Metrodor, filozof grecki z IV wieku p.n.e. miał rację. Na nieszczęście dla Andrew Wiggina, kilkuletniego chłopca, jego jakże śmiałe na tamte starożytne czasy stwierdzenie okazuje się słuszne.

Ludzkość nie jest we wszechświecie sama. Kosmos nie jest tylko dla nas, a obcy nie są do nas podobni. Nasze wartości i prawa nic dla nich nie znaczą. Nie potrafimy się z nimi porozumieć. Imperatyw gatunkowy jest niezwykle silny. Jak się okazuje, za bardzo. Gdy pojawiają się pierwsze ofiary po stronie ludzi, konflikt staje się nieunikniony. Nie ma czasu na refleksję, szukanie odpowiedzi na pytanie: dlaczego oni to zrobili? Są obcy, źli, stoją nam na drodze do gwiazd.

Z tego właśnie powodu Andrew Wiggin, zwany przez starszą siostrę Enderem, zostaje przedwcześnie zmuszony do porzucenia swojej arkadii lat dziecięcych. Rozpoczyna się dla niego czas znoju i trudu. Czas szybkiego dojrzewania. W tych trudnych chwilach może liczyć tylko na siebie. Nie wolno mu jednak przegrać, gdyż ceną za klęskę może być los całej ludzkości.

„Gra Endera” tak naprawdę to nie kolejna książka o wybrańcu, o jedynej osobie mogącej uratować świat. Dla Orsona Scotta Carda byłoby to zbyt trywialne. De facto jest to historia zagubionego chłopca, przed którym staje zadanie zdecydowanie go przerastające. Jest to opowieść o tym, jak duże drzemią w człowieku możliwości. Śledząc losy Endera, jednocześnie jesteśmy świadkami zmian w nim zachodzących. I należy przy tym zaznaczyć: Ender, pomimo że nieprawdopodobnie młody i genialny, jest jednym z najbardziej „ludzkich” bohaterów książkowych.

Między innymi z tego powodu, nim się obejrzymy, zaczynamy wraz z nim uczestniczyć w książkowych wydarzeniach. Jego przegrane stają się naszymi porażkami, triumfy przyjmujemy jako swoje. Z głównym bohaterem można utożsamić się do tego stopnia, że gdy ostatni rozdział będzie już tylko wspomnieniem, wraz z powrotem do normalnej rzeczywistości pojawi się poczucie osamotnienia. Ot, znów przed nami szara codzienności, a przed chwilą jeszcze przecież uczestniczyliśmy w międzygwiezdnym konflikcie.

Powieść Carda potrafi również zaskoczyć. Gdy wydaje się nam, ze rozwój wypadków jest jak najbardziej oczywisty, wtem następuje zmiana. Zmiana, która powoduje, że dotychczasowe wydarzenia nabierają zdecydowanie innego znaczenia. Zupełnie jak w życiu, prawda?

Gdy dodamy do tego, że autor niezwykle sprawnie włada piórem, umiejętnie pobudza wyobraźnię czytelnika, a przede wszystkim jakże trafnie dostrzega pewne aspekty ludzkiego charakteru, to należy stwierdzić, że jest to obowiązkowa pozycja w biblioteczce miłośnika science fiction. Z pewnością jednak oprócz niej powinny tam znaleźć się jeszcze inne lektury Carda. „Gra Endera” nie zamyka bowiem historii Andrew Wiggina. Dalsze jego losy możemy śledzić w „Mówcy Umarłych”, „Ksenocydzie” i „Dzieciach Umysłu”. O nich jednak kiedy indziej. Najpierw należy ochłonąć po części pierwszej.