W pierwszym tomie „Neandertalskiej Paralaksy” było nam dane zapoznać się z losami dwóch alternatywnych rzeczywistości, w których na Ziemi zapanowały odmienne gatunki – my na naszym świecie, a na innym neandertalczycy. Za sprawą wypadku otwiera się przejście między oboma kwantowymi wymiarami i dochodzi do kontaktu... który łatwy nie jest, ale owocuje interesującą fabułą i sporą liczbą intrygujących pomysłów.

W „Ludziach” ponownie – tym razem z premedytacją – zostaje otworzony portal pomiędzy światami ludzi i neandertalczyków. Obie strony liczą na wymianę naukową i kulturalną, choć pokonanie różnic nie jest łatwe. Rozpoczyna się wymiana dyplomatów, pierwsze deklaracje i... w tym momencie jakby autor zupełnie zapomniał o tej kwestii. Wielka szkoda, gdyż obrana przez niego droga fabularna nie ma nawet drobnej części potencjału obecnego w kontynuacji wątku o próbach nawiązania wspólnego języka między dwoma zupełnie odmiennymi cywilizacjami.

Na czym więc koncentruje się Sawyer? Można powiedzieć, że schodzi do skali mikro i pokazuje relacje miedzy przedstawicielami obydwu światów na przykładzie osobniczym, czyli w tym przypadku skupia się na opisie rodzącego się związku między Ponterem Bodditem a Mary Vaughan. Autor tak dalece daje się porwać tej dosyć patetycznej historii miłosnej, niosącej w sobie wiele elementów charakterystycznych dla opery mydlanej, iż kompletnie zapomina o pociągnięciu pozostałych wątków. A jeśli nawet nie zapomina, to w sposób radykalny marginalizuje. W ten sposób na pierwszy plan wysuwa się chyba najmniej ciekawy z wątków prowadzonych w „Hominidach”. Nie bez znaczenie jest również ograniczenie liczby głównych bohaterów do dwóch. Znacząco zawęża to pole manewru autorowi.

Ponadto drugiej części cyklu brakuje nowych, świeżych elementów. Odmienność kulturowa neandertalczyków sama w sobie już się opatrzyła, zabrakło szerszej konfrontacji kulturowej z naszą cywilizacją – i to nie na przykładzie jednostkowym, jak nam to nam dawkuje od czasu do czasu autor. Podobnie ma się rzecz z pomysłem na wrzucenie samotnego bohatera w obce mu środowisko – w „Ludziach” to Mary przechodzi do drugiego świata, ale jej interakcje z otoczeniem są znacznie ograniczone.

Jednego w książce Sawyera z pewnością nie zabrakło – poprawności politycznej, czasem aż przesadnej i przerysowanej. Niemal śmieszy jak Kanadyjka wspominająca wcześniej, iż nie zna zbyt dobrze historii Stanów Zjednoczonych, ze wzruszeniem opowiada o dzielnych chłopakach poległych w Wietnamie. Podobnych paradoksów jest więcej. Trzeba jednak przyznać, że Sawyer nie jest jednostronny. Potrafi również pokazać, do jakich wypaczeń może prowadzić ocenianie ludzi według ich drugorzędnych cech fizycznych (płeć, kolor skóry) a nie zasług.

„Ludziom” można jeszcze wytknąć wadę, która obecna była również w „Hominidach”. Autor ma tendencję do zbytniego upraszczania rozwiązań (choćby tajna organizacja likwidująca wszelkie przeszkody administracyjne, polityczne etc. piętrzące się przed bohaterami) lub też odwrotnie – do powodowania komplikacji tam, gdzie ich nie powinno być (kompan Boddita nie może sobie poradzić z zadaniem, choć wykonuje znacznie bardziej skomplikowane).

Paradoksalnie, mimo wszystkich powyższych wad, „Ludzi” czyta się niemal równie dobrze jak poprzedni tom. Żywy język, wiele dialogów przeplatanych raczej nielicznymi opisami i wartka akcja sprawiają, iż kolejne strony przewraca się w błyskawicznym tempie. Od książki ciężko się oderwać i kończy się ją szybko, mimo pojawiającej się od czasu do czasu irytacji na niezbyt udaną love story.

Książka Sawyera jest jak tytułowi ludzie – posiada wady, ale jednocześnie pewien niezaprzeczalny urok, który sprawia, iż przymyka się oko na niedoskonałości. Zakończenie zaś wskazuje, iż w „Hybrydach” – trzecim tomie cyklu – otrzymamy coś więcej niż tylko kolejną odsłonę związku głównych bohaterów.