A mimo to, zaskoczę was, moi mili?, sznur zerwał się po raz drugi. Jeszcze szybciej niż poprzednio. Kat po prostu usiadł z wrażenia na podeście i ukrył twarz w dłoniach, a na placu zaległa przeraźliwa cisza, którą rozrywało tylko charczenie oraz kaszel leżącego skazańca.

- Ups - powiedział Springer i sam chyba przestraszył się własnego głosu, bo spuścił szybko głowę.

Było to niezłe podsumowanie całej sytuacji. Chciało mi się śmiać, a zarazem byłem zdumiony, gdyż po raz pierwszy widziałem tak niezwykłe wydarzenie w czasie egzekucji. Owszem, czasami za zgodą lub niemym przyzwoleniem urzędników, inscenizowano podobne sceny, by ocalić skazanego. Ale w tym wypadku nie było mowy o żadnym oszustwie. Zbrodniarz z Biarritz miał cholerne, wielkie, niespotykane i niewiarygodne szczęście. Albo faktycznie mieliśmy do czynienia z cudem. Tylko widzicie trzeba by jeszcze określić, kto dawał ten cudowny znak? A tu sprawa nie była wcale jasna, bo doskonale wiemy, jak wielka jest potęga Złego i do jakich przemyślnych podstępów zdolny jest Szatan, aby zmylić serca pobożnych owieczek.

- „Palec to Boży jest” - ryknął ktoś z tłumu słowami Pisma.

Kilkunastu ludzi, głównie tych stojących nieopodal podestu, padło na kolana i zaczęło się na głos modlić. Babina w kolorowej chuście piszczała cienkim, rozpaczliwym głosem z rękoma uniesionymi nad głową. Jakiś starzec głośno ślubował zachowanie czystości i co to miało wspólnego z egzekucją, mili moi, to wasz uniżony sługa nie miał pojęcia. Zwłaszcza że wiek oraz uroda ślubującego nie wskazywały, iż przysięga będzie trudna do zrealizowania. Niemniej sytuacja wymykała się spod kontroli. Doskonale widziałem gromadkę gapiów, którzy stali wyraźnie oszołomieni, ale w ponurym milczeniu. Domyśliłem się, że to rodziny zamordowanych dziewcząt. Było wśród nich kilku rosłych mężczyzn i miałem pewność, iż wszyscy są uzbrojeni. Na placu mogło łatwo dojść do rozlewu krwi, a od tego tylko krok, by zamieszki rozniosły się na całe miasto.

A to sobie burgrabia przygotował widowisko - pomyślałem złośliwie, ale jednak byłem zaniepokojony. Zwłaszcza że Springer oprzytomniał i zaczął nerwowo nawoływać oficerów straży. Dostrzegłem, iż kusznicy, stojący na murach, celują w tłum. Coś należało zrobić, bo bezczynność władzy mogła popchnąć pospólstwo do rozruchów. Ale Linde patrzył tylko ogłupiały na to, co się dzieje, i nie sądziłem, by cokolwiek był w stanie przedsięwziąć. W związku z tym wasz pokorny sługa musiał wziąć sprawy w swoje ręce. Mimo niechęci do całego godnego pożałowania bałaganu oraz gorącego pragnienia, by pozostać w cieniu wydarzeń. Wstałem. Ale nie zdążyłem nawet się odezwać, gdy wszystko zagłuszył krzyk Rity.

- Zły tu jest! - wrzasnęła przenikliwym głosem, który mógłby chyba tłuc kielichy. - Nie dajcie się zwieść, zacni ludzie! Patrzcie - uniosła dłoń, a zachodzące słońce prześwitywało pomiędzy jej białymi palcami - Zły zstąpił i przedarł linę szponami. Czy czujecie smród siarki!?

________________________

2. Spotkanie po latach

Do Cloppenburga wjechałem tuż przed południem. Założyłem oficjalny strój: czarny kaftan z wyhaftowanym na piersi połamanym, srebrnym krzyżem, czarny płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. Na gościńcu od razu zrobiło się jakby luźniej, a pod cloppenburskie bramy podjechałem szerokim korytarzem, utworzonym z czekających na przepustkę ludzi, którzy nad wyraz szybko się przede mną rozstępowali. Ot, drobne korzyści inkwizytorskiego fachu.

Strażnicy miejscy, uzbrojeni w okute żelazem pałki, ustąpili mi drogi równie ochoczo, a ich sierżant skłonił się dość nisko.

- Jak wasza wielmożność pozwoli, wskażę drogę do Inkwizytorium - powiedział pokornym głosem.

- Znam ją - odparłem i skinąłem mu głową.

