Powieść ma kilka wątków. Na początku jesteśmy świadkami zdobycia świętego miasta, Aekiru, przez tysiące Merduków z sułtańskiego wschodu. Wśród tysięcy uciekinierów zdobytego miasta jest dezerter Corfe. Część fabuły skupia się wokół jego postaci - ponownego wstąpienia do armii i uczestnictwa w desperackiej obronie ostatnich twierdz zachodu. Wał Ormanna bez nadziei przygotowuje się do odparcia wroga. Tymczasem w Hebrionie, jednej z pięciu Bożych Monarchii płoną stosy - królestwo musi być oczyczone z wszystkich związanych z magią i mieszkańców obcych ziem, jako heretyków. Kapitan Hawkwood, chcąc uratować skórę swoją i swojej załogi zgadza się na rejs w nieznane w poszukiwaniu legendarnego kontynentu leżącego na zachodzie. Wyprawa będzie jednak trudniejsza niż wszyscy myśleli… Wszystkie wątki dość sprawnie się przeplatają.

Uniwersum Kearney’a do złudzenia przypomina średniowieczną Europę. Upadek Konstantynopola i wielkie najazdy Turków. Inkwizycja szalejąca na zachodzie Europy i ląd, który zostanie niedługo odkryty. Nawet mechanizmy działania kościoła przypominają do złudzenia to, co znamy z lekcji histori. Tyle, że rzeczywistość opisana przez Kearney’a jest przesiąknięta magią… Musze przyznać, że taka konwencja jest czymś ciekawym. Odkrywanie kolejnych nawiązań i odejście od standardów dotyczących światów fantasy – przyjemna odmiana. Bardzo brakuje mi (jak i chyba wszystkim czytelnikom) mapki, która pozwoliła by się obeznać w nieco skomplikowanym świecie. Szkoda.

Wydawnictwo Mag już znamy z stojącej na wysokim poziomie korekty i tłumaczenia. I tym razem jest podobnie. Powieść Kearneya mnie zachwyciła. Jest to po prostu pierwsza od dłuższego czasu lektura, która pochłonęła mnie na długie godziny, przez które zapomniałem o bożym świecie. Jest to na pewno zasługa stylu autora – rzetelnego, lekkiego, bogatego. Fabuła zaskakuje, wciąga, porywa. Z prawdziwą przyjemnością zgłębiamy się w intrygi władców. Utożsamiamy się z żywymi postaciami. Dajemy się ponieść fantazji i chcemy wiedzieć więcej o świecie Bożych Monarchii. Szczerze się uśmiechamy podczas poznawania perypetii załogi wielkiej wyprawy. Można się czepiać nijakiego zakończenia, a mianowicie jego braku. Może przesadzam z entuzjazmem, może nie czytałem wystarczająco dobrych rzeczy by mieć odniesienie. Z pewnością nie jest to arcydzieło literackie. Nie tego jednak należy się spodziewać, a czeka nas bardzo miła niespodzianka. Jako lektura na dwa dni ‘Wyprawa Hawkwooda’ jest rzeczą świetną, po którą powinien sięgnąć każdy fan gatunku. Czekam z niecierpliwością na kolejne części cyklu.