z ulgą opuścił głowę na poduszkę.
W końcu obaj mężczyźni wyszli, Ellic zaś wygramolił się ze swej kryjówki, zlany zimnym potem. Przekradł się ostrożnie do przedsionka Klatki i tam zobaczył na półce małe pudełko pokryte opalizującą białą skórą ze wzorem łusek – smoczą szkatułkę.
Początkowo zamierzał wydostać się z Klatki i przekraść do swojego pokoju; lepiej nie kusić losu. Lecz smocze pudełko niemal fosforyzowało w przyćmionym świetle pomieszczenia, a jego powierzchnia lśniła perłowo. Prosiło wręcz, by je otworzyć. Ellic poczuł dziwne mrowienie, wędrujące od pięt aż do koniuszków palców. Pradawny ród Lailokenów od wieków odznaczał się pewną słabością. W przypadku Oakiego było to zamiłowanie do hazardu, jeśli zaś chodzi o Ellica – skłonność do impulsywnego działania, nadmierna pewność siebie i przymus sprostania każdemu wyzwaniu. Szkatułka zdawała się kusić go bezgłośnie: „Otwórz mnie”.
Cóż było tak cennego, że wymagało zamknięcia w owej skrytce? Musiał się tego dowiedzieć. Może zaklęcie, które przekazał mu Oakie, wciąż miało w sobie trochę mocy? Pomimo jednak kilku prób skomplikowany zamek nie chciał ustąpić. Ellic wypróbował wszelkie zaklęcia otwierające, jakie znał – a znał ich niemało – i nie był szczególnie zdziwiony, gdy żadne z nich nie okazało się skuteczne. Postanowił więc podejść do problemu z innej strony. A może tak porzucić zamiar sforsowania zamka i w inny sposób dostać się do wnętrza szkatułki?
Kierując się przeczuciem, Ellic wypowiedział proste zaklęcie, jedno z pierwszych, jakich nauczył się w latach chłopięcych. Było to zaklęcie, które odwracało wszystko – absolutnie wszystko – wewnętrzną stroną na wierzch. Ledwie wypowiedział stosowne słowa, gdy rozległ się dziwny odgłos – jakby ktoś przewlekał żółwia przez ucho igielne – i oto Ellic stwierdził, że ma przed oczami dwa zagadkowe przedmioty.
Pierwszy przypominał nieforemną torbę sukienną. To właśnie było pudełko, które przecisnęło się wewnętrzną stroną przez dziurkę od klucza, pokryte teraz z wierzchu szkarłatnym welwetowym wyłożeniem.
Drugim była mała książka, a welinowa oprawa świadczyła o jej pradawności. Wyglądała tak, jakby kiedyś wyjęto ją z ognia i polano wodą; stronice były osmalone, pokryte plamami i zagięte. Ellic wziął ją ostrożnie do ręki i otworzył. Spisano ją w archaicznej odmianie łaciny czarnoksięskiej. Chłopiec wyjął składane okulary translatorskie, jeden z wielu zakazanych w akademii rekwizytów magicznych.
Pismo od razu stało się czytelne, Ellic zaś niemal upuścił książkę z przerażenia.
Na pierwszej stronie widniały słowa:

Prawdziwa relacja Nowego Mistrza.

Każdy czarnoksiężnik powyżej lat sześciu wiedział o „Księdze Nowego Mistrza”. Był to zbiór zaklęć spisanych przez odszczepieńca wyrzuconego z gildii czarnoksięskiej jeszcze w dziesiątym wieku. Gildia miała swe nienaruszalne reguły, wyraźnie określające to, co wolno przywoływać, a czego nie, magiczne słowa, których lepiej nie wymawiać. Pewne zaklęcia uważano za zbyt niebezpieczne, nawet dla najbardziej biegłych mistrzów. Ta właśnie księga je zawierała, wszystkie bez wyjątku. Zakazano jej podczas konwokacji konstantynopolskiej w roku 1100. Od tamtej pory gildia wytropiła i zniszczyła wszystkie istniejące kopie książki – tak w każdym razie mówiono uczniom akademii.
Lecz Ellic trzymał w dłoniach jej egzemplarz. Jedna strona, mocno poplamiona, ukazywała młodego czarnoksiężnika, długowłosego chłopca w zbroi, który poruszał się w promienistej kuli ponad falami. Na stronie obok widniał fragment tekstu, niemal zatarty przez szkodniki i wodniste kleksy. Ellic wypowiedział zaklęcie, by odtworzyć spłowiały atrament, i na chwilę ustęp stał się czytelny:

Od Zachodu nadejdziesz
W Świetle i Ciemności poddasz się próbie
Wody, i nie zatopi cię
Ziemi, i nie pogrzebie cię
Ognia, i nie spłoniesz
Jestem tylko czarnoksiężnikiem małej magii
Jednak słucham i wierzę
Iż koniec wszystkiego
Będzie nowym początkiem.

