Chciałbym przedstawić Wam swoje wrażenia z lektury najnowszego zbioru opowiadań Anny Brzezińskiej pt. „Wody głębokie jak niebo”. Tomik zawiera siedem opowieści dotyczących Półwyspu, kraju, w którym rządzą magowie, zniewalający swoją magią demony. Poprzez wiązanie ich z rozmaitymi rzeczami, tworzą piękne przedmioty, miejsca lub rozmaite stworzenia.

Opowiadania są stylizowane na włoski renesans, co przejawia się m.in. w nazewnictwie (tłumaczonym oczywiście, ale raczej jednokrotnie). Troszkę mi to z początku przeszkadzało, lecz jakoś się przyzwyczaiłem. Teksty są ze sobą powiązane poprzez realia, lokalizację, a także niejako bohaterów i wydarzenia, które przewijają się w późniejszych historiach. Co ciekawe z początku są one dość ogólne, stylizowane na baśń, podanie, jakiś odkurzony zapis starych dziejów, losów książąt i magów. Z czasem opowiadania stają się bardziej konkretne, zawierają bardziej szczegółowy obraz losów bohaterów i splecionych z ich żywotem demonów. Są one w pewien sposób bardziej, nie wiem jak to określić, ale chyba najlepiej słowami „przyziemne”, „rzeczywiste”, gdyż „schodzą” niejako bliżej spraw zwykłych ludzi. Poza tym podobało mi się, że faktycznie w kolejnych opowiadaniach były wzmianki o wydarzeniach z poprzednich, ale często nosiły one znamiona mitów i legend, w które jedni wierzyli, a inni nie (podczas gdy w poprzednim opowiadaniu było to opisane jako fakt). Nie wiem czy pierwszy zabieg był celowy (mam tu na myśli coraz konkretniejsze opowiadania), ale drugi z pewnością tak. Oba jednak odniosły dobry skutek. Fajnie, że opowieści nie zawsze (w sumie to raczej w ogóle) kończą się dobrze i nieraz zaskakują. Często puenta jakiejś sytuacji sprowadza się do jednego, celnego zdania. Podoba mi się taki styl pisania. Mnie osobiście najbardziej przypadły do gustu ostatnie opowiadania (zwłaszcza „Śmierć czarnoksiężnika”), a ta trochę uciążliwa włoska stylizacja z pewnością z czasem da się polubić lub chociaż zaakceptować czego ja jestem żywym przykładem! ;-)

Szczerze mogę polecić ten zbiór każdemu, kto lubi oryginalne, pełne magii i niesamowitego klimatu opowieści. Anna Brzezińska udowodniła po raz kolejny, że świetnie sobie radzi w różnych stylizacjach, a każda jej powieść czy zbiór opowiadań są krokiem naprzód w pisarskim rozwoju. Możemy się z tego tylko cieszyć i oczekiwać kolejnych pozycji wzbogacających naszą fantastykę.

PS. Dodatkowym atutem zbioru są świetne ilustracje Moniki Rokickiej (m.in. demonów, postaci czy pewnej wieży). Polecam serdecznie!

PSS. Na końcu książki zamieszczono kilka opisów pozycji z wydawnictwa Runa oraz fragment ciekawie zapowiadającej się powieści Krzysztofa Piskorskiego pt. „Wygnaniec” będącej pierwszym tomem trylogii „Opowieść piasków”.