"Nowi Guslarczycy" to moje drugie spotkanie z twórczością sławnego Kira Bułyczowa, jednak jednocześnie pierwsza styczność z cyklem utworów guslarskich. Fakt, że niestety nie miałem wcześniej okazji zapoznać się z barwnymi mieszkańcami Wielkiego Guslaru na szczęście nie stanowił żadnych trudności w odbiorze tekstów. Na omawiany zbiór składa się dwadzieścia jeden ponoć niepublikowanych dotąd tekstów.

Wielki Guslar jest miejscem niesamowitym. Na pierwszy rzut oka to zwykłe dwudziestotysięczne miasto, jakich w Rosji sporo, ale to tylko pozory. Wielki Guslar jest wyjątkowy. Głownie za sprawą mieszkańców; Profesor Minc jest wynalazcą na tyle wielkim, że nie istnieją dla niego bariery, które mogłyby popsuć którykolwiek z jego światłych pomysłów (które to na przemian z dobrymi skutkami wywołują tyle samo złych, ale to szczegóły). Nagroda Nobla parę razy była w zasięgu ręki profesora, ale…. No tak, zawsze wypadały jakieś "ale". Jest też Korneliusz Udałow, przyjaciel Minca, znany w całym wszechświecie z licznych kontaktów z wieloma gatunkami kosmitów. Trudno nie wspomnieć też o starym Łożkinie - zgryźliwym zwolenniku starych, radzieckich porządków i pisania donosów i o wielu innych, ale poznanie tych postaci zostawię już czytelnikowi.

W miasteczku dzieje się sporo. Pomijając wszelkie przebłyski genialnych myśli profesora Minca, w zamierzchłej przeszłości w Wielkim Guslarze działy się rzeczy historycznie wielkie (choć z różnych przyczyn z podręczników się o nich nie dowiemy). W dodatku z niewiadomych przyczyn właśnie to miejsce przypodobali sobie wszelcy przedstawiciele obcych ras. No, ale dzieje się tu dużo więcej…

Opowiadania pisane są naprawdę dobrym, lekkim stylem i czyta się je bardzo szybko. Sporo w nich ironii na wszelkie tematy, zarówno współczesne jak i historyczne. Autor na przykładzie małego miasteczka (które mimo zabarwienia fantastycznego utworów wciąż ma wszelkie cechy właściwe i tym większym, i mniejszym miastom) trafnie krytykuje typowo ludzkie zachowania. Trudno przy tym uznać "Nowych Guslarczyków" za lekturę do całkiem i tylko do myślenia, trafniej będzie powiedziane, że to rozrywka z klasą. Wszechobecny, dość absurdalny humor może czytelnika do głośnego śmiechu nie doprowadzi, ale z pewnością w tymże zbiorku jest udany. Z pewnością opowiadania Bułyczowa są wartościowsze niż kolejne, kopiowane w nieskończoność, teksty o Jakubie Wędrowyczu. Choć trudno i może nawet trochę głupio jest oba cykle porównywać, jednak niektórym czytelnikom mogą nasunąć się takie skojarzenia. Nasz bimbrownik przegrywa na starcie.

Na szczęście jakość wydania pod względem edytorskim nie jest tak marna jak w poprzedniej książce Bułyczowa z Solarisu.

Jak oceniam tą lekturę? Pozytywnie, jakby inaczej. Ten zbiorek dwudziestu tekstów to miła, sympatyczna, ciepła lektura na dwa długie wieczory. W sam raz zimowe! Trochę uśmiechu, trochę zastanowienia – wszystko napisane sprawnie, z pomysłem. Czego więcej chcieć? Ja chciałbym poznać poprzednie utwory guslarskie, ale, jak już pisałem, nie jest to konieczne do dobrej zabawy podczas lektury "Nowych Guslarczyków", a zaległości z pewnością nadrobię.