Przewracając strony w poszukiwaniu zakazanych czarów, znalazł inne proroctwa, wszystkie mówiące o czarnoksiężniku, który dysponował wielką mocą.
Ellic zmarszczył czoło, zdumiony. Nie bardzo rozumiał. Nie było to dzieło zawierające groźne zaklęcia. Gdy zaczął je wertować, uświadomił sobie, co kryje: inny rodzaj zakazanej wiedzy, tej, która była sprzeczna z wszystkim, czego go uczono, z wszystkim, co przez wieki arcymagowie gildii objawiali czarnoksiężnikom jako prawdę o dobrej i złej magii, o granicach między światem doczesnym i magicznym. Ale dlaczego w takim razie gildia z takim wysiłkiem przekonywała wszystkich, że „Księga Nowego Mistrza” jest niebezpieczna?
I wtedy to odnalazł. Na końcu książki zamieszczono drzeworyt przedstawiający czarnoksiężnika, który trzymał jakiś kamień. Rozchodziły się z niego zygzakowate linie, które według artysty miały przedstawiać promienie światła. Z dziury u stóp czarnoksiężnika wyłaniały się przysadziste, zniekształcone demony i skrzydlaci ludzie. Kamień w ręku czarnoksiężnika był kluczem, który otwierał wrota do czarnoksięskiej otchłani, magicznego podziemnego świata Nigdylandii.
Usłyszał nagle jakiś dźwięk i odwrócił się, przekonany, że zobaczy Sparkstrikera. Ale to nie był rektor i upłynęła chwila, nim Ellic rozpoznał nowego dyrektora akademii, Septimusa Silvertongue’a, który miał na sobie dziwny ubiór, coś w rodzaju kombinezonu szermierczego, i długie rękawice z metalowej siatki; Ellic zorientował się, że to strój pradawnego pogromcy smoków, taki sam, jaki znajdował się w gablocie w wielkim holu akademii.
Idiota ze mnie, pomyślał. Oczywiście, gdy tylko opuścił sarkofag, zdradził swoją obecność. Ale co Silvertongue robił tu w stroju chroniącym przed smokami?
– Dyrektorze. – Ellic poczuł, jak oblewa się od stóp do głów gorącym rumieńcem. Wiedział, że jego postępek zostanie uznany za coś poważniejszego niż tylko drobne potknięcie. Wyjąkał: – Mogę to wyjaśnić.
Lecz dyrektor akademii nie wydawał się zagniewany czy zdziwiony faktem, że zastał Ellica w Klatce z zakazaną książką w dłoni. Wpatrywał się w trzymany przez chłopca egzemplarz, a twarz jaśniała mu nieskrywanym triumfem. Podniósł w końcu wzrok i spojrzał na Ellica z tak dziwnie bezosobową złośliwością w oczach, że zmroził mu krew w żyłach. Wyciągnął rękę i wyjął Ellicowi książkę z dłoni.
– Nie ma potrzeby niczego wyjaśniać. Sam mogę to zrobić – smocza szkatułka z nieznaną zawartością została odkryta w starym zbiorniku na terenie akademii przez pracowników zajmujących się pewnym problemem kanalizacyjnym. Książkę umieszczono w Klatce, a pewien student pragnący uczcić koniec semestru „spsikusem” zdołał otworzyć pudełko – z tragicznym skutkiem.
Minęła chwila, nim Ellic zrozumiał, o co chodzi Silvertongue’owi. Dyrektor zamierzał przywłaszczyć sobie książkę, a winę za jej zniknięcie zrzucić na niego. Ale co miał na myśli, mówiąc „tragiczny skutek”?
W tym momencie Ellic zauważył, że coś dziwnego dzieje się z pudełkiem, tym samym, które za pomocą czaru wywrócił na drugą stronę.
– Co... jak...? – wyjąkał z niedowierzaniem.
Pudełko zaczęło obracać się na właściwą stronę, ale smocza skóra, która przedtem stanowiła jego zewnętrzną powłokę, teraz kryła ciało i kości. Był to mały smok – biały, pozbawiony skrzydeł i ślepy, ale żywy. Zwrócił się ku Ellicowi, badając powietrze niebieskim rozwidlonym językiem. Ellic cofnął się, przerażony.
– Nikomu nie powiem, przysięgam! Proszę mnie puścić. Odejdę z akademii, nigdy więcej pan o mnie nie usłyszy. Niech pan weźmie książkę i mnie puści. Błagam.
– Obawiam się, że jest już za późno. Poza tym przydasz mi się w inny sposób. Kiedy robotnicy znaleźli szkatułkę, przekazali ją Sparkstrikerowi. To człowiek małej ambicji i jeszcze mniejszej wyobraźni. Nalegał, żebyśmy umieścili książkę w Klatce, a rano przekazali ją gildii. Wyobraź sobie mój ból. Szukałem jej przez lata, a teraz nie mogłem pozostać z nią sam na sam przez pięć minut! A gdyby zaginęła, dowody świadczyłyby przeciwko mnie. Wtedy wyłoniłeś się z sarkofagu i nagle dostrzegłem rozwiązanie wszystkich swoich problemów. Sama szkatułka podsunęła mi pewien plan. Wszyscy uwierzą, że ona i jej zawartość zostały zniszczone wraz z tobą.
