Parszywa okoliczność

Mattheus Dalambert łyknął wina, cmoknął z ukontentowania — almaden pochodził z dobrego rocznika, smak miał aksamitny, o lekkiej owocowej nucie.

— Grobowiec to nieco dziwne miejsce na drzemki — rzucił od niechcenia.

— Zapewnia jednak maksimum możliwej dyskrecji przy spotkaniu — odparła Katrina. — Można też spokojnie myśleć, nie narażając się na nagabywanie pana... Hargo — miano majordoma wymówiła z obrzydzeniem.

— Powiedzmy — Mattheus nie był przekonany. — Pani, co jednak sprawiło, że za pomocą tego... pana Moncka przesłałaś mi wezwanie?

— Szczerze mówiąc, chciałam prosić kogoś innego. Ale mistrz Monck serdecznie polecał słynnego Mattheusa Dalamberta. — Błysnęła zębami w uśmiechu.

— Hm... hm... — odchrząknął Mattheus, nie wiedząc, czy właśnie usłyszał komplement, czy też z wdziękiem z niego zakpiono. — Pani Katrino, pytam, dlaczego w ogóle wysłano tak naglące zaproszenie.

Niewiasta spoważniała.

— Porwano mnie. I uwięziono.

— Przecież...

— Mogę poruszać się swobodnie w dobrach Dragów. Jednak nie jestem w stanie wyjść poza doliny. I – co jeszcze bardziej zastanawiające — nie potrafię korzystać z mocy. Żaden czar nie skutkuje!

— O, nędza obesrana! — mruknął Dalambert. Wykonał drobny gest i okiennice biblioteki zamknęły się z trzaskiem. Odetchnął z ulgą. Katrina i Monck spojrzeli po sobie, także uspokojeni.

— Wygląda na to, że tylko ty, pani, jesteś objęta niemocą. Ciągle jeszcze nie bardzo rozumiem. Czy Hargo groził...?

— Nie!

Mattheus wzruszył ramionami. Monck spojrzał na Katrinę, a potem, odwracając wzrok, powiedział:

— Rzecz w tym, że pani Katrina jest dziewicą.

— Współczuję... To jest gratuluję — pospiesznie poprawił się Dalambert. — Ale co ma... — urwał, marszcząc czoło. — Monck! Chcesz powiedzieć, że do spełnienia rytuału Ang-Hare potrzebna jest ofiara z dziewicy?!

Grabarz pokręcił głową.

— To nie takie proste. Ja... nie wiem.

— Jakże! Monck, a kto ma wiedzieć?

Mistrz ceremonii z lekka się zdenerwował.

— Nikt nie zna rytuału Ang-Hare w całości.

Mattheus milczał z niemądrą miną. Za chwilę zaś rzekł:

— Wynajęto cię do przeprowadzenia ceremonii o nieznanym rytuale? Nie rób ze mnie durnia, kopidole.

— Przed tobą leży księga traktująca o ceremonii Ang‑Hare. Otwórz ją — polecił Monck.

Alchemik sięgnął po inkunabuł i zerknął na pierwszą stronę. Później przewertował jeszcze kilka.

— No i co? To starogadriński. Wykaz rzeczy i ludzi potrzebnych do misterium.

— Pomiń wstęp. Zajrzyj do pierwszego rozdziału.

Dalambert przerzucił kilka sztywnych kart i zaklął pod nosem.

— Nie przy mnie pisane... Jakieś znaczki bez sensu!

Monck spojrzał na Katrinę. Kiwała głową wyraźnie zdziwiona.

— Zaczynam wierzyć, żeś naprawdę obdarzony mocą. Wiedz, że nikt nie jest w stanie odczytać czegoś więcej jak wstęp. Co więcej, nawet pani Katrina widzi tylko puste strony.

— Jak więc...?

— Gdy zostaną zgromadzone wszystkie elementy potrzebne do ceremoniału, wtedy ja, i tylko ja, zdołam odczytać ciąg dalszy.

— He! He! Księga cię poznaje? Duby smalone!

— Właśnie tak, od chwili, gdy wpisałem do niej swoje imię. Wyobraź sobie — co za banał! — krwią. I podejrzewam...

— No?! — Dalambert, pochylony ku Monckowi, chuchał ulubionym przez siebie czosnkiem.

Grabarz wzdrygnął się i odsunął szybko.

— Podejrzewam, że nie będę mógł przekazać nikomu uzyskanej wiedzy.

Dalambert łyknął wina. Milczał chwilę, by wreszcie rzec:

— Z rytuałem musisz poradzić sobie sam. Ale w kwestii pani Katriny... Można by zaradzić niebezpieczeństwu.

— Jak?

— Otóż, dziewicą się jest i dziewicą można przestać być.

Elizabediath Monck zakrztusił się śliną, ale Katrina thir Harrane pozostała niewzruszona. Na śniade policzki nie wypłynął najmniejszy nawet rumieniec.

— Ciekawy pomysł — powiedziała spokojnie.

Zaległą ciszę przerwał Monck. Odezwał się zimno i sucho.

— Dopij wino, Dalambert. Idziemy zobaczyć Draga.