Faktycznie znałem drogę, a zresztą w niemal każdym mieście placówka Inkwizytorium była budowana na samym rynku lub w jego pobliżu, najchętniej tuż obok ratusza. Nasza siedziba w Cloppenburgu nie należała do szczególnie wystawnych. Ot, ceglany piętrowy dom, otoczony najeżonym szpikulcami murem (tak jakby ktokolwiek chciał się włamywać do Inkwizytorium) i drewniana brama, przy której zawsze czuwał miejski strażnik. Sama posesja była również niewielka. Rosło na niej kilka owocowych drzew, a wzdłuż wschodniej części muru ciągnęły się grządki warzywne oraz zielnik. Do południowej ściany przytulała się stajnia. Nic specjalnego i nic oryginalnego.

Strażnik, kiedy tylko mnie zobaczył, zajął się odmykaniem bramy i mamrotaniem: „Już, już, wasza wielmożność, proszę zaczekać ze swej łaski”, a ja spokojnie czekałem, aż poradzi sobie z ciężkimi wierzejami. Natychmiast, kiedy wjechałem do środka podbiegł do mnie stajenny i zabrał wodze. „Piękne zwierzę, wasza wielmożność” - usłyszałem i skinąłem mu uprzejmie głową.

- Witam, mistrzu - rzekł zarządzający i pochylił głowę. Nie tak nisko, jak zwykła służba i strażnicy, ale wystarczająco, by przybrać pozę pełną szacunku. - Jestem Johan, a nazywają mnie Zielarzem. Mam zaszczyt opiekować się gospodarstwem świętych mężów. Proszę do środka.

- Czy zastałem Vitusa? - zapytałem, myśląc, że ja sam nie odważyłbym się nazwać mego kolegi z Akademii świętym mężem. - Albo innych braci?

- Tak, mistrzu. Skończyli właśnie śniadać.

Było południe, słońce stało wysoko na niebie, więc pora na śniadanko nie była zbyt wczesna. Jak widać inkwizytorzy z Cloppenburga nie mieli za wielu zajęć. Wszedłem do chłodnej, ciemnej sieni, przesyconej zapachem starego drewna, a potem Johan otworzył przede mną drzwi do jadalni. Przy półkolistym stole siedzieli wszyscy trzej cloppenburscy inkwizytorzy, a na talerzach i w miskach widziałem już tylko resztki jedzenia. Teraz raczyli się winem i właśnie zderzali się pucharami, kiedy stanąłem w progu. Zamarli na moment, a potem Vitus Mayo wstał z krzesła.

- Zacny Mordimer! - wykrzyknął. - Jakże miło cię gościć! - jego skośne, świńskie oczka lustrowały mnie aż nazbyt uważnie, a chłód wzroku miał się nijak do ciepła głosu.

Podszedłem do stołu i podałem rękę najpierw Vitusowi, a potem jego dwóm kolegom. Byli to młodzi inkwizytorzy, jak sądzę, zaledwie parę lat po Akademii. Pierwszy przedstawił się jako Noel Pomgard, a drugi jako Erik Hastel. Nie znałem ich ani nigdy wcześniej o nich nie słyszałem. No cóż, w Cloppenburgu może nauczą się żreć i pić, ale wątpię, by rozwinęli zawodowe umiejętności. Chociaż z drugiej strony wiemy przecież, że diabeł potrafi uderzać w najmniej spodziewanym miejscu i najmniej spodziewanym momencie. A my, pokorni słudzy Boży, zostaliśmy ulepieni po to właśnie, by znaleźć się w odpowiednim czasie oraz miejscu i strzec niewinnych owieczek przed lwem.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparłem uprzejmie. - Choć tym razem nie sprowadza mnie przypadek.

Odgarnąłem na bok talerze oraz miski, starając się nie uczynić tego nazbyt ostentacyjnie, i rozłożyłem na blacie pergamin z pełnomocnictwem Jego Ekscelencji.

Vitus wziął papiery ostrożnie w palce, jakby bał się, że dokument może go ugryźć. Czytał i zauważyłem, że jego obwisłe policzki poczerwieniały.

- Cóż, Mordimerze - rzekł w końcu, odkładając pełnomocnictwo z powrotem na blat - jesteśmy do twoich usług, zgodnie z wolą Jego Ekscelencji. Jakże się miewa biskup, jeśli wolno spytać?

- Pan błogosławi go atakami podagry, by hartować jego niezłomną wolę - odparłem,a Vitus wolno pokiwał głową.

Wydawało mi się, że na jego ustach pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu. Zresztą sam najchętniej roześmiałbym się, słysząc własne słowa.

- Błogosławieni, których doświadcza Pan - rzekł uroczyście Vitus, a młodzi inkwizytorzy poważnie skinęli głowami. Ziewnąłem sobie serdecznie w myślach. - Czy zechcesz nam wyjawić cel swej misji?

- Gewicht - odparłem, patrząc mu prosto w twarz, a jemu nie drgnął na niej żaden mięsień.

- Gewicht - powtórzył, jakby po raz pierwszy słyszał tę nazwę. - Cóż takiego jest w Gewicht?

- Myślałem, że właśnie wy mi powiecie - oznajmiłem spokojnie.