Wielu książek Johna Ringo nie czytałem, jednak znając nawet mały wycinek twórczości tego pisarza łatwo jest go sklasyfikować. To jeden z autorów w szybkim tempie piszących lekkie, niespecjalnie fascynujące, acz zdatne do czytania militarne opowiastki science fiction. Czasem dające mniej przyjemności z lektury, czasem więcej, lecz zwykle na podobnym, czytadłowym poziomie.

„Szmaragdowe morze” to drugi, po „Tam będą smoki”, tom cyklu „Wojny rady”. Sytuacja po pierwszej, dość chaotycznej fazie wojny zaczyna się klarować. Ziemia podzielona jest na dwie frakcje pogrążone w wyniszczającym konflikcie, a rywalizacja zaczyna przenosić się na oceany – aby zyskać przewagę, trzeba wejść w sojusz z żyjącymi w nich syrenami (dokładnie rzecz biorąc, ludźmi, którzy przed Upadkiem przybrali formę syren). Zgodnie z tytułem drugi tom cyklu amerykańskiego pisarza będzie się więc rozgrywał na i pod powierzchnią wody, wśród syren, delfinów i smoków.

„Szmaragdowe morze” zawiera wszystko to, czego czytelnik oczekuje po tego typu pozycjach: dużo walki, dużo rozmów o walce, dużo broni i dużo rozmów o broni. Ponadto jest tu sporo pięknych kobiet, trochę „momentów” i elementy zarówno science fiction jak i fantasy oraz egzotycznego klimatu tychże.

Choć wiele rzeczy w tej książce przebiega wydeptanymi szlakami, Ringo stara się wprowadzać nowe pomysły, a już na pewno jak najwięcej namieszać pod względem wizji świata. Jednym z udanych i dodających uroku książce elementów jest pewien Królik, wytwór sztucznej inteligencji – w małym zwierzaczku o czerwonych ślepiach zawarte jest wszystko co można nazwać „czarnym humorem”; dość morderczym – w dosłownym tego słowa znaczeniu – humorem.

Wizja świata, a czyli wysoko rozwiniętej cywilizacji dźwigającej się po upadku, jest dość dyskusyjna. Trudno powiedzieć, jak rozwijałoby się społeczeństwo „rozpuszczone” do granic po odebraniu mu większości zdobyczy cywilizacyjnych, ale jak dla mnie zbyt szybko następuje tu „uśredniowiecznienie” – trudno, by po kilku latach powstały tu nowe duże ośrodki miejskie, rozbudowane gałęzie przemysłu i system gospodarczy. Wszystko rękami ludzi, którzy do tej poru żyli w raju. Jest wiele tu niedorzeczności i naciąganych rozwiązań, ale chyba pozostaje w ramach konwencji przymknąć na nie oko.

Parę słów trzeba poświęcić wydaniu. Powiem wprost: tłumaczenie, redakcja i korekta są fatalne. Dawno nie czytałem książki tak złej pod tym względem, a owiana złą legendą jakość edytorska pozycji wydawanych przez Solaris jest niczym w porównaniu z potworkiem tu omawianym. Zdania, za które nauczyciele gotowi są karać jedynkami, znajduje się tu zbyt często, by skwitować tę kwestię jednym zdaniem. Zwłaszcza, że w dużym stopniu utrudnia to lekturę.

Nie wiem, co jest winą autora, a co popsuł tłumacz, ale któryś z nich ma manię „chichotu” i „chichotania”. Po kilku rozdziałach zaczęło to na mnie źle wpływać – bez przerwy ktoś odpowiadał na coś chichocząc, inna osoba wydała z siebie niewinny chichot, a rzadko kiedy odbywały się rzeczy autentycznie wywołujące taki odruch. Inną kwestią, która mnie drażniła, jest poziom niektórych dialogów – szczególnie dotyczące spraw bardziej intymnych są drętwe, banalne i nieodparcie kojarzące mi się z cieplutkimi rodzinnymi serialami typu „Siódme niebo”. No i często występują w nich „chichoty”, co potrafi już zdołować...

„Szmaragdowe morze” to typowa książka Johna Ringo. Miłe czytadło – z pewnymi błędami, trochę popsute przez wydanie, ale dalej nadające się do zabicia czasu. Nie wiem jak jest w Waszym przypadku, ja czasem na tego typu lekturę mam ochotę, a „Szmaragdowe morze” jako tako się sprawdziło. Polecam je szukającym tego typu lekkiej rozrywki i fanom prozy tego autora, natomiast krytyczni wielbiciele ambitniejszej fantastyki zbyt mocno na tej książce zetrą sobie zęby.