Alchemik nie protestował. Jednym łykiem pochłonął niemal pełny pucharek. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale grabarz niemal wypchnął go na korytarz.

— Słuchaj, hieno. Wezwałem cię, choć pani Katrina zna lepszych niż ty władców mocy. Ale będziesz potrzebny, bo niezbędny przy rytuale jest alchemik. A moje prywatne wątpliwości rozstrzygniesz jako medikus i astrolog. I to jest twoje zadanie.

Mattheus spojrzał nań spod oka.

— Ho, ho — powiedział. — Ho, ho — powtórzył.

— O co ci chodzi? — Monck przystanął.

- Mistrzu — słówko zabrzmiało niemal obelżywie — nie wiedziałem, że aż tak... Monck, ty durniu, czy powiedziałem, że to ja będę ratował w łożnicy Katrinę? Skoro taką masz na nią ochotę...

Elizabediath ciężko westchnął.

— Zamknij tę plugawą paszczękę, hieno. Tobie w głowie nic, tylko chlanie, chędożenie i ohydne eksperymenty.

— Ten, co nie pije i nie używa... — parsknął alchemik, ale zamilkł pod spojrzeniem rozgniewanego grabarza.

Miejsce tymczasowego spoczynku Draga nie zmieniło się ani trochę. Umocowali kilka pochodni, a Dalambert dzierżył w ręku świecę z biblioteki.

— Zimno tu, pewnie gdzieś za ścianą jest lodownia — mówił Mattheus, podchodząc do katafalku. Obszedł go dookoła. Dotknął dłoni i twarzy zmarłego, a potem zapukał w martwą pierś.

— Trup — orzekł. I znowu zapukał, budząc tym nieprzyjemny, dudniący odgłos.

— Nie masz szacunku dla zmarłych, ty hieno — skrzywił się zdegustowany Monck.

Mattheus Dalambert popatrzył spod nastrzępionych brwi.

— To tylko puste naczynie. A szacunku i cierpliwości ledwie dla żywych mi starcza. Po coś mnie przyprowadził do tej zimnicy? Nieboszczyk bez żadnych wątpliwości...

— Kpisz czy głupka udajesz? Odpowiedz mi, jak dawno umarł.

— Spróbuję, ale będzie to ciężka próba dla twej dziwnej, jak na grabarza, wrażliwości — rzekł Dalambert i wydobył z sakiewki pudełeczko. Otworzył je, w przyćmionym świetle błysnął zestaw noży.

Powiedział prawdę. Bo dla Moncka ciało nie było futerałem, a świątynią. Nawet opuszczonej przez duszę nie należy przecież profanować. A w tym przypadku miał poważne wątpliwości, czy duch porzucił swe siedlisko.

Wreszcie medikus skończył. Odłożył narzędzia i rzucił:

— Idźmy stąd. Zaraz mi gacie do dupy przymarzną.

Przez całą drogę do biblioteki milczeli, obydwaj jednako spragnieni ciszy. Gdy weszli, Katrina odłożyła ogryzaną właśnie nogę kurczęcia i uniosła pytająco brwi.

— O! Żarełko — ucieszył się Dalambert i rękoma, którymi dopiero co badał trupa, począł rozrywać mięsiwo. Potem zaś z gulgotem wlał pełen kielich w gardziel. I beknął.

Monck spiesznie pochwycił czarkę, napełnił ją po brzegi. Pijąc, pochwycił ironiczny wzrok alchemika. Ten obrzydliwiec z lubością udawał prostaka. A dlaczego tak czynił, pozostawało jego słodką tajemnicą. Przechylił jeszcze raz kielich i niepytany oznajmił:

— Drago leży już bardzo długo. Ale to wiecie beze mnie. W tej temperaturze zewłok mógłby przetrwać miesiące. Mam jednak podejrzenie graniczące z pewnością, że tam, gdzie do niedawna przebywał, było jeszcze zimniej.

— O, do licha!

— Śladów jest zbyt mało lub moja wiedza nie wystarcza. Lecz sądząc po stroju, który niewątpliwie pochodzi z epoki, a oceniam, że zmarły miał go na sobie w chwili śmierci, to szlachetny Drago czeka na pochówek kilkaset lat, a dokładnie co najmniej pół tysiąclecia.

Monck pokiwał głową. Niczego innego się nie spodziewał, ale teraz miał pewność. Dla porządku jednak zapytał:

— A skąd te wnioski?

Mattheus błysnął czerwonym, złośliwym okiem znad kielicha.

— Wyliczając me umiejętności, zapomniałeś powiedzieć, żem uzyskał bakalaureat na gadrińskiej uczelni z prawa i dziejów Ocalonej Krainy. Takie stroje widziałem niejednokrotnie. Gdybym miał czas, mógłbym określić zejście nieboszczyka z dokładnością do lat dziesięciu.

— Ja noszę szatę z zeszłego wieku. Gdybym padł teraz trupem, rzekłbyś, iżem rodził się sto lat temu? — Wino wprawiło Moncka w nieco kłótliwy nastrój.

— No nie... Alboś się upił, albo twoja głupota rośnie. Mówię przecież, że Drago umarł w tym stroju. Umarł na zatrucie żelazem.

