Muszę się przyznać, że sięgałem po najnowszą powieść Grahama Mastertona, „Aniołowie chaosu”, z dużymi nadziejami. Oczywiście nie oczekiwałem jakiegoś wiekopomnego dzieła, które uczyniłoby z angielskiego autora horrorów noblistę, ale po kilku słabszych powieściach („Krew Manitu”, „Pogromca wampirów”) liczyłem, że przerwie on złą passę i czytelnicy otrzymają ciekawą i wciągającą powieść. A jak to wygląda w praktyce?

Zaczyna się intrygująco. Noah, główny bohater powieści, jest z zawodu kaskaderem. Skoki z wieżowca, ucieczki z płonących budynków, strzelaniny czy pościgi samochodowe to jego chleb powszedni. Można wręcz powiedzieć, że ryzyko to jego drugie imię. Któż mógłby się więc spodziewać, że srebrny medalion z napisem Prchal znaleziony podczas nurkowania w Morzu Śródziemny uczyni jego życie jeszcze bardziej niebezpiecznym? Szybko okazuje się, że znaleziony artefakt jest symbolem starożytnej, siejącej od wieków chaos organizacji, która to nie cofnie się przed niczym, by zachować swe istnienie w tajemnicy. W tej nierównej walce Noah może jedynie liczyć na swoje kaskaderskie umiejętności oraz grupkę przyjaciół z seksowną przyjaciółkę Silją (oczywiście trafią do łóżka) oraz kolejnym celem terrorystów, Adeolą Davis (nie trafią do łóżka) na czele.

Nie da się ukryć, że książki Mastertona czyta się dobrze, nie inaczej jest w tym wypadku. Sprawny warsztat pozwala wciągnąć czytelnika w wir wydarzeń, niestety przy okazji autor serwuje nam najbardziej niedorzeczne pomysły. Ano właśnie – logika stanowi najsłabszy element powieści. Wyobraźcie sobie najbardziej tajną organizację na świecie, która od początków cywilizacji morduje wpływowych polityków. O jej dorobku niech świadczy lista ofiar: Juliusz Cezar, Abraham Lincoln, arcyksiążę Franciszek Ferdynand i oczywiście JFK. Nie są to bynajmniej przypadkowe ofiary – każda śmierć powoduje chaos, który, zdaniem terrorystów, jest niezbędnym czynnikiem rozwoju ludzkości. Skrytobójcy są nieliczni, ale to bezwzględni fanatycy, dla których śmierć jest wybawieniem. Nikt nie wie o roli, jaką odegrali w historii, ba – nikt nawet nie podejrzewa ich istnienia. I nagle na ich drodze staje garstka amatorów, którzy w przeciągu kilku dni rozwiązują jedną z największych tajemnic naszej cywilizacji. Rezultat takiego starcia łatwo przewidzieć – prawda? Inna ciekawostka – tak tajna organizacja przyjmuje w swoje szeregi niesprawdzonych ludzi; wystarczyło zapukać do drzwi i trzymać się na szybko wymyślonej bajeczki – gdzie sens, gdzie logika ? A ile osób stoi na czele syndykatu zbrodni ? Oczywiście, że jedna plus sponsor – wystarczy ją zabić, aby ład i porządek zatriumfowały..

Nie udali się Mastertonowi również bohaterzy. Pal licho, że są sztampowi – czytaj: odważni i prawi, dla mnie najbardziej denerwująca jest ich niezniszczalność. Chociaż trup ściele się gęsto, nasi herosi są niezwyciężeni i wychodzą cało z każdej opresji. Ani kolejne zastępy samobójców, ani bomby nie są w stanie powstrzymać naszych dzielnych bohaterów przed poznaniem prawdy. Ja rozumiem – konwencja, ale tego typu zabieg zmniejsza przyjemność czytania książki.

Zawiodłem się także na wątku „polskim”. Prchal – takie nazwisko widniało na medalionie znalezionym przez Noaha - pilotował samolot, w którym zginął w katastrofie generał Władysław Sikorski. Szkoda tylko, że autor potraktował postać polskiego polityka po macoszemu – ot, kolejny mąż stanu , który zginął z rąk „Aniołów Chaosu”. W dodatku wspominając o potencjalnych zleceniodawcach morderstwa Sikorskiego autor podtrzymuje wątek rosyjski, nie wspominając o innym, równie prawdopodobnym pomysłodawcy zamachu, czyli rządzie Anglii. Szkoda tym większa, ze we współczesnej literaturze popularnej rzadko są poruszane polskie wątki. Nie licząc innej powieści Mastertona, „Dziecko ciemności”, której akcja rozgrywa się w Warszawie, utkwił mi w pamięci jedynie cykl Carda o Enderze – ojciec głównego bohatera pochodził z Polski.

Na szczęście powieść broni się szybką akcją oraz tak charakterystycznymi dla twórczości Mastertona licznymi opisami seksu i makabry. Chociaż nie mamy do czynienia z horrorem, kilka scen jest jakby żywcem wziętych z powieści grozy – torturowanie jednego z ochroniarzy. Jeśli ktoś lubi opis obgryzania ręki na żywca będzie w niebowzięty. Do tego podrzynanie gardła, kastrowanie oraz rozpruwanie brzuchów – czyli zestaw standardowy numer 2.

Nie ukrywam, że lubię twórczość Mastertona, szkoda tylko, że jego najnowsze książki dostarczają jego czytelnikom więcej rozczarowania niż satysfakcji. Podobnie ma się rzecz z „Aniołami chaosu” – autor sięga po sprawdzony pomysł globalnej konspiracji, doprawia go seksem i przemocą, a dla wiernych wielbicieli z Polski dodaje wątek Sikorskiego. Niestety, finałowy efekt to przeciętne czytadło, które na tle innych powieściowych thrillerów prezentuje się po prosto słabo.