Smok wychwycił woń Ellica i szarpnął głową, jakby chcąc ocenić przed atakiem odległość dzielącą go od celu.
Ellic usiłował rozpaczliwie przypomnieć sobie, co wie o bezskrzydłych istotach, ale nim zdołał przywołać którekolwiek z Zaklęć Unieszkodliwiających Wężowy Kieł, bestia uniosła się na tylnych łapach i ugryzła go przez rękaw koszuli w ramię. Ellic z miejsca poczuł, że ręka piecze go i swędzi, jakby dotknięta do żywego płomieniem.
– Ile... ile czasu mi pozostało?
– Spokojnie – powiedział Silvertongue. – Nie czytałeś Walkera, co? Jad nie jest śmiertelny, choć wywoła pewne objawy.
Ellica ogarnęło dziwne wrażenie. Pokój zaczął wirować, jego barwy zlewały się w jedno. Nie wydawał się już czymś trwałym, ściany i półki jakby się roztapiały, księgi zaś i zwoje tworzyły wielokolorową plamę. Ellic powiódł wokół przerażonym wzrokiem, szukając rozpaczliwie jakiegoś oparcia, antidotum. Ramię go paliło, ale serce miał zimne jak lód.
Septimus postąpił krok w jego stronę, trzymając w dłoniach otwartą książkę. Odczytał głośno kilka słów w czarnoksięskiej łacinie. U stóp Ellica, w miejscu gdzie przedtem leżał spłowiały dywan wschodni, utworzył się mały krąg nicości, nieduża szczelina w Tutaj i Teraz. Ellic poczuł, jak po plecach przebiega mu dreszcz strachu.
– Nie! Nie może pan! – krzyknął i wyciągnął gwałtownie rękę, by złapać się Silvertongue’a.
Dyrektor cofnął się i schylił, by podnieść małego smoka. Uśmiechnął się i ze słowami „obawiam się, że muszę” cisnął w Ellica stworem, który wylądował jak kot, wpijając ostre szpony w plecy chłopca i oplatając mu szyję ogonem. Po chwili krąg nicości rozwarł się i odsłonił absolutną czerń, która przechodziła w nieskończoność, bezdenną studnię absolutnej pustki.
Ellic opierał się rozpaczliwie, ale ciągnęło go nieubłaganie w stronę owej dziury. Pokój przechylił się i obaj, chłopiec i mężczyzna, zaczęli sunąć ku otworowi. Strój ochronny Silvertongue’a przyczepiony był przewodem do masywnych drzwi izby, ale na twarzy dyrektora pojawił się wyraz przerażenia, gdy lina napięła się do granic możliwości. Ellic, czepiając się rozpaczliwie Silvertongue’a, zacisnął dłonie na kruchej książce i wyrwał garść stronic, reszta zaś cennego dzieła rozpadła się na kawałki. Porwani prądem wielkiej mocy, Ellic i smok zniknęli, a w ślad za nimi pofrunęły liczne karty zakazanego dzieła. Studnia pustki skurczyła się do nicości, wirujący pokój zwalniał stopniowo, by w końcu znieruchomieć na dobre. I znów książki spoczęły w milczących rzędach wzdłuż półek, a niebiańskie zwoje i tom z zaklęciami szamana zajęły swe dawne miejsca.
Silvertongue pełzł na czworakach po podłodze, próbując pozbierać to, co zostało z książki. Było jasne, że większość zniknęła w głębi studni wraz z Ellikiem Lailokenem.
Dyrektor osunął się ciężko na podłogę i wydał z siebie zwierzęcy pomruk furii. Siedział tak długą chwilę z głową w dłoniach, potem wstał i odczepił przewód od drzwi Klatki. Następnie wypowiedział kilka słów w czarnoksięskiej łacinie. Jedno zaklęcie zrzuciło kilka książek na podłogę, a inne wypaliło dużą, czarną dziurę w dywanie, tam gdzie wcześniej znajdowała się ziejąca czernią otchłań. W końcu wymówił trzecie, które przemieniło strój pogromcy smoków w akademicką togę.
Przygotowawszy odpowiednio scenę, Silvertongue wyszedł z Klatki i zawołał do Flannery Bellweather, która właśnie nadbiegała:
– Panno Bellweather, proszę natychmiast sprowadzić rektora. Obawiam się, że doszło do strasznego wypadku.



Dodano: 2007-12-29 11:58:45
Komentarze
-Jeszcze nie ma komentarzy-
Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS