Dziesięć lat. Dziesięć długich lat – tyle trwało wygnanie rycerza zakonu Pandionu i Obrońcy Korony, mężnego Sparhawka. Teraz, gdy ojczyzna jest w niebezpieczeństwie, wraca do rodzinnej Elenii. Młoda królowa Ehlana została otruta i tylko potęga magii chroni ją od śmierci, a co gorsza, złe moce dybią na jej tron. Drżyjcie jednak niegodziwcy. Oto nadciąga sprawiedliwość, która położy kres waszym podłym intrygom. A wy, drodzy czytelnicy, będziecie tego świadkami.

„Diamentowy tron” to pierwszy tom trylogii „Elenium” autorstwa Davida Eddingsa. Czytelnik dostaje w swoje ręce książkę pełną przygód, ekscytujących podróży i magii. Od razu jednak zaznaczam, że nie jest to powieść najwyższych lotów. Jest to raczej przyjemny czasopożeracz, miejscami przypominający klasyczny przewodnik turystyczny. Wraz z grupą bohaterów wędrujemy bowiem żwawo po mapie od punktu A do B, potem jeszcze zawadzamy o C, odwiedzamy kogoś w D, zbieramy informacje w E, aby w glorii i chwalę wrócić do punktu wyjścia. Po drodze spotka nas mnóstwo przygód: zasadzki, pogonie, potyczki z wrogiem oraz podstępni przeciwnicy na czele z biskupem Anniasem i jego zausznikami. Na szczęście Sparhawk i jego towarzysze to prawdziwi supermeni. Dla nich dziesięciokrotna przewaga wroga to tylko wyrównanie szans. Zresztą im więcej niegodziwców stanie na ich drodze, tym lepsza zabawa. Na naszych herosów nie ma mocnych.

A propos bohaterów. Główną i najważniejszą postacią „Diamentowego tronu” jest Sparhawk. Rycerz zakonu Pandionu to klasyczny aż do bólu zakuty w blachę osiłek rodem z fantasy. Prawy, odważny, impulsywny – często najpierw sięgający po miecz, a później zadający pytania. Jedyną rysą na jego kryształowej postaci jest sarkastyczne poczucie humoru – chociaż czy to jest wada? Do pomocy Obrońca Korony dostał sprytnego giermka Kurika, klasycznego Sancho Pansę w wersji fantasy, nadrabiający bystrością umysłu za swego pana, a także grupę wiernych rycerzy-towarzyszy. Niestety, autor tworząc tych ostatnich zastosował jedną matrycę – wszyscy są szlachetni i nieugięci aż do mdłości. Na szczęście mają jednak pewne indywidualne rysy. Przejawiają się one głównie w rodzaju uzbrojenia – od miecza po halabardę – oraz sposobu zachowania: mamy więc dewota, milczka, żartownisia oraz gadułę-chwalipiętę. Do kolekcji można jeszcze dodać nawróconego złodzieja oraz czarodziejkę-nauczycielkę, której specjalnością jest temperowanie wybuchowych temperamentów swoich podopiecznych. Jak dla mnie najsympatyczniejszym bohaterem jest jednak wierzchowiec Sparhawka – Faran. Jest to prawdziwy koń z charakterem, chociaż może bardziej pasuje do niego określenie wredne bydlę. Podobnie jak jego właściciel ma dość kąśliwe poczucie humoru, które przejawia się głównie w gryzieniu znienacka czy „przyjacielskim” kopniaku.

David Eddings nie rozpieszcza również swoich czytelników zbyt skomplikowaną fabułą. Od początku otrzymujemy jasny i klarowny podział na złych i dobrych, a sama intryga jest dość przewidywalna, a miejscami wręcz śmieszna. I tak na przykład nie można liczyć na rozprawę z biskupem Anniasem, chociaż wszyscy wiedzą, że to on jest odpowiedzialny za wszelkie kłopoty. Zbyt często także czytelnik jest w stanie przewidzieć kolejne ruchu bohaterów, a zwroty akcji specjalnie go nie zaskakują.

Pomimo tych wad książkę Davida Eddingsa czyta się bardzo przyjemnie. Dużą zasługę ma w tym solidna dawka humoru odczuwalna na każdej stronie książki. Również postaci, chociaż schematyczne, wzbudzają sympatię, a kolejne przygody Sparhawka i jego kompanii dostarczają sporej porcji rozrywki. Plusem jest też kreacja świata stworzonego przez Eddingsa. Każde z odwiedzanych miejsc nieco różni się od siebie – mamy więc państwa na modłę arabską, ale i przypominające średniowieczną Francję czy Anglię. Choć – bądźmy sprawiedliwi – nie jest to jakaś wielka innowacja, niemniej ucieczka od standardowego świata zamieszkanego przez ludzi, elfy i krasnoludy jest miłą odmianą. Interesującym pomysłem było także stworzenie czterech zakonów składających się z rycerzy władających mieczem i magią.

Dodatkowym atutem książki jest jej niska cena i sam format – iście kieszonkowy. Dzięki temu „Diamentowy tron” to idealna lektura na weekend za miastem albo długą podróż pociągiem. Wtedy prostota fabuły staje się jej zaletą, a szyta grubymi nićmi intryga nie przeszkadza.