— Co?!

— A tak. Zatruło go jakieś pięć cali dobrego żelaza, wbitego prosto w krzyże. Kaftan i koszula przedziurawione i mocno krwią powalane. Poza tym... przepraszam, pani Katrino — rzekł z nagła zakłopotany. — Rzeczony Drago w chwili śmierci stracił kontrolę nad żołądkiem. Mówiąc prosto, sfajdał się w pludry.

— Morderstwo? — wyszeptała czarodziejka.

— Raczej tak. Chyba że Drago przez nieuwagę wbił sobie nóż w plecy — rzucił zgryźliwie Dalambert.

— Tak więc Drago jest martwy od wielu lat. Ciekawe, dlaczego teraz właśnie majordom Hargo wpadł na pomysł pochowania go.

— Tak, ciekawe — potwierdził alchemik, przysuwając bliżej dzban z winem.

— Stwierdzić dlaczego to zadanie dla astrologa. Musisz zbadać układy gwiazd, wróżby... Nie będę uczył cię twojego fachu. Słyszysz, Dalambert?

Pytanie było uzasadnione, bo Mattheus gasł w oczach. Wino i tym razem wygrało.

— Taak — zabełkotał. — A wiesz ty, kopidole, dlaczegom w ogóle przyjechał? Prawda, wezwanie... Prawda, Francine... Ale także nuda, czuję przez skórę, że zabawy będzie moc... I jeszcze jedno. Gdyś mnie wtedy obił kołkiem, nie poszedłeś na skargę do bajlifa. A stu innych tak by uczyniło. — Głowa Mattheusa Dalamberta opadła na dębowy blat stołu.

Monck popatrzył z troską na astrologa.

— Tak umierają legendy — mruknął.

— Co takiego? — nie zrozumiała Katrina.

— Dalamberta otaczała sława pierwszorzędnego pijaka. Chciałem więc sposobem prymitywnym, ale zazwyczaj skutecznym, wydobyć z Hargo parę szczegółów. Niestety, skutek mógłby być dokładnie odwrotny.

Mattheus zaczął chrapać. Katrina i Monck wstali.

— Czas na spoczynek — powiedzieli razem i uśmiechnęli się.

Noc minęła spokojnie. Ranek zaś wybuchnął zamieszaniem i rejwachem tak wielkim, że nawet skacowany Dalambert wyszedł przed Dwór zobaczyć przyczynę hałasów.

Od bramy łączącej posiadłość ze światem ciągnął pieszo, konno i koleśnie tłum. Nieliczna służba Dragów stała w pogotowiu. Natychmiast prowadzili przybyłych do przeznaczonych im komnat. A kogo to nie było w napływających dziesiątkach, a potem setkach przybyszów! Szlachcice z pocztami, rzemieślnicy w zwartych grupach pod cechowymi chorągwiami. Dziewki — zapewne do kuchennych posług. Mrowie strojnych w najlepsze szaty mieszczan. I spora grupa krzykliwie odzianych muzykantów, tnących od ucha piosneczki, zgoła do pogrzebowych uroczystości niepasujące. Jeden zwłaszcza, grubas o czerwonej twarzy, wykwintnie przybrany w fiolet i róż, wybijał się ponad wrzaskliwe grono, rycząc:

Bocian wziął żabę za babę,

Monck, szukając w tłumie majordoma, trącił silnie w ramię wesołka. A gdy ten zamilkł, przygryzłszy sobie krzynę język, powiedział mu przejmująco srogim szeptem do ucha:

— To ceremonia pogrzebowa, błaźnie! Następnym razem dostaniesz sto batów i ani miedziaka, hu, ha!

Odszedł, pozostawiając oniemiałego muzykanta. Inni szarpistruny i dmuchotrąbcy także ucichli, znać słuch w przeciwieństwie do głosów mieli zacny.

— O, mistrz Monck! — ucieszył się jadący konno majordom Hargo.

— Potrzebne mi będą jeszcze te rzeczy — rzekł zamiast powitania Elizabediath, podając łysemu zarządcy pergaminową kartę.

— Sporo tego — mruknął Hargo. — O, siarka? Węgiel? Saletra? A po cóż...? Wybacz, mistrzu — zreflektował się. — Dziś jeszcze wyślę po odnośne potrzeby wóz. A jak tam ceremonia? — dodał lekkim tonem.

Elizabediath Monck spojrzał mu w oczy. Zimne, twarde, ale także nieco zakłopotane.

— Spodziewam się dzisiaj przeczytać pierwszy rozdział. Szacowny Drago dłużej nad dni kilka czekać już nie będzie.

Z twarzy Oshara Hargo wyjrzało coś tak straszliwego, że grabarz cofnął się o krok. Takiego ­natężenia nienawiści i zadowolenia dotąd nie widział u istoty ludzkiej. Jeszcze jeden temat dla Dalamberta, pomyślał, patrząc za odjeżdżającym majordomem. Potem zaś zlustrował starożytne domostwo w oblężeniu pstrokato odzianych żałobników i ruszył, by zapanować nad tym chaosem.